Mijn moeder was een enorme flirt die het erotische gevecht graag aanging. Ze hield van mannen en de vrienden en vriendjes die ze na mijn vader heeft gehad, waren stuk voor stuk prachtexemplaren.? Alzo spreekt de 30-jarige Nederlandse schrijver Ronald Giphart over zijn moeder.

Hij is een van de drie jongemannen die onlangs in het Nederlandse maandblad Opzij een antwoord probeerde te geven op de vraag wat er terechtkomt van jongens die tijdens hun opvoeding in de feministische golf werden meegesleurd. Moesten zij als kind jurken dragen ? Mochten ze mee naar het vrouwencafé, desnoods weggemoffeld in een draagzak ? Werden ze tijdens demonstraties blij gemaakt met Baas in eigen buik-ballonnen ? Waren ze achteraf niet een beetje gegeneerd over hun moeder omdat die tijdens ludieke protestacties een ?slurfje? had voorgebonden ? Wie weet wat die arme drommels nog allemaal is overkomen ! ?

Of de door het feministische blad geselecteerde ?slachtoffers? representatief zijn, laten we in het midden, maar Gijs, Ronald en Minus blijken in ieder geval niet aan een Dolle Mina-trauma te lijden. Emancipatie, jawel, daar zijn zij allen voor te vinden. En huishoudelijke taken op zich nemen, vinden ze zo vanzelfsprekend als wat. Ergens hebben ze zelfs het vage vermoeden dat het vrouwelijke geslacht intelligenter is dan het mannelijke. Blijkbaar kan een feministische opvoeding vérstrekkende gevolgen hebben.

Of ze hun actieve en dus vaak uithuizige moeder dan niet gemist hebben ? ?Ik zag mijn moeder best vaak in die tijd,? zegt Minus, zoon van Anneke van Baalen die tot de harde strekking behoorde, ?zeker één keer per week.? Samen met zijn zusje verbleef hij in een soort kindercommune waar de ouders om beurt als opvoeders fungeerden. Minus heeft er geen slechte herinneringen aan. Al bij al is hij best tevreden over zijn opvoeding. Dat zijn moeder tot de radicale vleugel behoorde, heeft hem nooit echt gestoord, al vindt hij haar wel makkelijker in de omgang nu ze met het ouder worden wat minder radicaal is. Als hij dan toch iets negatief moet zeggen, dan is het dat hij zich als tiener wat anders begon te voelen dan de anderen. Op de middelbare school voelde hij zich vaak ?een buitenstaander?.

Ook Ronald Giphart keek raar op toen hij in de ?echte wereld? terechtkwam en bijvoorbeeld bij vriendjes merkte dat daar een ma was die op een pa zat te wachten. Zo had hij het thuis nooit meegemaakt. Zijn ouders gingen uit elkaar toen hij elf was, en daarna woonde hij bij zijn vader, ?ook een feminist?.

Zijn moeder was (ze overleed vorig jaar) actief in de politiek en in de vrouwenbeweging. Zoon Ronald vond haar toch maar een beetje een vreemde feministe omdat ze ook altijd ?heel vrouwelijk? bleef. ?Heel vrouwelijk? staat hier dan voor het feit dat ze van Chanel-parfum hield, massa’s beha’s in de kast had hangen, en wekelijks naar de kapper ging. Zoals uit het citaat bovenaan blijkt, was van mannenhaat geenszins sprake.

Tijdens de seksuele voorlichting werd Ronald op het hart gedrukt dat hij er bij het vrijen op moest letten dat ook zijn partner genoot. Zijn moeder hamerde daar zo hard op dat de vrijage met zijn eerste vriendinnetje behoorlijk penibel werd. Met in zijn achterhoofd ?van mijn moeder moet zij klaarkomen?, probeerden ze van alles. Resultaat : ?Het werd er niet leuker op.? Dat er naar aanleiding van Gipharts boeken wel eens gezegd wordt dat hij een macho en een sexist is, begrijpt hij niet. Zijn vrouwonvriendelijke grapjes maken deel uit van ?de provocatie die hij als stijlmiddel gebruikt?. Feministen hebben geen gevoel voor humor, vindt ook hij. Op die aloude klacht vormde zijn moeder gelukkig een uitzondering. Er werd thuis nogal wat afgelachen wanneer ze verslag uitbracht over de vergaderingen…

Gijs, de derde in de reeks, is de zoon van Hanneke Groenteman die indertijd voor het feministische radioprogramma Hoor haar werkte en nu op zondag het cultureel tv-programma De plantage presenteert. Misschien is Gijs nog wel de gelukkigste van de drie. Hij werd naar eigen zeggen door zijn moeder verschrikkelijk verwend. Wanneer ze haar feministische opdracht had volbracht, rende ze huiswaarts om daar alles voor haar zoon piekfijn in orde te brengen. ?Ze is een heel zorgzaam type?, zegt Gijs. ?Ik denk dat ze er gewoon van houdt om voor mij te zorgen, en al haar feministische ideeën konden haar daar niet van weerhouden.?

Mensen die haar uit de media kenden, vroegen zich wel eens bezorgd af wat het jongetje met zo’n extreem feministische moeder niet allemaal te verwerken kreeg. Maar Gijs merkte thuis niet veel van extreem gedoe, zijn moeder kon het allemaal nogal relativeren.

Nu hij 22 is, gaat hij als voetbalfanaat samen met zijn vriendin bij zijn moeder televisie kijken als Ajax een finale speelt. Nee, een vader heeft hij niet gemist. Behalve die ene keer, toen er stoppeltjes op zijn wangen verschenen en Hanneke er niet aan gedacht had hem uit te leggen hoe hij die weer kwijt kon geraken. ?Vreselijk gênant? vond hij die haren op zijn gezicht. Maar behalve scheren, ziet hij niet direct wat je zo nogal van een vader zou kunnen leren. Een en al lof dus voor zijn moeder, die overigens zelf ook vindt dat ze het erg getroffen heeft met haar zoon. ?Ik heb een heel leuk kind. Voor een man is hij écht best leuk.?

Jo Blommaert Illustratie : Sandra Schrevens