‘Ik ken kleuters die “koek!”, “drinken!” schreeuwen op de toon van een kampcommandant’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal

De wereld begint het nieuws langzaam te verteren: Marie Kondo leeft tegenwoordig tussen de troep. Sinds ze een derde kind kreeg, heeft de opruimgoeroe het naar eigen zeggen ‘wat opgegeven’. Goed voor een lawine van Twitter-kritiek, mensen die zich zwaar bekocht voelden na al die jaren origami met hoeslakens. Maar toen ik deze week ronddwaalde in de duistere stegen van het internet, was de stoep er alweer redelijk schoongespoten. De meesten vinden het alleen maar menselijk van haar, om toe te geven dat een kind je routine kapot knalt. ‘En ze heeft ons ook nooit met een pistool tegen het hoofd verplicht om al onze boeken weg te gooien,’ schreef iemand, ‘het gaat om het principe dat ze ons bijbracht: what sparks joy bewaren, en daar blijf ik haar dankbaar voor.’

Ik voel dat ook, die dankbaarheid. Haar boek mag dan al jaren ongelezen in mijn kast staan, het verschaft me nog steeds een vaag gevoel van controle over mijn leven. Daarom wil ik graag iets terugdoen. Aangezien er nergens beelden te vinden zijn van Kondo’s zogezegde zwijnenstal en het vermoeden groeit dat het slechts om een paar verschoven eetstokjes gaat, schenk ik haar: 6 tips om de teugels écht te laten vieren.

1. Proficiat, je hebt een (extra) baby. Tijd om de tetradoek in de ring te gooien. Zeker nu het verschil tussen jou en deze vod niet zichtbaar is met het blote oog. Breek je het hoofd dus niet over een processie van stofvlokken of hoe je doopsuiker in een zelfgeknutselde boom hangt, maar focus op de vraag: bestaan er programma’s die mijn hersenen nog meer lam kunnen leggen dan Say Yes to the Dress?

2. Breekt de kruipleeftijd aan, laat je boodschappen dan vooral onuitgepakt staan; je kleine ontdekker leert heel wat bij over vormen en kleuren als hij op verkenning gaat tussen blikken bier, of zoals mijn zoon destijds, een kwijlerige liefde opvat voor een tros bananen.

3. De eerstkomende jaren worden museumbezoeken schaars. Gelukkig ken je een conceptuele kunstenaar. Tekenen op de muur is misschien een brug te ver, maar een driejarige Christo die zowel deuren als verwarming met ducttape bedekt rem je niet af. Uiteraard verwijder je het zaakje niet na een dag. Of een jaar. Daarna blijven de lijmresten vanzelf forever sparken. Vertrouw me.

4. Geef zelf het goede, of beter, het slechte voorbeeld. Ik ken kleuters die ‘koek!’, ‘drinken!’ schreeuwen tegen hun moeder op de toon van een kampcommandant. Wanneer je als ouder weleens een Fristi in je tas vergeet te steken, overkomt dit je niet. Je nakomeling weet dat instant behoeftebevrediging er niet altijd in zit en wordt een voorbeeld voor velen. Extra tip: naar je gsm of autosleutels lopen zoeken, net voor vertrek naar een pretpark.

5. Een tienerkamer is een no-gozone. Hoe makkelijk kan het zijn. Klaagt iemand dat hij zonder sokken zit? Had hij ze maar vanonder het bed moeten vissen en die tien stappen naar de wasmand zetten. Wordt een natte handdoek in een prop op het hoofdkussen gedropt? Onthoud dat je een moeder bent, geen menselijke beerkar. Zeg ’s avonds simpelweg ‘slaap lekker’. Neutraal als een nieuwslezer.

6. Ook na achttien jaar gaat de opvoeding verder. Het juiste kot kiezen is van kapitaal belang. Niet zo’n witte studio met een wekelijkse poetshulp, maar een wat vervallen pand waar ongedierte snel de weg naar binnen weet. Uiteraard met gemeenschappelijke keuken: een diepvries waar worsten van jaren her in vastzitten, een toren afwas van die ene asocialerik. Je kind wordt gek. Vanaf dan kan het je zomaar overkomen dat je tijdens een vergadering een foto van een glanzende gootsteen of een ontkalkte douchekop krijgt doorgestuurd.

Laatste tip: onderdruk de neiging daarmee te pochen. Niet zo netjes.