Zowel de Britse winkelketen Marks&Spencer als de Limburgse gemeente Lommel, samen met de kunstenaar Piet Stockmans, hebben het lumineuze idee gehad om een container en een urn te creëren waarin mensen hun eigen 20ste eeuw kunnen begraven. Het is een mooi symbolisch gebaar om zo’n persoonlijke nalatenschap te stockeren voor nakomelingen die wellicht vele eeuwen later de scherven van onze levens zullen terugvinden.
Maar heeft u er al eens over nagedacht wat u diep in uw tuin of ergens in een bos of park zou willen verbergen en beschutten tegen vergankelijkheid? Het is immers geen eenvoudige opdracht om die keuze te maken. Alleen rationele, harde bewijzen van wat uw leven is geweest, of ook sentimentele aandenkens aan grote romantische momenten? Scherven van verloren gegane illusies, of ook dromen die nooit gerealiseerd werden?
Hoe mijn eigen hoopje late twintigste eeuw er zou uitzien? Ik heb er lang over nagedacht. Als het kon, zou ik er de geur in opbergen van de Schelde op een onweerachtige zomeravond, want dat is de geur van mijn jeugd. Een bos pinksterbloemen, als herinnering aan de lila voorjaarsweiden, waarin ik als klein meisje graag te dromen lag. Als ik hem nog had, zou ik de paardenstaart erin opbergen die ik stiekem liet afknippen toen ik twaalf was, een daad van pure rebellie die mij mijn enige oorvijg van mijn zachtaardige vader opleverde.
Een foto van Nathalie, mijn grootmoeder, een klein vrouwtje met blauwe pretoogjes, die in haar armoedige eentje acht kinderen opvoedde en zo oud werd dat ze nog vele achterkleinkinderen zag geboren worden. Een echte stammoeder die getuige was van de opkomst van de welvaartsstaat.
De dichtbundel van Paul Valéry die een eerste grote liefde mij schonk, en het lege flesje Fleurs de Rocaille, mijn eerste parfum dat ik ook van hem kreeg.
De eerste foto van mijn eerste kind, een schraal Biafraantje in een couveuse, die van bij zijn geboorte al haast had om alles meteen en nu te beleven. De liefdesbrief van mijn tweede zoon, kort en bondig in de hanenpoten van een zesjarige, maar de mooiste die ik ooit ontving en een voorafspiegeling van de zorgzame man die hij geworden is. De trouwring die ik niet vermocht te behouden, een belangrijke mislukking.
Mijn eerste vliegtuigticket naar Milaan en mijn eerste internationale paspoort met mijn eerste Amerikaanse stempel erin, het begin van mijn eigen ontdekking van de wereld. Zand en keien van de plaatsen waar ik mij heb laten overweldigen door de natuur en waar ik had kunnen blijven. Zeker een gedicht van Odysseys Elytis, de Griekse Nobelprijswinnaar, die in woorden wist te verbeelden wat het licht en de geuren van Griekenland voor mij betekenen.
De Mondscheinsonate van Beethoven, de verleidelijke romantische deur tot de klassieke muziek. Maar hoe kan ik de geur van de sigaren van de leraar godsdienst die daarbij hoort in mijn millenniumcontainer vatten? De man die mij zoveel jaren zachtjes in de rug duwde of met dwingende ogen een richting instuurde. Tegenwoordig heet dat een mentor.
En hoe vat je het geborgen gevoel dat de armen van een man je geven? De ijskoude wind van Antarctica? Het nauwelijks-licht van een Finse winterdag? Het blauwe ijs van de Perito Moreno-gletsjer?
Misschien kan ik toch maar best ook een back-up van mijn computer in die container stoppen. Want ik besef dat al die dingen alleen maar in woorden zijn te vatten of over te brengen. Bij foto’s zou de belangrijkste dimensie ontbreken: de diepte van de gevoelens die al die beelden op een bepaald moment in een leven hebben opgewekt.
Maar wie weet zullen de mensen van over een paar eeuwen het met het ontcijferen van beelden, woorden en sentimenten van vandaag even moeilijk hebben als wij het met het Sumerische spijkerschrift hebben gehad.
Meneer Marks&Sparks en lieve Piet Stockmans, het is een geniaal idee, maar ik weet niet of ik rondkom met de resterende weken van dit jaar om mijn selectie te maken van wat ik wil dat van mij teruggevonden wordt in 2999.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
