Oenoloog Martin Bacquaert runt een wijndomein in Westouter: ‘In ons vak is het vaak rock-’n-roll’

Bio-ingenieur en oenoloog Martin Bacquaert (42) runt al twintig jaar het Westouterse wijndomein Entre Deux Monts. 
De Kortrijkzaan heeft inmiddels een stevig gevulde prijzenkast. Die schrijft hij toe aan zijn respect voor de natuur, zijn flexibiliteit en het advies van zijn vader.

‘Ik zal het nooit vergeten: het was bijna middernacht, de oogst had al veel van me gevraagd en ik wilde dat het vooruitging. Om niet nog eens de ladder naar het hoge wijnvat op te moeten, dacht ik: ik gooi mijn emmer met druivensap gewoon in de pers, die staat toch op pauze. Maar net op dat moment begon hij weer te draaien. In een mum van tijd was de emmer totaal verwrongen en het scheelde geen haar of ik was mijn arm kwijt.

Ook in mijn jeugd beging ik door mijn on­geduld weleens stommiteiten, maar met de jaren leerde ik om bedachtzamer te zijn. Vooral mijn vader Yves moedigt me vaak aan om niets overhaast te doen. “Slaap er nog een nachtje over, Martin”, zegt hij dan.

Als kind vond ik hem niet de meest aanwezige vader. Hij was altijd aan het werk in zijn drankenhandel of in de tuin, en zoals velen hier in de Westhoek is hij van het principe ‘niet babbelen, maar deuredoen’. Behalve buitenshuis in gezelschap, dan wordt hij soms een spraakwaterval. Maar al geeft hij niet vaak complimenten of omhelzingen, ik lees zijn lof of respect van zijn gezicht af.

Op zijn 74ste staat hij ook nog elke dag voor mij klaar. Zo zat hij onlangs ’s avonds laat Fluvius te bellen omdat er een stroompanne was in de productieloods van Entre Deux Monts, waar hij naast woont. Gelukkig, want anders had ik de 35 kilometer tot daar mogen rijden, of de dag erop met de gebakken peren gezeten. In ons vak is het sowieso vaak rock-’n-roll, door haperende machines, gietende regen of andere tegenslagen. Intussen weet ik dat je je dus best flexibel en geduldig opstelt. Zo levert een slecht voorjaar niet per se slechte wijn op. Op aanraden van mijn vader deed ik een bodemtest van een van onze percelen, dat in theorie de foute ­oriëntatie had. Die bleek toch kwalitatieve druiven op te leveren.

Ondanks onze onderlinge verschillen is mijn vader goed geplaatst om mijn klankbord te zijn. Hij is een van de personen die me het best kent en bij gebrek aan management­comité sta ik anders alleen voor beslissingen. Als ik weer eens te veel hooi op mijn vork dreig te nemen, herhaalt mijn vader zijn raad: “Slaap er nog een nachtje over, Martin.”

Niet dat ik daar altijd blij van word, hoor. Zo reageerde hij onlangs weinig enthousiast op de plannen voor een nieuwbouwloods waaraan ik maandenlang gewerkt had. Pas na een tijd zag ik in dat de look inderdaad minder imposant moest worden. Ik vond het evenmin leuk om vorig jaar afgeremd te worden in mijn enthousiasme om in de streek rond Brussel een extra wijngaard te beginnen, maar doordat hij me waarschuwde – “Je hebt maar één hoofd en één lichaam” – zag ik in dat je je pijlen niet op te veel projecten mag richten.

Pas op, soms heeft hij ook ongelijk. De aanleg van ons panoramisch terras vond hij bijvoorbeeld te duur, maar ik duwde door en het werd dé trekpleister voor bezoekers. Zo houden mijn vader en ik elkaar scherp.

Ook privé komt zijn advies van pas, want vlak voor het slapengaan zal ik nooit met mijn vrouw of zoontjes in discussie gaan. Het is wetenschappelijk bewezen: op zo’n moment ben je te overprikkeld om problemen nog evenwichtig te kunnen benaderen.

Ik denk niet dat mijn vader beseft hoe betekenisvol zijn raad blijft, al was het maar omdat ik hem er nooit voor bedankt heb – ook dat is voortschrijdend inzicht. Langs deze weg zet ik dat met plezier recht.’