Elk kind wil erbij horen. Zeker als je ouders Engels met een vreemd accent spreken. Zoals veel Iraanse immigranten en hun kinderen in de VS probeerde ik dus onzichtbaar te zijn. Sommigen verwesterden hun naam, ik probeerde uit te blinken in sport en niet door de grond te zakken als de familie me met veel kabaal kwam oppikken. Maar een tweederangsburger heb ik me nooit gevoeld. Ik ben trots op mijn Amerikaanse nationaliteit, en ondertussen koester ik mijn afkomst. Al denken Iraanse leiders daar wellicht anders over.
Als immigrantenzoon vond ik het moeilijk om mijn eigen keuze te maken. Ik was zes toen ik op school een boom speelde en voor de eerste keer aan een acteursopleiding dacht, maar dat was niet naar de zin van mijn ouders. Die zagen me liever dokter, advocaat of ingenieur worden. Uiteindelijk durfde ik pas op mijn 26ste de sprong te wagen. Ik stopte met mijn opleiding politieke wetenschappen in Los Angeles, nam een baantje in de reclamewereld en volgde intussen een improvisatiecursus. Achteraf bekeken een van de beste beslissingen van mijn leven, en ook de eerste keer dat ik me succesvol voelde.
Gevoel voor humor kent geen grenzen. Tot verrassing van velen, want mensen reageren vaak verbaasd als ze een stand-upcomedian met Iraanse roots ontmoeten. Nochtans wordt er ook in het Midden-Oosten flink wat afgelachen. In die zin hoop ik de vooroordelen over de regio toch een beetje te ontkrachten. Optreden in Europa biedt wel het voordeel dat het publiek doorgaans beter op de hoogte is van wat er speelt in de wereld dan in Amerika, al wordt de wereld stilaan echt een dorp. Overal slaan dezelfde grappen over sterren en politici aan.
Mensen entertainen doe ik wel op het podium. Stand-upcomedians die op familiefeesten ook de grappigste willen zijn, dat gaat snel op de zenuwen werken. Wel ben ik voortdurend op zoek naar dingen die me aan het lachen brengen. Gelukkig moet ik daar als vader niet veel moeite voor doen, want kinderen zorgen voor de Cosbification van je leven. Tot groot jolijt van mijn publiek, voor wie al die verhalen van het thuisfront herkenbaar en uiteindelijk universeel zijn.
Geloven mensen niet in je ideeën, creëer dan je eigen kansen. Ik zeulde jarenlang in Hollywood met het script voor Jimmy Vestvood :Amerikan Hero, over een Iraanse migrant die in de voetsporen wil treden van zijn idool Steve McQueen. Een Pink Panther met een Perzisch sausje, maar blijkbaar te gewaagd voor de grote studio’s. Leuk script, luidde meestal hun reactie, maar wie gaat kijken naar een film met een held uit een minderheidsgroep ? Via crowdfunding kregen we de bal toch aan het rollen, en nu zit de film in de montagefase. Begin 2015 moet hij in de zalen verschijnen. Zo niet maak ik een hoop investeerders boos en verhuis ik beter naar Brazilië.
Het publiek wordt steeds slimmer. Vroeger konden films en series de wereld vrij sim-plistisch voorstellen. Emotieloze Duitsers, boosaardige Russen en moordzuchtige Arabieren : dat ging erin als koek. Nu woont bijna elke westerling in een multiculturele omgeving. Bovendien maakt ook het internet de wereld een stuk kleiner. Scenaristen kijken dus maar beter uit met clichés. Begrijp me niet verkeerd : ik wil graag nog eens een bank beroven. Maar aanbiedingen om een terrorist te spelen, heb ik wel genoeg gehad.
Maz Jobrani (42) is geboren in Iran en verhuisde op zesjarige leeftijd naar de Amerikaanse Westkust. Hij brak eind 2005 door als medeoprichter van ‘The Axis of Evil Comedy Tour’, een show met Amerikaanse stand-upcomedians met een andere afkomst, en werd een cultster in het Midden-Oosten. Naast films als ‘The Interpreter’ en ‘Friday After Next’ was hij te zien in ‘The West Wing’, ’24’, ‘Curb Your Enthusiasm’ en andere series. Zijn huidige tournee doet op 7 mei de Arenbergschouwburg in Antwerpen aan. Info : www.mazjobrani.com, www.livecomedy.be, www.arenbergschouwburg.be
DOOR WIM DENOLF
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
