De meest ongepaste reacties kreeg Mireille Leemans toen ze haar omgeving vertelde dat het niet lukte om zwanger te worden: “Probeer er niet zo veel aan te denken.” Of: “Neem een hond!” En ook: “Ik ken ook iemand die geen kindje kon krijgen, maar toen…” Allemaal goedbedoeld, maar niets dat Mireille vooruithielp. En dus begon ze te zwijgen over haar verdriet (p. 14).
Jaren later vond Mireille het lef om deel te nemen aan een aflevering van Taboe over ongewild kinderloos zijn. Ze schreef ook een boek over haar ervaring, dat tegelijk een oproep is aan ieder van ons om gevoelige gesprekken niet uit de weg te gaan. “Het doet deugd als iemand naar je luistert en ruimte laat voor verdriet, zonder uitspraken te doen als ‘ach, kinderen zijn ook niet alles, ik wil die van mij soms achter het behang plakken’.”
Zelf leerde Mireille dankzij haar slagerij hoe je omgaat met ongemakkelijke conversaties. “Een simpele vraag als ‘hoe was je vakantie?’ levert soms heel onverwachte antwoorden op, over scheidingen, kanker, zelfs de dood. Ik heb ook moeten leren hoe je daar goed op reageert. Met oppervlakkige chitchat is je gesprekspartner niets.”
In een workshop die ik eens gaf over hoe we onze sociale relaties rijker kunnen maken, vroeg ik de deelnemers om anoniem op een papiertje te schrijven over welk onderwerp zij te weinig openhartig kunnen praten. De antwoorden varieerden van het verlies van een zoon en spijt van een partnerkeuze tot de angst om alleen oud te worden. De oefening toonde aan hoezeer we allemaal snakken naar een diepere connectie en naar meer lef om de moeilijke vragen te durven stellen. Ik wens ons een voorjaar vol verbinding toe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
