Futuroscope viert dit jaar zijn tiende verjaardag, en tracteert bezoekers op filmtechnische hoogstandjes en op een spectaculaire architectuur. Een kennismaking.
Pierre Darge
Veel pretparken, of wat daarvoor moet doorgaan, kiezen voor een gemakkelijkheidsoplossing. Ze beperken de risico’s door te verwijzen naar vertrouwde stripfiguren, naar de Smurfen, naar Astérix, naar de wereld van Walt Disney. Bekend gebied, gekruid met een paar spectaculaire attracties. Futuroscope is anders : je kijkt naar de toekomst en naar de allernieuwste technieken rond bewegende beelden. Tien jaar geleden ontstond midden de bietenvelden in de buurt van Poitiers een complex van zeer moderne, geometrische gebouwen waarin allerlei films werden vertoond. Geen gewone films, want Futuroscope wilde de sleur van de klassieke opname- en projectietechnieken doorbreken. Het werd een pionier, die nu nog steeds het allernieuwste op filmtechnisch gebied in de verf wil zetten : 3D-films, cinema’s met bolronde schermen, bioscoopzalen waarin de zitjes de bewegingen van het onderwerp nabootsen.
Het fenomeen Futuroscope, le parc européen de l’image, ontsproten aan de geest van René Monory, werkt en groeit. Niet alleen komen er bijna jaarlijks nieuwe gebouwen bij, rond het park ontstond een industrie die zich op de toekomst oriënteert. De bezoeker die alle vertoningen wil bekijken, moet op vele uren film rekenen, verspreid over meer dan een dozijn locaties, eigenlijk te veel om in één dag te verteren. Bovendien moet je op drukke dagen aanschuiven (het absolute record staat op 27.000 bezoekers op één dag), net als in Eurodisney. Maar dat kan de pret niet bederven, want Futuroscope is modern en groen tegelijk, en in tegenstelling tot zovele andere parken word je er niet op elke straathoek met de commercie om de oren geslagen.
De absolute topper vonden we de 3D-productie Guillaumet, les ailes du courage van Jean-Jacques Annaud, de man die enkele jaren geleden furore maakte met L’Amant (de film naar de gelijknamige roman van Marguerite Duras). Dit keer tekende hij voor de eerste hedendaagse fictie in 3D, die bovendien in IMAX-projectie wordt getoond. De film vertelt het indrukwekkende en waar gebeurde verhaal van Henri Guillaumet, die met zijn tweedekker post vervoerde voor de Aérospatiale. Als de avontuurlijk aangelegde piloot bij een tocht van Santiago de Chile naar Buenos Aires een noodlanding moet maken in de Andes, poot Annaud ons neer in een grandioos landschap waardoor de held zich zes dagen lang voortsleept, gedragen door de liefde voor zijn vriendin Noëlle. De driedimensionale opnames zorgen voor extra dramatiek, zowel in de tangobars van de Argentijnse hoofdstad als tijdens de tocht met de tweedekker. Een veertig minuten durend epos dat de toeschouwer verzoent met de wat vergeten mogelijkheden van een extra dimensie. Eerst draait er een korte documentaire, een juweeltje van educatieve aanpak, waarin de korte geschiedenis en de techniek van de driedimensionale film helder worden uitgelegd. Kortom, een must voor de filmamateur en voor de liefhebber van de luchtvaartgeschiedenis in een tijd dat mannen nog mannen waren.
Wie van meer opwindende ervaringen houdt, kan in de dynamische filmzalen binnenstappen, waar adembenemende beelden gecombineerd worden met bewegende zitjes, de techniek van de simulator achterna. Zo reden we mee op de hoogste achtbaan ter wereld en stortten we op ratelende zitbanken de diepte in. We nestelden ons daarna in zitjes die individueel bewogen, voor een rit van een aanstaande bruidegom die aan boord van een eenzitter door middeleeuwse Franse dorpen raast. Huiveringwekkend. Er werd in showscan gedraaid, een techniek waarbij een 70 mm-film wordt gebruikt die ook nog tegen een snelheid van zestig beelden per seconde wordt afgerold, en dat leidt tot beelden met een ongewoon hoge definitie.
Eenzelfde systeem wordt toegepast bij het tapis magique, waarbij het beeld zowel voor als onder de kijker wordt geprojecteerd. Zo wordt het mogelijk om de 3000 kilometer lange reis van een vlindersoort mee te maken die vanuit Canada naar Mexico vliegt gespreid over negen generaties. In Les fleurs du ciel kan je zowel over de Niagarawatervallen vliegen als over de flanken van de Mexicaanse heuvels, waar de miljoenen vlinders elkaar terugvinden.
Wie van rustig vermaak houdt, kan naar het Solido-gebouw om er de Imax Solido-projectie in reliëf mee te maken van de Voyage sous la mer, een onderwaterverkenning van de kusten van Santa Barbara en van de Kanaaleilanden. Met een bril op gevuld met vloeibare kristallen, drijf je mee op het ritme van vissen, zeesterren en koralen.
Bioscopen met een scherm van 360 graden zijn niet uniek, wel zeldzaam. De film L’Europe en multicoque, waarbij de toeschouwer als het ware aan boord klimt van een trimaran om een zeilwedstrijd langs de Europese kusten mee te maken, bleek een beetje een tegenvaller de enige overigens. De negen gecoördineerde projectoren ten spijt was het onderwerp te weinig geschikt om deze schitterende techniek tot zijn recht te laten komen. Tijd voor teleurstellingen is er niet, want ondertussen zitten we onder het spiegelend rotskristal van het Kinemax-gebouw (dat de site domineert) voor een 600 m² groot scherm, waarop volgens het 70 mm Imax-principe de documentaire Effets Spéciaux wordt gedraaid. Die productie voert ons mee in de wereld van optische effecten en illusies waarvan de filmwereld gebruikmaakt om haar adepten te verleiden. Op de sets van onder meer King Kong, Star Wars en Independence Day maakt de toeschouwer de minutieuze voorbereiding mee van adembenemende scènes en de manier waarop ze totstandkomen.
Wie het kijken nog niet moe is, kan ook nog naar de bolvormige projectiezaal van de Omnimax, een van de eerste attracties van het park, begraven onder de transparante, gekantelde kubus. Daar word je op een scherm van 180 graden en op 70 mm-formaat meegenomen naar de werelden van het oneindig grote en het oneindig kleine. We reizen vanop het San Marcoplein in Venetië door de ruimte en ondergaan daarbij een overweldigend beeld van het heelal. Om vervolgens via de microscoop van Van Leeuwenhoek door te dringen tot de allerkleinste deeltjes van de materie. Een les in bescheidenheid die geen toeschouwer onberoerd kan laten.
Er is meer, maar niet beter : een tocht door de Vienne, een paviljoen met hologrammen, een rit in bewegende zitjes langs beroemde sets van honderd jaar Franse film. Of nog : een interactief spel op een groot scherm, en een Cyber Avenue waar het jeugdig publiek actief kan deelnemen aan videospelen van de laatste generatie, kan kennismaken met hoge-definitievideo, en zichzelf kan initiëren in de geheimen van internet. Buiten is er ook nog ouderwets vermaak zoals bootjes, telegeleide machines en glijbanen. Wie het allemaal eens rustig wil bekijken, kan plaatsnemen in de Gyrotour. Deze schotelvormige uitkijkkamer klimt langs een mast tot een hoogte van 45 meter en draait tegelijkertijd zachtjes om zijn as. Zo krijg je een panoramisch overzicht van het park, dat vorig jaar zo’n 2,8 miljoen bezoekers mocht verwelkomen. In het hoogseizoen blijft het open tot 22 à 24 uur, wat de bezoekers de mogelijkheid geeft om het schitterend lichtspektakel mee te maken waarbij filmfragmenten op een gordijn van water in de vijver worden geprojecteerd.
1. Hogetempel van de driedimensionale film : Imax 3D. 2. Solido : een halfrond scherm met stereoscopische beelden uit de oceaan. 3. Kinemax : uitvergroot rotskristal als architectonisch uitgangspunt. 4. Vorig jaar kwamen er 2,8 miljoen bezoekers.
Videospelen en internetinitiaties : Cyber Avenue.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
