Niemand wil dus een open asielcentrum in Ekeren. Niemand behalve Johan Vande Lanotte, die er wél voor moet zorgen dat hij onderdak vindt, want de bestaande centra lopen over.
Direct spraken inwoners over grote acties, en een oudere heer zag zijn heil in de aanschaf van twee gevaarlijke honden. Mensen uitten hun bezorgdheid over de mogelijke devaluatie van hun eigendom in de groene noordelijke rand van Antwerpen. In Wommelgem zag de burgemeester echt niet hoe zijn politiecorps ook nog de “overlast” van 200 asielzoekers zou aankunnen, omdat het nu al helemaal in beslag wordt genomen door de chaos van de wekelijkse belegering van Wijnegem Shoppingcenter door tienduizenden. Dat de directeur van het eens zo gevreesde centrum in Kapellen nog maar eens kwam vertellen dat zijn cliënten geen enkele overlast veroorzaakten, werd nauwelijks gehoord.
De angstige obsessie voor al wat ons vreemd is, viert weer hoogtij.
Net op het moment dat een paar duizend illegalen moedig hun schuilplaats verlaten om de grondvesten te leggen voor een menswaardig bestaan, toont groot-Antwerpen zich weer van zijn beste kant.
Een paar weken geleden nam ik deel aan een kennismakingsbezoek bij de joodse gemeenschap in Antwerpen, georganiseerd door een Vlaamse socioculturele vereniging. Aan het eind van de dag werd, tijdens de maaltijd in een koosjer restaurant, door de gasten een nieuwsgierig en open gesprek gevoerd met een van de joods-orthodoxe eigenaars. Zijn leven en de regels die het regeren, zijn ons minstens even vreemd als dat van een Kosovaarse moslim. Ook de voorouders van deze man vluchtten in de vorige eeuw hiernaar toe. Samen met een grote golf lotgenoten die dit land of als een nieuwe thuishaven of als een doorgangspoort naar een ander leven beschouwden. Zij werden in donkere tijden, die niet eens veraf liggen, vervolgd, gedeporteerd, vernietigd. Deze man leeft met zijn zeer groot gezin midden in een Vlaamse stad in een besloten gemeenschap, die zich nu pas node opent voor geïnteresseerde buitenstaanders.
Waarom kunnen we, met wat we weten uit het recente verleden, niet toelaten dat wie bij ons een veilig onderkomen zoekt op adem kan komen? Waarom zien we een potentiële crimineel in elke mens die er anders uitziet dan wij, die een ander innerlijk landschap heeft (zoals de Nederlands-joodse Tamarah Benima dat noemt), en die aangetrokken wordt door de welvaart en de rust hier? In vergelijking met de balans van de verkeersagressie en de winkeldiefstal rond en in het Wijnegem Shoppingcenter zou het eventuele risico van een open asielcentrum weleens peanuts kunnen blijken.
Recente cijfers tonen aan dat we het binnen afzienbare tijd niet meer zonder immigranten zullen kunnen rooien. Willen we op termijn onze welvaart verzekeren, dan zullen we moeten rekenen op het werk van en de belastingen betaald door hun kinderen en kleinkinderen. Indien we het nuchter en opportunistisch konden bekijken, zouden we misschien minder emotioneel en bang reageren. Minder tijd verspillen met achterhoedegevechten die alleen de agenda dienen van politici met populistisch verpakte maar perfide en kortzichtige programma’s. Indien, alleen al in Antwerpen, al die energie die nu in afwijzing wordt gestoken, zou kunnen omgebogen worden om hier aangespoelde mensen te leren kennen en hen de weg te wijzen in onze maatschappij, zou men weleens op een goudader van talent, werklust en creativiteit kunnen stoten.
Waarom kan in een welvarende buurt als die rond het Sint-Lucasziekenhuis in Ekeren geen beweging op gang gebracht worden om dat nieuwe centrum te omringen met zorg en hulp? Dat lijkt mij een betere manier om agressie te voorkomen dan zich te laten opjutten door buurman Filip Dewinter. Alleen een gastvrije stad blijft een poort op de wereld en verdient de titel “metropool”.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
