“Een echt goed ontwerp heeft een gezicht, het zegt hallo en nodigt ons uit om binnen te komen”, zegt Caroline Voet op pagina 24. Daarmee legt ze het verschil uit tussen minimalisme met een kleine m en zijn tegenpool met een grote M. Het eerste, een object waar de banaliteit van afdruipt, het tweede een ontwerp waar zoveel visie en passie achter schuilt dat het verrast in zijn eenvoud.
Op een meubelbeurs, een event, in het interieur van mensen die ik voor dit magazine mag bezoeken, hoor ik het regelmatig, die ‘hallo’. De ene klinkt als Joey uit Friends en dan hoor ik er meteen een How you doin’ met een vette knipoog en glimlach bij. De andere klinkt hunkerend als Lionel Richie, frêle als Simon & Garfunkel, of luid zoals Adele.
Ook als objecten niets weg hebben van een mens kunnen we ons voorstellen welke persoonlijkheid ze hebben, zegt ook Alain de Botton. De LC2-fauteuil van Le Corbusier en de Pacha van Pierre Paulin, dat zijn in mijn ogen totaal verschillende mensen. De eerste formeel en belezen, een tikkeltje afstandelijk, de andere ontspannen en gezellig, bij wie je de hele avond jezelf mag zijn. En vinden we iets lelijk – zoals misschien het neo-organisme op pagina 42 – dan heeft dat wellicht te maken met de afkeer die we voelen voor een figuur of temperament dat we erin denken te herkennen.
Ik ben er nog niet uit wie ik in die rare kronkels zie. Misschien een personage uit een fantasyfilm uit de jaren 80. En jij?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
