Heeft u ook spijt als het weer vrijdagavond is ? Kunt u niet wachten op maandagmorgen ? Zit u stralend achter uw bureau en huppelt u, een vrolijk deuntje fluitend, naar de marketingvergadering ? Valt u die barse, betweterige collega om de hals met drie dikke zoenen ? Bedankt u uw baas op uw blote knieën voor de maandelijkse overschrijving ? Dan maakt u veel kans om de titel van De gelukkigste werknemer van Vlaanderen van Jobat in de wacht te slepen. Een soort alternatieve miss- en misterverkiezing voor hardwerkende bollebozen. Misschien rekent de sponsor van deze wedstrijd er wel op dat de winnaar helemaal niet op reis wil naar de “hoogtepunten van de Maya-cultuur in Midden-Amerika”. Zo’n stachanovist, die is immers bang dat zijn stoel koud wordt of dat iemand anders snel op die stoel komt zitten, terwijl hij even zijn achterste licht.

En wie al meedoet aan zo’n wedstrijd zal allicht vooral op die reis uit zijn en geeft niet noodzakelijk oprechte antwoorden. Maar het positieve beeld dat hij of zij van de werkgever schetst zal graag gehoord en gelezen worden. Het kadert allemaal mooi in het sfeertje van tegenwoordig dat bijna eist dat het hele leven een feest is of ‘gezellig’, zoals steden en partijen plots met het etiket ‘gezellig’ worden opgeleukt. De positivo’s zijn helemaal in. Een groot deel van de jongere generatie heeft blijkbaar heel veel behoefte aan dit soort peptalk.

Het allerlaatste zijn de afterworkparty’s. Die beginnen onmiddellijk na de werkdag, om 7 uur, zodat iedereen weer op tijd in zijn bed kan liggen om met een frisse kop aan de volgende dag te beginnen. Op die party’s tref je een hoge concentratie Burberry-ruiten en Vuitton-tasjes aan. Met pastel kasjmiersweaters, dure horloges en dure maar verstandige auto’s zijn het de tekenen van het al jong geslaagd zijn.

Zo’n afterworkparty is er immers ook – en misschien wel vooral – om te networken of om een partner van je eigen niveau te vinden. Twintigers en jonge dertigers die vooruit willen in het leven, gaan op een beheerste manier om met ontspanning gedurende de week. Zoals ze overigens omgaan met hun hele leven. Gedoseerd en doordacht. Ze laten niets aan het toeval over. Werk en privé lopen naadloos in elkaar over. Je gaat met je huidige collega’s stappen en je komt misschien je toekomstige werkgever tegen of een vennoot met wie je eindelijk je eigen bedrijfje kunt opzetten. Er lijkt in dat gezelschap maar één doel in het leven : zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld verdienen. Daartoe ga je best om met gelijkgestemden en met oudere, zeer geslaagde voorbeelden. Je beoefent samen de juiste sport en je cultiveert het stimulerende maar toch coole gesprek. Het lijkt mij allemaal zo waanzinnig saai, zo super redelijk en zo ontdaan van inhoud. Het sprankelt niet. Behalve dan misschien af en toe met behulp van cocktails en partydrugs. Niet toevallig is dit ook de generatie van de speeddating. Gecomprimeerde sollicitatiegesprekken met mogelijke geliefden. Voor meer is er geen tijd. En er wordt bij dat soort mensen niet nodeloos afgeweken van de rechte weg naar de top.

Precies in die generatie tref je dan toch ook de David Bovées van deze wereld aan ( zie InZicht vorige week). Creatieve kunstenaars die bewijzen dat je wereldwijd succes ook kunt bereiken langs die andere weg. Dat het sous les pavés la plage van de jaren zestig van vorige eeuw niet helemaal is uitgeveegd. Gasten die met verbazing en verbijstering kijken naar goeroes als Richard Florida, die boeken schrijven over waarmee zij al jaren intuïtief bezig zijn. En die hen graag gebruiken als uithangbord voor hun eigen glimmende theorieën en lucratieve plannen.

Twee culturen die naast elkaar leven en misschien wel steeds verder uit elkaar. Vraag is aan welke kant we op termijn het meest plezier zullen beleven ? En ook wie het gelukkigst is ?

TESSA VERMEIREN