‘Sterven op de deining van internationale wateren: het is eens iets anders dan een hartaderbreuk in het woonzorgcentrum’

In 2024 beloofde het cruiseschip Villa Vie Odyssey de eerste bootreis voor reizigers die de rest van hun leven wilden ronddobberen op de oceaan. Redacteur Jorik Leemans blikt terug op de meest poëtische krantenkop van het jaar: ‘Eeuwigdurende cruise keert enkele uren na vertrek alweer terug.’

Het was op mijn negenentwintigste verjaardag dit jaar dat ik plots besefte: ik heb nog helemaal niets voor mijn pensioen gepland. Ik hoor je al denken: die jongen is net zijn luiers uit, denkt bij het horen van ‘liquide middelen’ wellicht eerder aan tequilashots en vloeibare ecstasy. Wel, ik houd mijn hoofd liever nuchter nu online steeds meer finfluencers me garanderen dat ik – met de juiste beleggingen en spaarmentaliteit – perfect al over enkele jaren het werkleven achter mij kan laten. Rentenieren in de fleur van je leven, de wereld rond in tachtig jaren.

Online lees ik een artikel over mensen die hun pensioen alvast goed gepland hebben, meer bepaald met een ‘eeuwigdurende’ cruisereis. Hoewel het vertrek van de Villa Vie Odyssey eerst werd uitgesteld (en de reeds gearriveerde passagiers intussen maandenlang in een hotel in Belfast moesten afwachten), zou het schip nu écht uitvaren en de komende jaren meer dan vierhonderd havens aandoen op alle continenten. Elke drieënhalf jaar zal het een nieuw rondje om de aarde starten. Geïnteresseerde zeebonken huren vanaf 2200 euro per maand een hut om een deel van de reis mee te pikken, maar kunnen ook een drijvende kamer kopen als ze langer aan boord willen blijven. Een eenvoudige kajuit met bed en bureau start aan 90.000 euro, schrijft de krant zonder vraagteken aan het einde van de zin.

Aan een Britse journalist vertrouwen enkele reizigers toe dat ze van plan zijn om voor de rest van hun leven op het schip te blijven. Sterven op de deining van internationale wateren: het is eens iets anders dan een hartaderbreuk in het woonzorgcentrum. Morgen vaart het schip uit, joelen ze opgetogen. Odysseus achterna, maar dan wel met toegang tot een buffet en spa.

Soms schrijft een Griekse tragedie zichzelf. De volgende dag lees ik in dezelfde krant dat het cruiseschip al na enkele uren is moeten terugvaren door een fout in het papierwerk. Er schuilt een zekere poëzie in het feit dat zelfs de meest doordachte ziekenzalving geen garantie biedt voor een vlotte uitvaart. Sindsdien refresh ik regelmatig mijn browser om te weten of het schip alsnog is kunnen vertrekken, maar de Villa Vie Odyssey lijkt verdwenen tussen de golven van het wereldwijde web.

Soms word ik ’s nachts badend in het zweet wakker en vraag ik me af waar deze Nieuwe Grieken intussen zijn aangemeerd. Worden ze door lokale demonstranten over de Ramblas gesleurd of uitgejouwd in de straten van Málaga? Schudden ze hun portefeuille uit om Venetië binnen te mogen? Proberen ze machteloos een foto te nemen van Mount Fuji nu de Japanners her en der schuttingen plaatsten om de vulkaan af te schermen?

Avonturiers worden nog zelden op gejuich onthaald. In een artikel over recente betogingen op Gran Canaria stelt een bewoonster het massatoerisme gelijk aan kolonialisme. ‘Kolonialisme betekent dat natuurlijke hulpbronnen worden geëxploiteerd en de bevolking tot slaaf wordt gemaakt’, zegt ze kwaad. ‘Dat is precies wat hier gebeurt.’

Met de 170 euro die ik nu maandelijks in een pensioenfonds parkeer, zal het sowieso nog een lange tijd duren voor ik de – ingelezen en bewuste – beroepstoerist kan uithangen. Al weet je het natuurlijk nooit: soms is een eeuwigheid nog diezelfde dag voorbij.

Lees ook: Van ijsbaden tot extreme diëten: waarom de allerrijksten aangetrokken zijn tot onthouding en ontbering