In volle vaart sjeesde hij voorbij: het ontblote bovenlichaam zo plat mogelijk voorovergebogen op de fiets, het hoofd bijna op het stuur. De wind zou hem tijdens deze heerlijke afdaling niks van zijn snelheid ontnemen. Het was een man van middelbare leeftijd, maar de manier waarop hij zich door de bochten slingerde, liet vermoeden dat hij zich in zijn apejaren waande. Uit de verbeten trek om zijn mond was echter niet af te leiden of hij ook echt van deze zegetocht genoot.

De man was al uit het zicht verdwenen toen een naar schatting even oude dame met wapperende rok naar beneden kwam gebold. Ze had de achtervolging duidelijk opgegeven maar deed toch nog haar best om haar ontsnapte fietspartner bij te benen. Ook in haar gelaatsuitdrukking was niks te bespeuren dat erop wees dat ze dit een leuk spelletje vond. Maar ze peddelde dapper verder, niet beseffend dat er om de hoek een steile helling wachtte waarop zelfs koene wielrenners van de Ronde van Vlaanderen naar adem snakken. Toen ze aan het begin van de klim arriveerde, zat haar boy-scout alweer hogerop zichzelf te bewijzen… Leuk namiddagje uit moet dat geweest zijn: heerlijk sámen fietsen op een stralende lentedag!

Je ziet ze steeds vaker, mannen en vrouwen van een zekere leeftijd, samen aan het fietsen. Soms rustig trappend en keuvelend, genietend van de omgeving. Maar soms dus ook heel wat minder idyllisch en al pedalerend hardnekkig het rollenpatroon in ere houdend: hijgend mannetje voorop, driftig vrouwtje bengelend erachteraan.

Op zondagnamiddag, als de jonge gezinnen naar buiten komen, is er al minder van dat rollenpatroon te zien: kinderen worden evenredig verdeeld en het groepje blijft in een rustig tempo bij elkaar. Maar o wee, op zondagochtend! Dan zijn de wielerclubs van de partij. Onder klokkengelui laat het meestal exclusieve mannelijk peloton zich luidruchtig langs de wegen scheuren om de tijdens de week opgestapelde stress af te reageren. Ruim baan, ruim baan, de wielertoerist komt eraan.

Voorzien van alle mogelijke gadgets en attributen die je dezer dagen nodig blijkt te hebben om sportief te kunnen zijn en uitgedost in schreeuwlelijke kleuren, zullen ze vandaag zoveel mogelijk kilometers vreten. Zoevend naar beneden of staande op de trappers bij een bergop. Zo met mannen-onder-elkaar kan er opnieuw naar hartenlust gespeeld worden zoals weleer: elkaar de pas afsnijden, in het wiel hangen, om ter langst surplace of om ter eerst boven… Steeds opnieuw om ter langst, om ter eerst, om ter verst of om ter meest. Op zondag (of zaterdag) is het voor de wielertoerist haantjesdag.

Ook tijdens de week zie je ze steeds vaker opduiken, niet in grote groepen maar alleen of met een paar. Het zeemvel tegen de billen, de pothelm op het hoofd en maar duwen jongens! Misschien wordt er wel weer een allerindividueelst record gebroken: zoveel kilometer meer, zoveel minuten minder. Op die tijdstippen zie je ook wel vrouwen op de fiets, zij het niet in lycra-uitrusting en meestal met een (klein)kind achterop of een boodschappentas bij. Ze hebben minder haast, ook al hebben ze in werkelijkheid misschien minder tijd. Rare wereld.

Het VRT-programma De kip of het ei liet onlangs zien hoe jonge amateur-wielrenners getraind en getest werden. Een sportdokter assisteerde hen en wist allerlei wetenswaardigheden te vertellen over de manier waarop ze het uiterste uit hun lijf konden persen. De prestaties van een jongeman werden genoteerd terwijl hij op een hometrainer zat te zwoegen met een meetinstrument in de mond gepropt. De deerniswekkende vertoning leek meer op een marteltechniek dan op een sportieve activiteit. Ten overvloede voegde de sportdokter er nog aan toe dat wielrennen vanaf een bepaald niveau ongezond kan zijn. En dan had hij het nog niet eens over de voor mannen zo tergende zadelpijn gehad. In sommige gevallen blijkt een al te langdurige schuring van de gevoelige delen zelfs aanleiding te kunnen geven tot het ontstaan van een soort derde teelbal. Kajiet!

Ach wat, laat die mannen toch hun plezier! Jazeker. Toch is het sneu voor die vriendin die zo dol is op fietsen. Op gewoon fietsen, zonder duwen en trekken en ander ellebogenwerk. De krachtpatserij van het overwegend mannelijk gezelschap bederft haar plezier; straks hangt ze de fiets nog aan de haak, uit pure ergernis en frustratie omdat dit haar mentaliteit niet is.

En zo haken vrouwelijke fietsfanaten af. En zo zal ook dit jaar weer met geen woord gerept worden over de vrouwelijke Tour de France. In het beste geval krijgen we in een flits de einduitslag. Wél zullen we weer dagelijks tot in de onbelangrijkste details het wedervaren van “onze jongens” kunnen volgen. Eerst nog de voetbalgekte, maar dat is een ander verhaal. Zou het?

Jo Blommaert / Tekening Sandra Schrevens