‘Je beseft pas hoe wonderlijk groeien is als je zelf alleen nog maar zult krimpen’

Ze is geslaagd voor haar theoretisch rijexamen, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik voor haar die prachtige driewieler kocht met roze franjes. Op de tafel liggen nu folders die haar willen verlokken tot de wondere wereld van economie of geneeskunde. Zij wil graag mijn mening daarover weten. Ik hoed mij ervoor haar steken te doen oprapen die ik zelf heb laten vallen.

De driewieler, de eenhoorn en de elfenbanken: ik vind het lastiger dan mijn dochters om die achter ons te laten. Met een steek in het hart herinner ik mij hoe de jongste zich verstopte, zo vaak dat het soms moeite kostte er ons niet aan te ergeren als we in tijdnood kwamen.
‘Jade is niet meegekomen’, moest ik dan zeggen, met de overacting eigen aan een soap, als ik haar terugbracht bij haar mama.
Die speelde het spel mee en veinsde verbazing. Ze speurde de straat af en deed alsof ze haar dochter niet zag, die slordig achter een bakfiets verborgen zat. Tientallen keren ging dat zo, tot vervelens toe. Altijd besef je te laat dat het op een dag de laatste keer was.

Ik mis dat kleine meisje van vroeger, zoals ik mijn vader mis, mijn grootmoeder en zelfs Jean-Luc, met wie ik bevriend was als tiener. Hij bleef in de operatie aan zijn hart.
Bij ons thuis verstopt zich nu alleen nog de kat. Mijn jongste dochter heeft het over meisjes die vapen en over meisjes die zichzelf snijden. Dat hoort zij op school, terwijl in de kast nog tekenfilms liggen als Het Molletje in de stad. Aan de muur van haar kamer hangt de groeimeter waarop ik streepjes zet. Het eerste staat op 83 centimeter. De oudste is twee jaar geleden gelukkig gestrand, op een halve centimeter van de lengte die is vereist voor de catwalk. Ik herinner mij hoe zij zich opwond over het hondje dat op de groeimeter op een kruk staat. ‘Die speelt váls’, merkte zij op, met de verontwaardiging van het kind dat gelooft dat de wereld een eerlijke plek is.

Lees ook: ‘Ooit kwamen duizenden mensen op straat tegen kernwapens. Nu de inzet gebanaliseerd wordt, blijft het akelig stil’

De jongste beent haar zus nu bij met verbluffende groeischeuten. Je beseft pas hoe wonderlijk groeien is als je zelf alleen nog maar zult krimpen. Ik blijf koppig de kindvriendelijke messen met een beertje op het heft gebruiken en de onbreekbare bordjes waarop Jip en Janneke een pikzwarte schaduw van zichzelf zijn. Ik weiger ze weg te doen, al vind ik nu inlegkruisjes in de vuilnisbak.

Ik klamp mij niet vast aan hun jongere versies. Zij hebben het recht de nieuwe wereld te bestormen, waarin de bruine kroeg is vervangen door de AI-agent.

In de keuken maak ik iets klaar met veel groenten, omdat dat gezond is voor onze spieren en botten, terwijl de geheime diensten waarschuwen voor een Russische aanval vanaf 2028. Online wordt dat druk gelezen, maar er zijn er ook velen die ermee spotten. ‘Wat zou Poetin hier komen zoeken?’ schampert iemand. ‘Hij wil misschien te weten komen hoe je een bevolking warmtepompen, LEZ-zones, dopjes-die-blijven-hangen en andere onzin kunt doen slikken zonder op straat te komen.’

Een vriendin van de oudste gaat bij het leger studeren voor piloot. ‘Zij wil later graag voedselpakketten kunnen droppen’, zegt mijn dochter.

Ik antwoord: ‘Dat vind ik een mooie droom.’

Lees ook: ‘De tijd is weer rijp voor leiders die hun eigen navel als het antwoord op al je vragen zien’