De Blair Babes hebben geen stijl, bekreunde Jane Shilling zich in de Engelse krant The Times naar aanleiding van de historische foto van Tony Blair, omringd door 101 Labour-vrouwen die nu in de House of Commons zetelen. Dat was haar al voorgezegd door de hoofdredactrice van Vogue. Een lange litanie klachten over te brede schoudervullingen, verwaaide kapsels, ongepoetste schoenen, onnozele sjaaltjes en smakeloze fantasiejuwelen, breed uitgesmeerd over driekwart pagina. Mevrouw de hoofdredactrice van Vogue had met opgetrokken neus verklaard dat werkelijk geen enkele van de vrouwen op de foto geschikt was om in haar pagina’s opgenomen te worden.
Op het historische moment waarop meer vrouwen dan ooit een vinger in de Britse politieke pap krijgen, zullen een paar nuffen eens komen vertellen dat het toch wel erg is, al die naamloze mantelpakjes, al dat gebrek aan stijl. En daarbij maken ze dan een afgunstige vergelijking met die elegante Franse dames in de politiek. Die worden wél gefotografeerd voor glossy bladen omdat ze naar de juiste kapper gaan en de gepaste roklengte dragen. Maar monsieur Juppé die zo’n reeks elegante dames in zijn regering had opgenomen het oogde immers mooi voor de officiële foto heeft ze bij de eerste de beste kabinetsherschikking wel bijna allemaal mooi buitengebonjourd.
Les Juppettes, the Blair Babes, les Jospinettes… Vrouwen in de politiek worden continu beoordeeld op hun verleidingsgehalte en op hun bewondering voor en aanhankelijkheid aan de heren aan wie ze hun politieke carrière zouden te danken hebben. Helemaal gek wordt het als het beoordelen naar het uiterlijk in twee richtingen gaat. Aan de ene kant wordt van je verwacht dat je stijl hebt, maar aan de andere kant mag je ook niet te mooi zijn. De niet onaardig ogende Harriet Harman, minister van Sociale Zekerheid in het Blairkabinet, werd in The Sunday Telegraph, verwijzend naar haar grote dromerige ogen en haar aantrekkelijke uiterlijk, maar meteen afgedaan als een leeghoofd dat in de gaten moet worden gehouden door haar staatssecretaris Frank Field.
In Groot-Brittannië heerst er op dit moment een mood waarbij nieuwe succesvolle mannenbladen, de lad’s magazines, blote meiden met reusachtige tieten, schuimende volle pinten en de opgewonden agressieve sfeer rond voetbalmatchen weer als het ultieme vieren. Aan de andere kant cultiveren de mondaine magazines de it-girl, het meisje dat alles heeft om een rijke man aan de haak te slaan. De juiste kleren, de juiste kapper, de juiste party-relaties. Alles. Behalve hersenen, want die kunnen daarbij hinderlijk zijn.
Het eeuwenoude sois belle et tais-toi, bijzonder hardnekkig als het is, steekt telkens weer de kop op. Zelfs wie het niet met woorden belijdt, is er soms de gevangene van. Vrouwen net zo goed als mannen, zoals blijkt.
Als een vrouw intelligent én aantrekkelijk is, zoals Cherie Blair, wordt ze dubbel op de korrel genomen. Men speculeert uitgebreid in de Britse pers over hoe snel de first lady/advocate in een van haar beide levenssferen zal struikelen. Want een vrouw kan toch niet zo perfect zijn dat ze dat allemaal in één leven klaarspeelt… Prinsen-gemaal heeft men zien wegkwijnen achter de brede rug van hun vorstelijke echtgenotes. En deze dame heeft de pretentie om het allemaal te kunnen. Dat soort hybris is zelfs voor andere vrouwen vaak ondraaglijk.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
