Nu we bijna het hele land hebben volgezet met gsm-masten vinden we plots dat die storen in het landschap. Jongste voorstel, in alle ernst: laten we die saaie palen vervangen door plastic loofbomen. Wel van recycleerbaar plastic mag ik hopen. En staat dat ’s winters wel zo mooi in kale, grijze landschappen? Of wippen we ze er dan even uit om ze te vervangen door bladloze winterexemplaren? Misschien vinden mensen zo’n neppopulier in hun straat wel minder verdacht dan een mast die op een supersonische raket lijkt. Alvast minder werk voor vrederechters, die zich nu het hoofd moeten breken over dit soort zaken.
We zeuren al een paar decennia over propere energie en nu vinden een aantal mensen dat windmolens, die binnen hun gezichtsveld staan te wieken, het landschap toch danig visueel vervuilen. Propere energie ja, maar zo’n windmolen in mijn buurt?
E-mail is een zegen als die je in staat stelt om contact te houden met verre lieven, vrienden en verwanten. Maar het wordt een gesel als die dient om in een paar dagen de wildste broodje-aapverhalen wereldwijd te verspreiden. Het hardnekkigste van de jongste weken, over de hiv-naalden in bioscoopzitjes en drankautomaten, werd zelfs door bloedernstige mensen aan tientallen, zo niet honderden correspondenten doorgestuurd. Eén minuut nadenken volstaat om te weten dat het hier om klinkklare nonsens gaat. Maar neen, we laten ons opjutten en jagen de halve wereld de stuipen op het lijf.
Het Davidsfonds verkiest een nieuwe voorzitter en een krant catalogiseert hem meteen als driewerf underdog, want de kerel is toch wel tegelijk jong, West-Vlaming én huisman, zeker? Hallo? Er zijn toch hele boeken en halve kranten volgeschreven over de behoefte aan verjonging. En wilden we mannen niet aanzetten om bij tijd en wijle hun deel te doen in het gezin? Of komt dat soort man, als puntje bij paaltje komt, dan toch niet in aanmerking voor een serieuze maatschappelijk functie. Wat is er trouwens mis met snuggere, hardwerkende West-Vlamingen? Ze heten niet allemaal Lernout of Hauspie.
Mensen zijn zo angstig en zo op hun privacy gesteld dat ze de voordeur nog nauwelijks op een kier openen voor de postbode of een buur, maar terzelfder tijd vinden ze niets leuker dan gluren en begluurd worden. Vanwaar anders het succes van reality tv? Of althans wat daarvoor moet doorgaan. Want Jean-Pierre Van Rossem die zijn nummertje opvoert met Betty in het Big Brother-huis, of vier professionele dellen die, onder begeleiding van zwoele debiliteiten gedebiteerd door Ann Ceurvels, Vlaanderen moeten opgeilen met zogenaamd Gewenste Intimiteiten, wat heeft dat nog met de werkelijkheid te maken?
In hippe bladen als Fast Company, Quote en Bizz wordt het efficiënte leven gepropageerd van de jongens en meisjes die héél snel héél rijk willen/zullen worden. Als je weet how to do it, moet het lukken, luidt het motto. Privé en professioneel leven worden in de blender gedraaid, tot de zeepbel uiteenspat. Er zullen nogal wat dure lofts, horloges met snob-appeal en snelle auto’s op de markt gegooid worden in de komende maanden.
Misschien maar best dat dit laatste soort virtual reality weer even teruggeschroefd wordt. In dat snelle, felle wereldje denken mensen al te licht dat wat in hun hoofd groeit ook meteen werkelijkheid wordt. Ongelooflijk hoe de halve wereld de jongste jaren meedraafde in die carrousel van wensdromen en bereid was te geloven dat veel branie en veel geld van beursgokkers alles realiseerbaar maken.
In de States houden gedumpte dotcom-lui nu pink slip parties. (Een pink slip is een C4-tje). Zouden ze elkaar daar nog opdraaien of adressen van gewiekste advocaten doorspelen? Alvast één man wist uit zijn ellende ook nog roem te slaan : de Amerikaan Mike Dasey werkte zich drie jaar te pletter bij amazon.com. Over die tijd heeft hij nu een cabaretprogramma gemaakt. Hij trekt volle zalen. Jeff Bezos, zijn vroegere baas, is nog niet komen kijken.
TESSA VERMEIREN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
