Cremona

Cremona, 80 kilometer ten zuiden van Milaan, is een stadje met amper 70.000 inwoners, maar het is verrassing van formaat. In de loop der tijden werd dit vruchtbare gebied in de Po-vallei belegerd door onder meer Kelten en Romeinen, Byzantijnen, Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen.

Cremona, 80 kilometer ten zuiden van Milaan, is een stadje met amper 70.000 inwoners, maar het is verrassing van formaat. In de loop der tijden werd dit vruchtbare gebied in de Po-vallei belegerd door onder meer Kelten en Romeinen, Byzantijnen, Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen.

Pas sinds 1860 maakt de provincie Lombardije, waarvan Cremona de hoofdstad is, deel uit van het verenigd Italië. Sporen van dat woelige maar rijke verleden liggen voor het rapen in het centrum van de stad.

De dertiende-eeuwse Torre Campanaria, in de volksmond il Torrazzo, een zes verdiepingen tellende klokkentoren van 114 meter hoog, van waarop lui als Mozart, Napoleon en Herman Hesse het omliggende landschap bewonderden.

Het achthoekige Baptisterium uit 1167. De Loggia dei Militi uit 1292. Tal van palazzi en kerken, waarvan de Duomo met een magnifieke façade de belangrijkste is. In 1107 begon men met de bouw ervan en daar ging men eeuwen mee door. En het is precies hier, in de Capella del Duomo, dat de wereldberoemde traditie van Cremona ontstond.

De eerste viool

Il ‘Divino’ Claudio Monteverdi (1567-1643) legde in Cremona met zijn Orfeo en l’Incoronazione di Poppea de grondslag van de ‘moderne’ opera, maar nog bekender zijn de vioolbouwers van Cremona. Andrea Amati maakte in 1566 de allereerste viool ter wereld. Zijn kleinzoon Nicoló was de leraar van de legendarische Antonio Stradivari (1644-1737) die al zijn voorgangers overtrof.

Stradivari werd om en bij de 93 jaar en heeft maar liefst 1100 tot 1200 muziekinstrumenten gebouwd, waarvan er nog steeds meer dan 500 in omloop zijn. Meestal zijn dat violen, maar ook cello’s en zelfs harpen en gitaren. Een van allermooiste violen ter wereld, een stradivarius uit 1713, kreeg een bijzondere plaats in de collectie in de Sala dei Violini van het Palazzo Comunale.

Klokslag twaalf uur haalt Maestro De Lorenzi de stradi, die voor vier miljoen euro verzekerd is, voorzichtig uit de glazen kast en speelt liefdevol en zeer gevoelig een stukje Brandenburgse van Bach en wat Brahms… De andere violen bespeelt hij of Maestro Mosconi in volledige afzondering, maar het intiem ritueel moet dagelijks herhaald worden of de violen verliezen hun karakteristieke klank.

Cremona heeft nog steeds een school voor vioolbouwers. De opleiding duurt vijf jaar en lokt studenten uit alle hoeken der aarde. Vandaag telt de stad een 130 vioolateliers.

Peddelen op de Po

Behalve de geurige lindebomen is er niet bijzonder veel groen in de stad. Er is een stadsparkje, op de Piazza Roma. Vroeger stond daar de kerk, waar de beroemde vioolbouwers begraven lagen. Maar de kerk werd afgebroken, en de ruimte teruggeschonken aan ‘Het Volk’.

De grafsteen van Antonio Stradivari ligt er nog, en er staat een standbeeld van inwoner Ponchielli, de man die La Giaconda componeerde, het muziekstuk met De dans der uren, die gebruikt werd in de Disney-film Fantasia.

Maar rondom de stad is heel veel groen. Cremona werd in de derde eeuw op de linkeroever van de Po gebouwd, maar nu ligt de rivier een eind buiten de stad omdat de bedding een andere weg gezocht heeft in de loop de tijden. Aan de Po liggen nog andere fraaie steden zoals Pavia, Lodi en Mantova.

Slimme Amerikanen droomden al van cruiseschepen van op de Po, maar helaas: door de aanhoudende droogte laat de Po geen grotere boten toe dan kano’s, kajaks en ander peddeltransport.

En daar maken de inwoners van Cremona graag gebruik van, alsook van de zandbanken in de rivier. Daar slepen ze strandstoelen naartoe, om er te liggen bakken in de zon. Actievere bewoners begeven zich naar het park aan de oevers van de Po, waar speeltuinen en sportterreinen liggen, en tal van wandel- en fietspaden.

Er zijn ook diverse uitgestippelde fietsroutes langs de Po, die in lengte variëren van 13 tot 65 kilometer en die langs landelijke wegeltjes naar dorpjes en steden in de omgeving voeren.