Het eind van tien dagen vakantie vierde ik op maandagavond languit op de bank met een glaasje Zuid-Afrikaans Groot Geluk, kijkend naar de gigantische show op het Poelaertplein. Content dat ik niet in die mensenzee stond. Midden de mensen is in zo’n geval volgens mij niet meer echt leuk, tenzij je zoals de kersverse federale ministers FientjeMoerman en Marie Arena veilig in de koninklijke loge mag zitten en door een corridor van veiligheidsagenten het gewoel kunt verlaten.
Vijfenveertigduizend mensen die hip hip hoera roepen voor een koning die tien jaar op de troon zit. Was dat Belgisch ? Zeg nu zelf, zou u dit tien jaar eerder voor mogelijk hebben gehouden in dit land ? Koningin Paola die Annie Cordy twee dikke zoenen geeft op het podium en als de verliefde Dolce Paola, het breekbare duifje van vroeger, haar man om de hals valt ten aanschijn van tienduizenden onderdanen. Waar is onze retenu van vroeger ? Wat is er van ons scepticisme tegenover regeerders en gezag geworden ? En van de vrome strengheid waarmee onze vorige vorst zijn volk trachtte op te voeden ?
De propagandamachine van Guy Verhofstadt en Noël Slangen bokst een feestje in mekaar ter gelegenheid van Verhofstadt II, onder het mom dat de koning tien jaar op de troon zit, en gewillig springen we met z’n allen op de motor of op de fiets, we binden onze rollerblades onder de voeten en slieren achter Laurent in een knalrode broek aan. We wuiven twee dagen lang met Belgische vlaggetjes, laten rode, gele en zwarte ballonnen deinen boven de mensenmassa. Bevolken straten en pleinen met onze koters op de schouders tot het donker is en Praga Kahn met een vrouw in pikante lingerie aan de leiband over het podium defileert en zingt van een Breakfast in Vegas on cocain and gin… Er werd zowaar gelachen op de koninklijke tribune en de vorst klapte driftig in de handen. Ik heb wel het gezicht van Fabiola niet gezien op dat moment.
Zou dit misschien het echte België zijn ? Met een koning die weet wat het is om één of meerdere scheve schaatsen te rijden. Hij is geen haar beter dan wij, dat is algemeen geweten, en dat maakt hem sympathiek in de ogen van de mensen. En après tout : ze leefden nog lang en gelukkig, zoals dat voor sprookjesprinsen en -prinsessen past. Allez, zie nu, zelfs Laurent is op z’n pootjes gevallen, zoals die Claire met hem zat te smoezen in de koninklijke loge. Wie zijn die zure republikeinen die hier bezwaar tegen kunnen hebben ? Ach, zelfs senator Q is nu ingelijfd en Mia Doornaert, die in haar jonge jaren in hotpants door de redactie van De Standaard liep, is in de adelstand verheven.
De premier had zowaar gelijk toen hij in de Kamer zei dat deze tijd geen pessimisme meer verdraagt. Enfin, hij zei het niet met die woorden, maar daar kwam het wel op neer.
De mensen willen een blijde boodschap. Ook al gaan de zaken slecht, we zullen blijven lachen. En vooral blijven feesten. De mensen willen suikerspin en pommes d’amour, friet met mayonaise in de tuin van Laken, een koe in Belgische kleuren. Ze willen feest, feest, feest. Dat kost allemaal wel een schone cent, maar het is de investering waard. Reken eens uit : al die mensen die gisteravond content naar huis gingen en nog weken napraten met Jan en alleman over dat schoon feest dat ze van de nieuwe regering cadeau hebben gekregen.
Nu is dat Brusselse koningsfeest niet de eerste manifestatie van onze massale hang naar verstrooiing natuurlijk. Er zijn dingen als de Zomer van Antwerpen, de museumnachten en alle zomerfestivals die al een tijdje crescendo gaan. Zelfs in een onooglijk dorp als het mijne hebben ze het idee kermis afgestoft en gaan ze een hele week feesten deze zomer, mét volksspelen. ’t Is natuurlijk niet zo blits als dat scratchen en rollerbladen in Brussel. Maar de idee is dezelfde : vive la fête ! ’t Zal niet voor niets zijn zeker dat we tegenwoordig zelfs een Belgische popgroep hebben die zo heet.
Zou het de zon zijn die de mensen in de kop geslagen is ? Met die klimaatswijziging verandert misschien ook de volksaard ?
TESSA VERMEIREN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
