“Ik lust geen spruitjes. Van rode wijn krijg ik hoofdpijn. Ik kan maar niet kiezen, tja, typisch Weegschaal. Ik ga nooit voor middernacht naar bed. Ik kan niet slapen in een bed dat naar het noorden gericht is. Ik ben allergisch voor katten. Van tegen de rijrichting zitten moet ik overgeven.”

Noem mij onverdraagzaam, maar om de een of andere reden werken ze nogal op mijn zenuwen, van die individuen die al bij de eerste ontmoeting hun hele collectie grote en kleine hebbelijkheden over je uitkieperen. Vooral als ze je daarbij vol verwachting aankijken, overtuigd van hun eigen bijzonderheid. Wat moet ik met die informatie ? Mag ik hun bijsluiter lezen op een moment dat het mij uitkomt misschien ?

Veel mensen lijden aan het grote ik- syndroom. Vragen ze hoe het met je gaat, dan onderbreken ze prompt je antwoord : “Ja, dat herken ik !” Waarna ze hun volledige ziektegeschiedenis uit de doeken doen, of een gedetailleerde analyse van hun zielenleven. Laat ons eerlijk zijn, eigenlijk praten we allemaal het liefst over onszelf en wat we meegemaakt hebben. Daar gaan zelfs tests over. Geef iemand de keuze om over zichzelf te praten, over iemand anders of over een neutraal onderwerp en de kans is groot dat hij/zij over zichzelf gaat zitten kwekken, ook al brengen de andere twee mogelijkheden meer geld op. Heel de wereld moet weten wat we vinden, denken en doen. Daarvoor zijn Facebook en Twitter uitgevonden. En columns.

Maar het ergerlijkst van allemaal zijn mensen die hun dromen navertellen. Omdat dromen alleen boeiend zijn voor de dromer in kwestie. En voor psychiaters, maar die worden daarvoor betaald. Alle anderen balen van uw dromen. Wat ik hier zal bewijzen. Vannacht droomde ik namelijk over Hugo Sigal. Die eigenlijk, ik heb het opgezocht, Hugo J.M. Verbraeken heet, maar die iedereen kent als Hugo van Nicole. Maar in mijn droom deed zij niet mee. Hugo, daarentegen, had een zwarte alpino op, zoals een modale Fransman in een ouderwets stripverhaal. Verder had hij ook iets van Krimson, de slechterik uit Suske en Wiske. Maar het was wel degelijk Hugo Sigal, in een droom kun je daar heel erg van overtuigd zijn. Voor een beter begrip : in de dagelijkse realiteit heb ik nooit ofte nimmer omgang gehad met de heer Sigal en zijn zielsverwante gade. Ik ben niet voor en niet tegen, hoogstens voelde ik enige weemoed toen ik onlangs via Het journaal vernam dat het duo eendrachtig de paarse jumpsuits aan de haak gehangen had.

Maar in mijn droom was het dus dik aan met Hugo. Zodanig zelfs dat hij mij een uitstapje naar een Italiaans eiland voorstelde. “Jammer maar helaas, Hugo, ik moet een lezing geven over gezond eten”, sputterde ik tegen. De man wilde van geen wijken weten en daar liepen wij al innig gearmd door een pittoresk straatje van wat veel weghad van Ischia, waar ik lang geleden op reportage was. Hugo in zijn nopjes, ik groeiend nerveus, wegens die lezing over gezond eten. Uiteindelijk slaagde ik erin mij los te rukken en hard weg te rennen. Waar ik al meteen spijt van had, want zonder Hugo raakte ik hopeloos verdwaald. Groot was mijn opluchting toen ik mij ineens aan het strand bevond, met het Italiaanse vasteland aan de horizon. Prompt begon ik te zwemmen, wat niet meeviel in een lange jurk. Te laat merkte ik dat ik oma’s horloge droeg, dat niet tegen zeewater kon. Hoe kon ik nu weten of ik nog op tijd was voor die lezing ?

Waar dit alles op slaat ? Nergens op, absoluut nergens. Tenzij ik diep in mijn onderbewustzijn een passie koester voor mannen in een paarse jumpsuit. Laat het u ertoe aanzetten om twee keer na te denken voor u anderen lastigvalt met uw nachtelijke waanzin.

LINDA ASSELBERGS

Geef iemand de keuze om over zichzelf te praten, over iemand anders of over een neutraal onderwerp en de kans is groot dat hij/zij over zichzelf gaat zitten kwekken