‘Dan blijft er eens een lap groen uit de klauwen van projectontwikkelaars en kijk wat we ermee doen’

De egel sterft uit en voor het eerst in honderddertig jaar ligt er op Mount Fuji geen sneeuw. Ik luister naar het ochtendnieuws, maar zet de radio uit voordat het lijkt alsof ik in de hel ben ontwaakt. Niet dat mijn dromen altijd rooskleurig zijn. Ik had een nachtmerrie waarin ik examens moest overdoen waarvoor ik lang geleden ben geslaagd, en een geliefde die weg is mij opnieuw verliet. Non bis in idem, luidt een Latijnse spreuk: niet twee keer hetzelfde – maar dromen trekken zich geen bal aan van rechtsbeginselen.

Overdag ploeg ik dapper verder, want dapperheid is een eigenschap die ik van mijn voorouders erfde. Zij overleefden Romeinen, Vikings en later zelfs den Duits. Online lees ik een quote die aan mijn ribben blijft plakken: ‘Zolang mensen de Caesars en Napoleons aanbidden,’ zei naar verluidt de schrijver Aldous Huxley, ‘zullen Caesars en Napoleons opstaan om het hen ellendig te maken.’ Ze staan momenteel weer op aan alle kanten, terwijl ik lig te slapen of in de keuken bolognaisesaus maak. Voetje voor voetje ontvouwt zich een toekomst die stormachtig dreigt te worden.

Mijn oudste dochter maakt zich gelukkig nog geen zorgen. Zij stuurt mij een foto vanuit Londen: ‘Wij zijn bij het restaurant waar First Dates UK wordt gefilmd.’ Ik opper voorzichtig dat de Churchill War Rooms misschien ook een bezoekje waard zijn. Je ziet er hoe vijanden werden bestreden die allang geen vijanden meer zijn. Hun nazaten drinken cocktails in de Monkey Bar in Berlijn.

Zelf wonen wij, zonder dat wij dat zagen aankomen, in wat sinds enkele weken de Stad van Licht & Liefde wordt genoemd. Dat vind ik overdreven, maar in de buurt van mijn woonst heb ik wel een vriendelijk parkje gevonden. Er staat een wip, een schommel en een schotel die aan kettingen is opgehangen. Als je er op een mooie dag in gaat liggen en naar de wolken staart, waan je je in de begingeneriek van The Simpsons. Helaas zijn sporen van mens nooit ver te zoeken, zoals lege flesjes Desperados en een aangebroken kuipje smeerkaas van De Lachende Koe. Dan blijft er eens een lap groen uit de klauwen van projectontwikkelaars en kijk wat we ermee doen.

Op een bank zit een punker die lijkt weggelopen uit een roman van Ryu Murakami, met vuurrood haar en een zwartleren jack waarop gekruiste klauwhamers staan. Hij heeft een virtualrealitybril op en bestuurt met een afstandsbediening een minuscule drone. Die zoeft, rolt, giert, duikt en buitelt boven het park als een vuurvlieg op speed. In de neus zit een kleine camera voor een duizelingwekkende first person experience. Meer heeft het kind in mij niet nodig om wakker te worden. Het lijkt mij geweldig zo vrij door het lover van de bomen te kunnen tollen.

Met verbazende precisie laat de punker het tuigje landen op zijn schoot. Hij verlaat het park met de glimlach van de ontdekkingsreiziger die vanuit spannende oorden terugkeert in zijn achterlijke dorp. Ik weet dat ik zo’n vuurvlieg wil, nu de egel ons dreigt te ontvallen.
Thuis vertel ik mijn jongste dochter over het speelgoed dat mijn hart sneller doet kloppen.
Zij vraagt verbaasd: ‘Wat is een punker?’

Lees ook:  ‘Toen ik de arbeidsmarkt betrad, wemelde het er van de bazen die zich als etters gedroegen’