Vakantielectuur

In zijn wekelijkse column voor de krant The Independent, ging de Britse auteur en journalistHoward Jacobson vorige week op zoek naar een antwoord op de vraag wat “vakantieliteratuur” nu moest voorstellen. Het antwoord zat al in de titel van het stuk (” Beaches and books just don’t gotogether“), maar desondanks herinnerde het mij aan het feit dat ik werk moest maken van de-stapel-klaar-te-leggen-boeken.

Ik ken mensen die dat minutieus plannen. Tijdens het jaar houden ze boeken achter, waarvan ze verwachten dat het fantastische werken zijn en dus een vakantie goed kunnen maken. Zelf ben ik van het lastminutegenre, zo last minute dat er zelfs geen tijd meer overblijft voor een ommetje langs de boekhandel. Als je met het vliegtuig reist, is dat geen probleem. Hoewel het aanbod in de boekhandels op luchthavens niet enorm is, kun je er toch de wachttijd doden en minstens een klassieker in pocketversie op de kop tikken. Op die manier heb ik overigens al mooie ontdekkingen gedaan, boeken waar ik aan kon beginnen zonder vooroordelen en niet gehinderd door eerder gelezen recensies.

Maar de vraag blijft natuurlijk : wat wil een mens lezen tijdens de vakantie ? Thrillers, antwoorden veel vrienden en collega’s. Ik kan erin komen. Het genre biedt een mooie cocktail van spanning en ontspanning. Maar als grote bangerik die bij thrillers op tv zowat de helft van de tijd met de handen voor de ogen zit, is het betere werk in dat genre niet aan mij besteed. Goed, De Da Vinci Code ging nog net, meer hoeft niet.

De boeken waarmee je aan het zwembad of de hotellobby gesignaleerd wordt, stralen wel af op de bezitter ervan en dat kan onverwachte neveneffecten hebben. Toen ik tijdens een reisreportage aan de andere kant van de wereld, een koppel überrijke Amerikanen tegen het lijf liep, raakten we in gesprek. Ik wist al snel dat ze een privéjet hadden, aan fundraising voor de Republikeinen deden en over twintig man huispersoneel beschikten. Het was een beschaafde conversatie, maar nogal abrupt beëindigd. Toen ze weg waren, besefte ik dat ik een boek onder de arm had, eentje van Douglas Coupland met de titel in koeien van letters op de cover : All Families Are Psychotic. Een arme journalist uit Europa zullen ze nog net interessant gevonden hebben, maar één met duivelse opvattingen over families, hola, wegwezen !

Terug naar de vakantiestapel. Wil ik Grote Literatuur of zware non-fictie mee, of toch maar toegeven aan het ‘schuldig plezier’ van het lichtere werk. Het is toch vakantie, niet ? Voor de provocerende Howard Jacobson is het duidelijk : vakanties zijn meestal toch een ramp (ouders en kinderen de hele tijd met elkaar opgescheept), maak het dus niet erger door pulp te lezen, is zijn boodschap. Hij fulmineert verder op meesterlijke wijze tegen het begrip vakantielectuur, want vraagt hij zich af, is er dan ook zoiets als Sunday reading, middle-aged reading, death-bed reading ? Volgens hem is het onderscheid tussen Grote Literatuur en boeken die we in het geniep voor ons plezier lezen een vals dilemma. Hoe beter en grootser het boek, hoe meer leesplezier.

Ondertussen heb ik – ja, dit keer echt op tijd – al een hoop suggesties verzameld voor een evenwichtige stapel. Het komt helemaal goed met die leesvakantie. Er zat ook een bijzondere suggestie bij, uit mijn zeer naaste omgeving : “Waarom neem je geen kookboeken mee ?” Zou het een hint zijn ?

–

trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke

Howard Jacobson : “Vakanties zijn meestal toch een ramp, maak het dus niet erger door pulp te lezen.”