COLUMN

De Antwerpse Orde van Advocaten heeft Anke Van dermeersch dus uit haar rangen gestoten. Waarschijnlijk voor 10 jaar. De stafhouder zat van bij het begin al verveeld met de ex-Miss België. Tussen haakjes, een mooie ietwat uitdagende blondine, zoals er wel meer te vinden zijn binnen het advocatengild. Die dames lopen onder hun toga heus niet allemaal met een deftige plooirok. Om publiciteit te vermijden had mevrouw Van dermeersch, op aanraden van de stafhouder, haar eed afgelegd in Gent. Hij ontkent nu daarop ooit bij de stagemeester van mevrouw Van dermeersch te hebben aangedrongen.

Het was allicht niet verstandig om een interview te geven aan Kwik en zich te laten fotograferen in sexy kleding. Het waren géén naaktfoto’s, laten we wel wezen. Het was inderdaad een beetje dom om uitspraken te doen in de trant van “ik kan alle mannen rond mijn vinger draaien”. En: “Ik hoef met mijn lange nagels nu toch geen muntstukjes meer op te rapen, alleen grote biljetten”. Maar allicht is de humor van Anke Van dermeersch verdwenen in de gebrekkige stijl van een derderangsjournalist.

Met de regelmaat van een klok gedraagt meester Jaak Pypen, bekend advocaat uit het Brusselse, zich als een volslagen idioot in VRT-spelpanels. Die man is ook geen uithangbord voor de ernstige stiel die de advocatuur wil zijn. En welke stafhouder heeft hem daarvoor al berispt?

Dat Anke Van dermeersch geïnterviewd wordt in de Zevende Dag en dat het kind als verruimingskandidate van de VLD bekent de ambitie te hebben om ooit minister te worden, is dat nu zo erg? Jeugdige overmoed misschien, ja. Maar zijn er dan geen andere advocaten die voortdurend politieke uitspraken doen: Bruno Schoenaerts, Marc Verwilghen, Hugo Schiltz… En reclame maken voor zichzelf? Mr. Vermassen maakt gretig gebruik van het podium dat radio en televisie hem voortdurend bieden.

Anke Van dermeersch werd beschonken aangetroffen aan de kant van de weg in de buurt van haar huis. Zo zegt althans een politierapport, maar er werd geen alcoholtest uitgevoerd. Ik zou ze niet graag de kost willen geven, de heren advocaten die bij eindejaarsbanketten laat op de avond lallend naar huis gaan, nog nauwelijks in staat om op een rechte lijn te lopen.

Allicht heeft mevrouw Van dermeersch de stoffige jezuïetenorde in haar vak geprovoceerd. Eén van de beschuldigingen luidt dat ze hen overlast bezorgde. Ze hadden zich maar niet moeten laten uitdagen, dan hadden ze niet zo vaak moeten zetelen om hun afkeer in sancties te gieten. Ik ben ervan overtuigd dat als een van die heren de nodige zin voor humor en relativeringszin had kunnen opbrengen om haar vaderlijk toe te spreken, het snel afgelopen was geweest met dat rebels gedrag. Maar als je er zo de zweep op legt, kun je verwachten dat een veulen duchtig aan de teugels trekt en de boel op stelten zet. Misschien moet die stafhouder in Antwerpen eens praten met zo’n Amerikaanse paardenfluisteraar, die weet hoe je wilde veulens in bedwang kunt houden.

Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat erom dat een jonge vrouw zich niet woordeloos onderwerpt aan de tirannie van een kluit grijze heren die gewend zijn hun regels op te leggen. Heren die zien hoe het andere geslacht hun tot voor kort gesloten mannelijke beroepswereld verovert. Onlangs nog hoorde ik een rechter zeggen dat het bangelijk was om tegenwoordig op bepaalde zittingen meer vrouwen dan mannen voor zich te hebben staan. Niet iedereen in gerechtelijke kringen kan blijkbaar, zoals deze man, omgaan met een veranderende wereld. Het gaat hier niet om meester Van dermeersch, maar om een gesloten club die zich bedreigd voelt.

Tessa Vermeiren