‘Als ik een lange douche neem, noemt mijn vriend me Poetin-fan’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

We kennen nu de prijs van alles. Tijd om mijn kosten in kaart te brengen.

Een douche nemen: 16 cent (1 minuut, kraan dicht tijdens het inzepen).

Een lange douche nemen: je partner die je ‘Poetin-fan’ noemt.

De televisie aanzetten: een vrouw zien die Mussolini wil zijn.

De televisie uit laten: 0 euro als hij echt uit is, maar hij staat in sluimerstand, net als jijzelf.

Corona: een diepe vriendschap. Je mist haar schaterlach, maar waarover kunnen jullie het nog hebben? Jij dankt de hemel voor de medische wetenschap, zij noemt zichzelf kritischer dan dat. Ze gaat naar een healer en krijgt een kaart mee naar huis die haar geluk zal brengen.

Het einde van corona: uren file. Terug naar huis willen rijden als de radio je vertelt tot waar de harmonica reikt. De man in de Audi naast je in zijn neus zien peuteren. Wegdrijven uit je lichaam.

De trein nemen: de wagons blijven scannen op hoesterige types. Of een restje apenpok.

Het is twintig jaar geleden dat ik de blauw-gele Ikea-zakken linkte aan een groot nieuw begin.

Naar een feestje gaan: ijzige stilte, als je er een Oekraïense ontmoet en vraagt “Is your family still in the Ukraine?” Ja, ze heeft je wel verstaan, zegt de man bij wie ze mag wonen. Maar haar twee ouders zijn dood. Ze wil het nooit meer hoeven vertellen.

De regen trotseren in die plastic jas van Vinted: gedachten aan PFAS, en het leven van de vorige eigenares, die een tamponverpakking achterliet in de linkerzak.

Je zoon die een lief heeft: het besef dat er een lijn getrokken is, die je ongenadig scheidt van de nieuwste lichting volwassenen. Ze gaan samen naar Ikea. Zin in de balletjes en in huizeke spelen. Het is twintig jaar geleden dat je de blauw-gele zakken linkte aan een groot nieuw begin. Dat zit er nu niet meer in.

De therapeut: nog steeds 60 euro. Het voelt decadent, je bent al tijden te normaal. De man die op strategische momenten een wenkbrauw optrekt, heeft zichzelf overbodig gemaakt. Er is een patiëntenstop. Je vraagt of iemand anders in je plaats mag komen. Je kent zoveel mensen die – maar ‘zo werkt het niet’. Ze zullen achteraan moeten aanschuiven. Je besluit te blijven komen om het zelf te leren, die truc met de wenkbrauw.

De tandarts: een beugel. De vers afgestudeerde met het bonte hoofdkapje heeft je vermoeden bevestigd. Je onderste rij staat langzaam schever. Komt door de hoektanden, die zo – twee wijsvingers naar elkaar gericht – de rest in de verdrukking brengen. Iets met ouder worden. “Kan geen kwaad.” Maar de wereld is veranderd. Hij kan je handige opzetbeugeltjes bezorgen en je op de computer je nieuwe mond laten zien. Je voelt iets stromen. Het is je bloed. Iets zal worden recht geduwd tot het is zoals het moet zijn. Onder deze verblindende lamp zul je langzaam naar het licht bewegen. Je gaat het nog niet aan je moeder zeggen. Je hebt de prijs nog niet durven vragen. Je zult betalen wat het kost.