‘Ik voel geen haat tegenover de moordenaars van mijn dochters’

Izzeldin Abuelaish (66) is een gerenommeerde Palestijnse arts. Hij werd geboren in een vluchtelingenkamp in Gaza en verloor drie dochters in het Israëlisch-Palestijns conflict door een raketaanval. Daarover scheef hij het aangrijpende boek Ik zal niet haten. Hij werd meermaals genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede en richtte ter nagedachtenis van zijn dochters een stichting op, met hoofdzetel in België.

“Het Israëlisch-Palestijns conflict is al decennia aan de gang. Zelf werd ik geboren in een vluchtelingenkamp in Gaza met Israëlische gevechtsschepen en helikopters aan de horizon, overal verwoeste gebouwen en een gebrek aan alles, van vers fruit tot olie om te koken. De heftige onderdrukking van de Palestijnen beïnvloedt elk aspect van het leven in de Gazastrook, toch probeerde ik er ondanks de extreme armoede waarin ik opgroeide het beste van te maken. Ik denk dat ik die houding te danken heb aan een aantal bijzondere leerkrachten die als kind potentieel in mij zagen.

Ik studeerde geneeskunde en specialiseerde mij in koppels met vruchtbaarheidsproblemen. Ik was de eerste Palestijnse arts die aan de slag ging in een Israëlisch ziekenhuis. Geneeskunde kent voor mij geen grenzen. Toch was dat bijzonder, niet alleen omdat ik als Palestijn Hebreeuws moest leren om mijn Joodse patiënten goed te verstaan. Ook omdat ik dagelijks de grensposten van Israël voorbij moest, waar je soms uren werd vastgehouden en nooit zeker wist of de grens wel zou opengaan.

Oorlog en politiek beheersten het dagelijkse leven, maar op professioneel en persoonlijk vlak had ik het best goed. Samen met mijn vrouw kreeg ik acht kinderen, twee zonen en zes dochters. Telkens als het Israëlische leger zijn bombardementen op Gaza begon en de granaatscherven boven ons hoofd vlogen, sliepen we allemaal in dezelfde kamer. Een paar kinderen bij de ene muur en een paar bij de andere muur. Als we dan getroffen zouden worden, was ons gezin niet helemaal uitgeroeid. Op 16 januari 2009, drie maanden nadat mijn vrouw overleden was aan leukemie, lagen mijn drie oudste dochters bij de verkeerde muur toen een Israëlische raket op ons huis insloeg.

Ik wil geen sympathie voor mijn familietragedie. Ik voel geen haat of woede tegenover de moordenaars van mijn dochters en beschouw hen niet als monsters. Ik weet dat hun daden voortkomen uit onzekerheid, angst en dwaasheid. Om mijn dochters te eren, richtte ik Daughters for Life op, een stichting waarmee ik jonge meisjes uit het Midden-Oosten wil laten studeren aan westerse universiteiten. Ik geloof sterk dat geëmancipeerde vrouwen een grote invloed kunnen hebben op de maatschappij en een belangrijke sleutel kunnen zijn in de verzoening tussen Israëli’s en Palestijnen. Een diploma is je paspoort en je reddingsvest in het leven.

Uiteraard mis ik mijn dochters verschrikkelijk. Als ik veertig minuten over hen praat, voelt mijn lichaam aan alsof het dertig uur zware fysieke arbeid heeft verricht. Ik heb de daders vergeven, maar zal mijn dochters geen moment vergeten. Het heeft echter geen zin om te blijven hangen in woede en verdriet. Ik wil en moet vooruit. Sinds kort woon en werk ik in Toronto, Canada, met mijn vijf andere kinderen. Ik begroet hier mijn buren en maak met hen een praatje aan de lift, ook al zien ze er anders uit dan ik. Het zijn de mensen die geografisch, fysiek en sociaal het dichtst bij mij staan, veel dichter dan familie, en die mij kunnen helpen indien nodig. Ik wil hen leren kennen en geloof echt dat het leven veel gemakkelijker is als je nieuwsgierig bent naar de ander. De coronacrisis laat ons zien wat afstand en isolatie voortbrengen: niet veel goeds. Ik wil leven in een wereld zonder grenzen.

Het enige dat echt pijn blijft doen, is dat ik twaalf jaar later nog steeds geen excuses kreeg van de Israëlische overheid. Op 16 december word ik in de rechtbank verwacht voor een officiële uitspraak in dit dossier. Als de Israëlische regering haar verantwoordelijkheid neemt, dan betaalt ze smartengeld en biedt ze mij haar excuses aan. Die som zou ik geven aan Daughters for Life, dat in november haar internationale hoofdzetel kreeg in België, een land waar ik veel warme contacten heb sinds mijn studietijd. Ik hoop echt dat de Israëli’s hun verantwoordelijkheid nemen, zo kunnen ook zij vooruit in het leven.”