Echte vrouwen op cover slecht voor verkoopcijfers

Het Duitse tijdschrift ‘Brigitte’ werkt opnieuw met professionele modellen en kiest niet langer meer voor gewone vrouwen op de cover.

Het Duitse tijdschrift ‘Brigitte’ werkt opnieuw met professionele modellen en kiest niet langer meer voor gewone vrouwen op de cover.

Twee jaar geleden koos het Duitse vrouwenblad ‘Brigitte’ ervoor om gewone vrouwen met gewone maten op de cover te zetten. Geen graatmagere modellen meer, maar in de plaats daarvan echte vrouwen. Het tijdschrift werd geroemd voor deze keuze. Meer dan duizend vrouwen, tussen 18 en 68 jaar, sierden de afgelopen twee jaar de cover van ‘Brigitte’. Op de cover lieten ze zichzelf zien zoals ze echt zijn: met rondingen, rimpeltjes, een buikje of andere ‘kwaaltjes’ . ‘Brigitte’ wou een realistisch beeld van vrouwen overbrengen naar hun lezeressen.

Maar sinds de ‘gewone’ modellen de cover sieren blijkt dat de verkoopcijfers van het tijdschrift gekelderd zijn, waardoor ze nu op hun stappen moeten terugkomen. Het tijdschrift voelt zich verplicht om terug te werken met professionele (lees: magere) modellen. Dit nieuws kondigde ze aan bij de release van de tabletversie van het tijdschrift. Het lijkt niet langer houdbaar voor een vrouwentijdschrift om niet mee te gaan met de stroom van mooie en slanke vrouwen op de cover. Het experiment met de gewone vrouw op de cover lijkt voor ‘Brigitte’ alvast mislukt.

De kleding, niet het model

Hoewel veel vrouwen klagen dat deze perfecte modellen hen met complexen opzadelen, nemen we blijkbaar toch sneller een tijdschrift in de hand met een model met de perfecte maten op de cover dan eentje waarbij we bij wijze van spreken een spiegelbeeld van onszelf zien. Blijkbaar voelen we ons niet beter wanneer we ‘iemand van ons’ op de cover zien staan, maar snakken we naar het doorbladeren van een tijdschrift met mooie prentjes en waar in de eerste plaats de mode/kleding een prominente plaats krijgt. Want dat is waar het om draait: een model moet de kleding op een aantrekkelijke manier overbrengen en moet de consument overtuigen van het kledingstuk. Wanneer we kijken naar de modereportages in een magazine neemt het ons mee in een droomwereld en deze foto’s verkopen illusies. En de consument stapt daar graag in mee. Af en toe horen we wel eens gezeur over de complexen die dit met zich meebrengt maar ik denk dat we goed in ons hoofd moeten prenten dat kleding op de eerste plaats komt en dan pas het model. Bij een professionele modellenfoto kijken we in de eerste plaats naar de kleding, waar we bij een foto van een ‘gewoon’ model we ons laten afleiden door dit model, en dan vooral het gezicht, en kleding pas op de tweede plaats komt. Bij een gewoon model kijken we eerst naar het gezicht, daarna pas naar de kleding.

Het is geen slecht idee om in ons achterhoofd te houden dat het de kleding is die in het oog moet springen en dat het de taak is van het model om dit over te brengen (waarbij ze zelf zo min mogelijk opvalt). Bij gewone vrouwen moeten we het hebben van persoonlijkheid en blik, waardoor de aandacht pas in de tweede plaats naar de kleding gaat. Het lijkt me dan ook geen onlogische stap voor ‘Brigitte’ om terug te keren naar de professionele modellen die zelf minder opvallend zijn maar wel de kleding op de juiste manier kan overbrengen zonder dat we ons laten afleiden door het lichaam, de blik of de persoonlijkheid van het ‘gewone’ model.

Het is’m dus eigenlijk niet per sé te doen om het model, maar de manier waarop de blik wordt afgeleid. Op de eerste plaats moet de kleding komen, dan pas het model.

Laura Van Roey