In beeld: ode aan de meest bedreigde diersoorten in iedere Amerikaanse staat

Dit kleine muisje van maar twaalf gram, graaft hele gangenstelsels in de duinen van de kust van Alabama. Maar het diertje heeft het zwaar. Vervuiling door olie, orkanen, roofdieren en een groeiend aantal toeristen bedreigen het leefgebied van de strandmuis.

De blauwe vinvis weegt zo’n honderd ton en kan 33 meter lang worden. Het is daarmee het grootste dier dat ooit geleefd heeft. Maar aan het einde van de 19e en begin van de 20e eeuw was het dier, door intensieve bejaging, bijna uitgestorven. Sinds 1966 is de blauwe vinvis beschermd, maar het dier is nog altijd niet uit de gevarenzone. Wereldwijd leven er nog maar zo’n 25.000.

In de jaren vijftig dacht men al dat dit leuke diertje uitgestoren was, maar in de jaren zeventig bleken er toch nog een paar voor te komen. In 1986 waren er vermoedelijk nog zo’n 400 over. Een hevige brand op Mount Graham in 2017 zorgde ervoor dat er nu nog maar 86 eekhoorntjes bestaan. Experts zijn het er nog niet over eens hoe voorkomen kan worden dat het diertje helemaal verdwijnt.

Ook van de Grote ivoorsnavelspecht werd al in 1944 gedacht dat deze uitgestorven was. Er is geen hard bewijs dat de vogel nog voorkomt, maar vogelaars melden geregeld er eentje gezien te hebben. Houtkap heeft ervoor gezorgd dat de luidruchtige roep van deze specht nooit meer gehoord wordt.

Deze bergbever wordt wel een ‘levend fossiel’ genoemd omdat het zo’n primitief knaagdier is dat zijn anatomie overeenkomsten vertoont met dieren waar nog enkel fossielen van bestaan. De dieren leven grotendeels onder de grond en komen alleen naar boven om voedsel in de vorm van planten te verzamelen. De Point Arena bergbever wordt in zijn voortbestaan bedreigd door de aanleg van wegen, landbouw en toerisme.

Deze prachtige vlinders leven hoog in de San Juan Mountains. Tegenwoordig zijn er nog maar twaalf vlinderkolonies over. Hun aantal is sterk gedaald door toedoen van verzamelaars en toeristen en door landbouwdieren die ze vertrappen.

Zoals de naam al zegt, leeft dit schildpad in moerasachtige gebieden en die worden op grote schaal drooggelegd. Het leefgebied van deze schildpad met z’n opvallende oranje streep is daardoor sterk gefragmenteerd waardoor ze nog weinig ruimte hebben om hun eieren te leggen en hun winterslaap door te brengen.

Deze verlegen eekhoorn komt alleen voor in Delaware. Anders dan de meeste andere eekhoorns springen ze niet van de ene naar de andere boom, maar lopen ze via de boomstam naar boven en naar beneden. Houtkap en andere ontwikkelingen hebben ervoor gezorgd dat deze voseekhoorn op de lijst van bedreigde diersoorten is beland.

De rode wolf is meer dan een meter lang, heeft een geelbruine en rode vacht: een elegante verschijning. Maar de eerste kolonisten zagen de wolf als een soort duivel en doodden hem op grote schaal. Toen de wolven behalve knaagdieren en konijnen ook vee ging doden om te eten, werden ze nog meer gehaat. Tegenwoordig bestaat er enkel nog een handjevol rode wolven in gevangenschap. In het wild komen ze niet meer voor.

Deze baars is klein, maar prachtig van kleur en tekening. Het visje houdt van helder, stromend water en dat is steeds schaarser in onze geindustrialiseerde wereld.

De Kauaikruiper (Akikiki) strijdt al langer tegen ziektes als malaria en pokken. Door de opwarming van de aarde gedijen deze door muggen overgedragen ziektes beter en is het voor de Kauaikruiper nog moeilijker om te overleven. Katten doen ook nog eens duit in het zakje. Ondertussen leven er nog maar zo’n 500 akikiki’s in het wild.

De boskariboe leeft van de korstmossen die op bepaalde bomen groeien. Het voedsel van deze machtige dieren is zo schaars geworden door houtkap dat er nog maar drie over zijn. En die zijn alledrie vrouwelijk. Tenzij een van deze kariboes in verwachting is, lijkt de hoop op overleven vervlogen. Ook met de Canadese boskariboe gaat het slecht, maar hopelijk kan deze soort ervoor zorgen dat de baskoriboe niet volledig uitsterft.

Dit grotvlokreeftje leeft enkel in Illinois en is zo gevoelig voor vervuiling dat je aan het al dan niet voorkomen van dit diertje kan meten of het water in grotten zuiver is. Pesticiden en menselijk afval hebben gezorgd voor een forse teruggang van het aantal grotvlokreeftjes. Er is nu een wetenschappelijk programma opgezet om de populatie tegen 2023 terug op peil te brengen.

De Indiana vleermuis wordt al sinds 1967 officieel bedreigd. Sindsdien is het niet beter gegaan met het dier. Vervuiling en commerciele speleologie drongen het leefgebied van deze vleermuizen nog verder terug. De laatste jaren gaat het helemaal slecht: het White Nose Syndrome (een soort paddestoel die vleermuizen aanvalt terwijl ze in winterslaap zijn), heeft sinds 2006 aan meer dan een miljoen vleermuizen het leven gekost.

De naam van deze slak die wel zeven jaar oud kan worden, laat al zien hoe ongelofelijk lang het diertje al bestaat. Al tienduizenden jaren lang leven pleistoceen slakken in dit deel van Amerika omdat het ecosysteem daar ideaal voor ze is. Klimaatverandering, mijnbouw en landbouw bedreigt nu hun voortbestaan.

Deze mooie, parelachtige schelp komt voor in de rivieren van Kansas en Oklahoma. Ook dit diertje wordt bedreigd door vervuiling, pesticiden en de aanleg van waterreservoirs.

Deze schitterende baars legt zijn kuit vlak onder het wateroppervlak en verdedigt het met verve tegen alle andere vissen die erbij in de buurt komen. De kolen-, olie- en gasindustrie hebben de wateren in Kentucky sterk vervuild. Het gevolg: dit opvallende visje komt nog maar in de helft van de wateren in Kentucky voor. Bovendien wordt er voorlopig niets ondernomen om de Kentucky arrow darter te redden.

Deze stierslang kan anderhalve meter lang worden, maar is niet giftig. Het omhakken van pijnbossen heeft het leefgebied van deze slang drastisch beperkt. Vreemd genoeg heeft ook het onderdrukken van bosbranden ervoor gezorgd dat het slecht gaat met dit dier. Bosbranden kunnen er immers voor zorgen dat pijnbomen weer terugkomen. Waarschijnlijk komen er nog maar een paar duizend Louisiana stierslangen voor in het wild.

Ook dit schattige konijntje is het slachtoffer van een versnipperd leefgebied. Voor hen is het veel moeilijker om aan roofdieren te ontsnappen wanneer ze maar een klein terrein hebben om in weg te vluchten. Sinds 1960 is hun aantal met tachtig procent gedaald.

Deze baars is bijzonder schuw en komt enkel voor in Maryland. De vis werd pas in 1912 ontdekt en ongeveer dertig jaar geleden voor het laatst waargenomen. Wetenschappers zijn het er niet over eens of de vis is uitgestorven.

Net als de blauwe vinvis, dreigde ook dit enorme dier (ongeveer even groot als een bus) uit te sterven door de walvisjacht. Negentig procent van de bultrugwalvissen werd gedood.

De inwoners van Michigan zijn erg gesteld op dit prachtige vogeltje met zijn gele borst en zwarte oogmaskertje. Het onderdrukken van bosbranden, zette het voorbestaan van deze zanger onder druk. Net als de Louisiana stierslang is ook de Kirtlands zanger immers afhankelijk van pijnbomen. Maar er is hoop want de vogel is aan een sterke comeback bezig.

Overal in de wereld hebben hommels het moeilijk en dat geldt ook voor deze specifieke soort die in Minnesota voorkomt. Intensieve landbouw, pesticiden en klimaatverandering maken het leven van hommels (en bijen) uiterst moeilijk. De dieren zijn nochtans essentieel voor het voortbestaan van ons ecosysteem. Volgens de U.S. Fish and Wildlife Service vertegenwoordigt het werk dat bijen en hommels jaarlijks verrichten in het verspreiden van zaadjes een economische waard van zo’n drie miljard dollar.

Vroeger kwamen deze elegante en prachtig getekende vogels in groten getale voor in Mississippi, maar ook in staten als Florida en Louisiana. Nu leven er alleen nog maar zo’n honderd kraanvogels in het Mississippi Sandhill Crane National Wildlife Refuge. De omvorming van open savannes tot pijnboomplantages heeft gezorgd voor een dramatische achteruitgang van het aantal Mississippi kraanvogels.

Deze grote salamander van zo’n zestig cm lang, komt enkel voor in Missouri en Arkansas. De modderduivel kan enorm oud worden. De oudste heeft waarschijnlijk de gerespecteerde leeftijd van 55 jaar bereikt. Ze leven een rustig leventje op de modderbodem onder rotsen in de wateren van Missouri. Sinds 1980 is hun aantal met 75 gedaald. Dat komt grotendeels door vervuiling, verlies van habitat en stroperij.

In de negentiende eeuw leefden er zo’n duizend trompetkraanvogels in de prairiemoerassen in het noorden van de VS en zuiden van Canada. Nu zijn er nog maar zo’n 320 in de hele wereld over. Menselijke nederzettingen, landbouw en de jacht brachten de kraanvogel in de jaren veertig van de vorige eeuw op het randje van uitsterven. Ondertussen wordt er geprobeerd het dier een handje te helpen, maar omdat de vrouwtjes slechts één jong per twee of drie jaar krijgen, is dat niet eenvoudig.

Deze mooie kever leeft zo’n elf maanden per jaar onder de grond. Het zijn sterke diertjes, maar ze zijn niet bestand tegen de gevolgen van vervuiling, pesticiden en verstedelijking. Daardoor is hun aantal sinds 1991 gehalveerd.

Vuur is de grootste vijand van deze prachtige blauw met grijze vlinder. In 2013 woedde de enorme ‘Carpenter 1 fire’ op de berg waar ze leven. Sindsdien behoren ze tot de bedreigde diersoorten. Alhoewel het nu weer iets beter gaat met de blauwe vlinder, ziet de toekomst met het groeiend aantal bosbranden in de VS er slecht uit.

De Blanding’s Turtle houdt ervan om lange afstanden af te leggen. Hij kan dat in de ideale omstandigheden zeventig jaar lang volhouden. Het zal niet verbazen dat het schildpad met zijn gele nek in onze verstedelijkte omgeving moeilijk kan overleven. Wetenschappers zijn momenteel bezig om de bewegingen van het schildpad in kaart te brengen zodat ze beschermde gebieden voor het dier aan kunnen wijzen.

De Noordse vinvis wordt zo’n achttien meter lang en leeft ver van de kust en diep in het water. Daarom worden ze maar zelden gezien. Met de jacht op deze magnifieke dieren werd pas in 1987 gestopt. Of hun aantal nu is toegenomen, valt moeilijk te zeggen. Ze raken nogal eens verstrengeld in visnetten en het geluid van boten kan het leven van deze dieren verstoren.

Deze kleine muis met zijn vrij grote voeten, kan bijna een meter ver springen en zelfs zwemmen. Ze leven daarom altijd in de buurt van stromend water. De invloed van de mens op de leefomgeving van deze muis is rampzalig. Ze worden vertrapt door vee, ze vinden geen eten meer en de bever, hun natuurlijke bondgenoot in het bouwen van dammen, heeft het net zo moeilijk als de muis zelf.

Deze kleine, giftige slang heeft het al moelijk sinds het einde van de ijstijd omdat zijn leefgebied sindsdien alsmaar kleiner is geworden. Mensen doen de rest: vrijwel iedere dwergratelslang die ze zien, maken ze dood. En dat terwijl jaarlijks maar een of twee mensen door deze slang worden gebeten. Doden vallen er nagenoeg nooit.

Deze vliegende eekhoorn komt alleen voor in de Appalachen in North Carolina, Tennessee en Virginia. Houtkap heeft ervoor gezorgd dat ziektes hun intrede konden doen, maar ook vervuiling en klimaatverandering maken het leven van deze dieren moelijk.

Bebouwing langs de Missouri River en de daling van de vispopulatie, heeft het leven van deze dwergstern gecompliceerd. Waarschijnlijk zijn er nog maar zo’n honderd broedparen over. Natuurbeschermers proberen dat aantal te laten stijgen door het aanleggen van kunstmatige habitats voor deze vogels.

Zoals de naam al doet vermoeden, heeft deze waterslang een schitterende koperkleurige buik. Deze schoonheid bleek tegelijk een groot nadeel want het dier werd veelvuldig gevangen om het als huisdier te houden. Maar de slang heeft nog veel sterker te lijden door fragmentatie van zijn leefgebied als gevolg van landbouw, de aanleg van wegen en huizen. Nu zijn er nog maar zo’n tweehonderd van deze slangen over.

Deze doodgraver heeft niet alleen een sinistere naam, maar ook een sinistere levenswijze. Deze kevers eten kadavers van dieren en vogels op een slepen een dood dier met de omvang van een rat onder de grond om daar hun eitjes in te leggen. Ze zijn voor hun overleven dan ook sterk afhankelijk van andere dieren en omdat het aantal kleine zoogdieren daalt, komen er ook alsmaar minder Amerikaanse doodgravers voor.

De Onechte karetschildpad behoort tot de grootste en zwaarste zeeschildpadden. Door vervuiling, de visserij met sleepnetten en stroperij hebben ervoor gezorgd dat het meest voorkomende Amerikaanse zeeschildpad tegenwoordig op de lijst van kwetsbare dieren voorkomt. Natuurbeschermers proberen de visserij nu aan te zetten tot het gebruik van andere netten en ze leggen speciale verlichting aan op de stranden zodat babyschildpadjes de weg naar de zee beter kunnen vinden. Toch worden er jaarlijks zo’n 5000 onechte katerschildpadden in netten gevangen.

Deze streng kijkende uil nestelt bij voorkeur op plaatsen waar veel menselijke bebouwing plaatsvindt zoals het hoge gras rond vliegvelden. Dit soort plaatsen zijn er steeds minder te vinden waardoor er nog maar een handjevol van deze Short-eared owl over is.

Dit prachtige schildpad met zijn gele, oranje en bruine schild zijn, net als de Copperbelly waterslang, het slachtoffer van hun eigen mooie uiterlijk. De karetschildpadden werden in het verleden massaal gedood om er juwelen, meubels, medicijnen en gereedschap van te maken. Dit soort schildpadden begint pas met het krijgen van jongen vanaf de leeftijd van 25 jaar en dat maakt het herstel van de populatie uiterst moeilijk.

De natsalamander is zo’n 12 centimeter groot en leeft grotendeels onder de grond. Ontbossing en herbebossing met de verkeerde bomen, hebben ertoe geleid dat de populatie van dit diertje de afgelopen jaren met twintig procent is gedaald.

De zwartvoetbunzing is voor zijn voedsel volledig afhankelijk van de prairiehond. Met de prairiehond (zie nummer 44 op deze lijst) gaat het slecht en dat heeft directe gevolgen voor deze bunzing. In North Dakota is het diertje al sinds 1950 uitgestorven en ook in South Dakota ziet het er niet rooskleurig uit. In 2006 werden er nog maar 500 geteld.

De Nashville rivierkreeft is een belangrijke voedingsbron voor andere dieren, maar vervuild water en aanslibbing maken het leven van deze dieren moeilijk. De Nashville Zoo runt een programma om het aantal rivierkreeften te herstellen, maar mensen kunnen zelf ook een bijdrage leveren door geen pesticiden te gebruiken en het water niet te vervuilen.

Aplomadovalken zijn hardwerkende vogels. Wanneer ze jongen hebben, vliegen ze wel dertig keer naar beneden om op insecten, kleine vogels en prairiehonden te jagen. En omdat het aantal prairiehonden zo sterk daalt, heeft de Aplomadovalk het ook moeilijk. Een ander probleem voor deze mooie roofvogel is de klimaatopwarming. De laatste Aplomadovalk in het wild werd in 1952 gezien. Nu wordt geprobeerd om in gevangenschap opgegroeide vogels opnieuw te introduceren in de natuur.

Deze schattig ogende prairiehondjes werden in de jaren 1880 gezien als een plaag. Boeren gingen de dieren daarom vergitigen. Ziektes als de pest en droogten hebben gezorgd voor een nog verdere terugval van hun aantal. Tegenwoordig leven ze nog maar op twee procent van het grondgebied dat ze vroeger bevolkten. De overheid van Utah en lokale boeren doen de laatste jaren wel de nodige moeite om de prairiehondjes grond terug te geven.

De grootste vijand van deze schitterend gespikkelde schildpad is hebzucht. Omdat ze zo’n mooi schild hebben, kan je ze voor zo’n 500 dollar verkopen. Het gevolg: het dier staat op de lijst met bedreigde diersoorten en een verbod op handel in het dier is er nog niet.

Anders dan de andere dieren op deze lijst wordt de Shanadoah salamander niet door mensen bedreigd, maar door een andere salamander: de roodrugsalamander. Ze leven in hetzelfde kleine gebied, hoog in de Shenandoah Mountains en beconcurreren elkaar om voedsel en ruimte.

Deze dwergkonijntjes zijn de kleinste die er bestaan en ze zijn dan ook een geliefde prooi van uilen en lynxen. Slechts vijftig procent van de kleine konijntjes wordt ouder dan een paar weken. De konijntjes zijn afhankelijk van alsem voor hun eten en onderdak, maar hun leefgebied wordt steeds kleiner. Het laatste volbloed Columbia Basin dwergkonijn is tien jaar geleden overleden. Nu wordt geprobeerd de konijnen opnieuw te introduceren door kruisingen met andere konijnensoorten.

Deze vleermuizen hebben zoals hun naam al laat uitschijnen inderdaad gigantische oren. Wanneer ze tijdens hun winterslaap gestoord worden, moeten ze hun vetreserves opgebruiken en sterven ze van de honger voordat de motten (hun voedsel) in het voorjaar te voorschijn komen. De vrouwtjes krijgen maar een jong per jaar en vermenigvuldigen zich daardoor uiterst langzaam.

De schattige dwergplevier rent het strand op en neer op zoek naar wormen, schaaldiertjes en weekdiertjes. Maar strandgangers gaan nogal eens op de nesten van de dwergplevier staan en maken ze op die manier kwetsbaar voor roofvogels. Natuurbeschermers zijn dan ook druk bezig om veilige stukken strand voor de diertjes aan te wijzen.

Ooit kwam de Wyoming pad overal voor in de Laramie River Basin. Nu is het dier uitgestorven in het wild. Dat komt door het gebruik van pesticiden, ziektes en verstedelijking. Hopelijk zal de Wyoming toad in de toekomst weer terugkeren in het wild dankzij inspanningen van natuurliefhebbers.