‘Digitale mode is wild’: Shayli Harrison maakt geen kleding van naald en draad, maar van bits en bites

Waarom zou je kleren maken met naald en draad als je voldoende hebt aan bits en bites? Zo denkt de Australisch-Antwerpse ontwerper Shayli Harrison, die Björk onder haar klanten mag rekenen. ‘Verwacht geen perfect gesneden jasje. Digitale mode is wild.’

Metaverse, Web3, NFT, blockchain. Even lijkt het alsof we met een gamer, techbons of crypto-investeerder aan tafel zitten. Maar aan de andere kant van onze kop koffie zit wel degelijk een modeontwerper. Maar dan wél eentje die volleerd ’technees’ spreekt en soepel laveert tussen Alexander McQueen en John Galliano enerzijds en avatarskins en tokens anderzijds. Please meet Shayli Harrison, een Australische die in 2018 afzwaaide aan de Antwerpse Modeacademie, waar ze als eerste 3D-scanning en virtual reality introduceerde. Nu, zo’n drie jaar later, lanceert ze Mutani, een platform dat creatieve geesten linkt aan technici om samen digitale mode te maken.

Voor wie zich daar maar weinig bij kan voorstellen: digitale kleren zijn 3D-computerfiles. Soms werken ze als een filter die je over een selfie kunt ‘leggen’ en zo kunt posten op sociale media. Een beetje zoals gezichtsfilters met berenoren of kattensnoet. Met digitale kleren kun je ook je videogamepersonage (ook wel avatar genoemd) aankleden. Wie The Sims speelt, kan Moschino-tenues kopen en in League of Legends vind je een Louis Vuitton-garderobe. Balenciaga maakte zelfs al zijn eigen videospel, natuurlijk met Balenciaga-kleren. Shayli Harrison: ‘Die initiatieven zijn fantastisch om digitale mode bekender te maken, al vind ik het vaak meer ‘kleren’ dan ‘mode’. Jammer, want de creatieve mogelijkheden zijn eindeloos. Ik wil echt avant-garde fashion binnenbrengen in de digitale mode.’

‘Digitale mode is Een manier om je identiteit te vormen, online, de plek waar we steeds meer tijd doorbrengen’

Rebels en wild

Het zijn die creatieve mogelijkheden die Harrison naar de digitale mode lokten. Samen met het ecologische aspect en het verdienmodel. ‘Als starter zijn er in de mode slechts enkele opties: je eigen merk beginnen of een job zoeken bij een luxehuis. Dat is vaak niet of slecht betaald en met weinig creatieve vrijheid. Terwijl je op de academie van Antwerpen opgeleid wordt om zo creatief mogelijk te zijn. Ik vind het meer een kunstopleiding dan een modeopleiding. Je leert een verhaal vertellen. Elke esthetische keuze die je maakt, moet een reden hebben. Maar eenmaal je in een bedrijf belandt, is daar nog amper ruimte voor. Modehuizen spelen zodanig op veilig dat het saai wordt’, verzucht Harrison. ‘In digitale mode vind ik wel nog de fun, de dynamiek, de rebellie en de spanning. Het gaat terug naar de roots van mode: die van de zelfexpressie. Digitale mode is wild. Verwacht geen perfect gesneden jasje.’

Het ecologische voordeel van digitale mode spreekt voor zich: het energieverbruik van de servers verdampt naast de kost van fysieke kledingproductie en distributie. Maar hoe verdien je in godsnaam geld aan kleren die je niet echt kunt dragen? Voor het antwoord moet je nog wat tech-talk trotseren. De creaties van Harrison zijn namelijk NFT’s, kort voor non-fungible tokens. Zo’n niet-inwisselbare coupon bewijst dat je de eigenaar bent van het unieke digitaal bestand. Dat kan een jpeg zijn, maar ook een meme, een tweet of muziek. Het eigendomscertificaat staat geregistreerd in het blockchain-netwerk waardoor de maker bij doorverkoop ook een commissie kan krijgen.

NFT’s worden verkocht op gespecialiseerde onlineveilingen waar je niet met dollars of euro’s betaalt, maar met cryptomunten zoals ether en het bekendere bitcoin. Die prijzen kunnen behoorlijk oplopen. In 2019 werd de eerste NFT-jurk verkocht voor 9500 dollar. Harrison: ‘Momenteel zijn het enkel crypto-investeerders die mijn creaties kopen. Geen gamers, want je kunt mijn digitale kleren voorlopig nog niet dragen in videospelletjes. Enkel in virtuele werelden als Sansar, de opvolger van Second Life. Pas als Web3 geïntroduceerd is, kun je mijn kleren overal online dragen.’ Als Shayli ons ziet fronsen bij Web3 lacht ze. ‘Dat is een nieuwe versie van ons huidige internet, gemaakt door gameontwikkelaars. Het is visueler, intuïtiever en democratischer. Web3 is wat we noemen een ‘metaverse’, een meta-universum zeg maar. Een allesomvattende virtuele wereld met toegang tot games, sociale media en internet. Ik wil Mutani nu uitbouwen, zodat we al gevestigd zijn op het moment dat Web3 gelanceerd wordt.’

Dansend parkbankje

Hoewel Harrison altijd al een hart had voor technologie – ze leerde als tiener coderen om haar Myspace te customizen – belandde ze per toeval in de wereld van mode-NFT’s. ‘Anderhalf jaar geleden zag ik een oproep op de website van Flanders DC voor een digitale modeshowcase. Ik solliciteerde met mijn afstudeercollectie voor wat internationale bekendheid en ik werd geselecteerd. Maar toen ze vroegen of ik mijn creaties ook wilde verkopen op hun platform, hoorde ik het in Keulen donderen. Ik begon me te verdiepen in digitale mode en NFT’s. Hoe meer ik las, hoe enthousiaster ik werd. Voor mij is digitale mode echt een creatieve bevrijding.’

Het platform waarover Harrison spreekt, heet Digital Village. Het wordt gelanceerd in september en je kunt er digitale designs kopen, verkopen en tonen. Harrison lanceert en veilt er (onder de vlag van Mutani) een digitale collectie die ze speciaal voor Digital Village maakte: avatars en kleding. Naast een marktplaats is Digital Village ook een metaverse en een sociaal netwerk waarin elke gebruiker via zijn avatar kan chatten, al dan niet in virtual reality.

Voor veel mensen klinkt dit nogal far out, maar voor Harrison is die digitale poot in haar leven intussen de gewoonste zaak van de wereld. ‘Tijdens de lockdown ging ik digitaal feesten op Sansar in een virtuele club die oogde als een Berlijnse undergroundparty. Je danste in VR of downloadde twerkende dansmoves voor je avatar. Mijn avatar was een stuk brie in cadeaupapier met een rode nepleren bikini, op hakken en met een groene pruik. Anderen kozen voor een fee of een roofvogel en ik zag zelfs een dansend parkbankje voorbijkomen. Alles is mogelijk. Die vrije, fantasierijke sfeer is echt mijn ding, als fan van verkleedfeestjes. Als ik uitga met vrienden, gaan we all the way in onze outfits, bijvoorbeeld op de Drag Me To Hell-feesten. We worden personages, alter ego’s, dragqueens. De onbegrensde creatieve vrijheid van digitale mode sluit daar helemaal bij aan.’

Spotify van de mode

Achter Harrisons uitbundige, fantasierijke creaties schuilt ook een goed doordacht businessplan. Daarvoor kreeg ze hulp van Ann Claes, iemand die al twintig jaar in de modewereld zit. Ze werkte voor Veronique Branquinho, Delvaux en FNG groep en nu als adviseur bij Flanders DC. In januari richtte ze Mutani mee op, als vennoot. ‘De laatste jaren verdiepte ik me in technologie en innovatie in de mode. Shayli’s verhaal triggerde me dan ook enorm. Ik geloof echt dat digitale mode een nieuw businessmodel wordt voor designers. Als alternatief voor klassieke collecties of als aanvulling erop’, aldus Claes. ‘De modewereld lijkt een vernieuwende sector door de wisselende trends en collecties. Maar eigenlijk verandert er bijna niks. Er is nog geen Uber, Airbnb of Spotify opgedoken die de sector door elkaar schudde, maar dat zal de komende jaren zeker gebeuren.’

Daar is Mutani al op voorzien. Hun verdienmodel is zeer transparant. De veilingopbrengst wordt eerlijk verdeeld tussen de ontwerper, de programmeur en Mutani. ‘Eigenlijk functioneren we als een platenlabel of een uitgeverij’, vindt Harrison. Vragen wij ons tot slot nog af hoe ver de digitale en de traditionele modewereld uit elkaar liggen. Beïnvloeden de twee elkaar? Peuzelen ze elkaar op? Of kunnen ze samenwerken? Harrison: ‘Het een zal het ander nooit verdrijven of vervangen. Digitale mode is gewoon iets nieuws. Een manier om je identiteit te vormen online, een plek waar we steeds meer tijd doorbrengen.’

Bij gevestigde modehuizen is er alvast veel interesse in virtuele mode. Gucci, Burberry en Dolce & Gabbana zijn zelfs al op de NFT-kar gesprongen. Ann Claes: ‘Momenteel gebruiken grote modehuizen digitale mode vooral als marketingstunt. Ik denk dat Antwerpen in die digitale wereld echt zijn eigen plek kan veroveren, zoals de Antwerpse Zes dat ooit deden met guerrilladefilés in afgelegen buurten.’