Tien jaar geleden hoorde ze tot dat goddelijke kransje topmodellen, maar daar blikt ze met een zichtbare huivering op terug. Van drugsverslaving tot verregaande eetstoornissen : weinigen hebben zo uitdagend op de rand gebalanceerd als Carré Otis. De voorbije jaren toonde ze zich herboren als plus size model voor Marina Rinaldi, met een duidelijke boodschap.

Of ze er niet begint tegenop te zien om voor journalisten te graaien in dat duistere verleden van haar ? ” O god no ! Ik heb tenslotte niet voor niets dat zware leven geleefd. Er zijn survivers nodig als ik, om hun verhaal te doen en anderen te behoeden voor dezelfde valkuilen. Of, indien te laat, om ze er weer uit te helpen.” Ze zegt het zo geestdriftig dat prompt enkele hoofden nieuwsgierig in onze richting draaien. We zitten tussen deals sluitende zakenlui in de bar van Hotel W in Los Angeles, maar daar maalt Carré Otis niet om. Ze laat haar nasale, Californische tongval en springerige intonatie royaal door de ruimte weerklinken.

Haar woorden en de klemtonen die ze legt, verraden vele jaren van therapie. Bovendien glijdt ze soms af naar voorverpakt boeddhistisch gepredik – ze is dan ook al jaren een praktiserende boeddhiste. En toch hebben haar woorden draagkracht : ze weet tenslotte meer dan wie ook waarover ze spreekt. De nieuwsgierige zakenlui rond ons blijken haar in elk geval niet te herkennen en focussen al vlug weer op hun zakenpartner. Niet onbegrijpelijk : Carré Otis heeft vandaag echt wel iets van the girl next door. Een bijzonder knap buurmeisje dan wel, maar naar een spoor van het glamoureuze ex-topmodel is het tevergeefs zoeken. Ze draagt een eenvoudig groen-wit gestreept truitje, jeans en pastelgroene mocassins. Het (ongeföhnde) haar, dat los over de schouders hangt, draait ze halfweg het interview met één hand in een nonchalante chignon.

Zesendertig is ze nu. Nog maar. Want haar traject kunnen anderen amper in één mensenleven proppen. De angry young woman uit San Francisco trapt het thuis al af op haar veertiende, wordt opgemerkt door enkele agentschappen, vliegt wat later de grote plas over om in Parijs “een vreselijk eenzaam bestaan” als model te leiden en belandt algauw op de covers van de Franse Elle en Vogue. Ze poseert onder meer voor Guess ? en steelt de show als bikerbabe voor een Calvin Klein-campagne, waarvoor ze zich in hilarisch kleine jeansmaatjes hijst. Net vierentwintig trouwt ze met Hollywood- bad boy Mickey Rourke, haar tegenspeler in de erotische flop Wild Orchid. Het wordt op zijn zachtst gezegd een tumultueus liefdesverhaal : dat Rourke haar meer dan eens grof mishandelde, is intussen het grootste publieke geheim van Hollywood.

Sinds haar tienerjaren worstelt ze met een niet aflatende anorexia en boulimie, en een aanleg voor verslaving. Cocaïne, heroïne, alcohol en antidepressiva worden haar partners. Tot driemaal probeert ze een punt achter haar leven te zetten. Kortom, alle clichés van de ongelukkige rich and famous op een hoopje in één triest, jong leven. De ommezwaai komt er rond haar dertigste. De ernstige hartoperatie die ze dan ondergaat, heeft er uiteraard niet licht mee te maken. Rourke, alle drugs en alcohol én het jarenlange dieet ruilt ze in voor de broodnodige extra kilo’s. Samen met haar gewicht klimt ze een echelon hoger in het modellenbestand : met haar maatje 44 werkt ze algauw – hoe absurd ook – als plus size-model. Zo wordt ze het gezicht van Marina Rinaldi, het grotematenlabel van Max Mara.

Net daarom twijfel ik even voor ik haar met Ms. Otis aanspreek. Voor een van de belangrijkste plus size-modellen van de voorbije jaren, blijkt Otis angstwekkend vermagerd. Toch geen second thoughts en heimwee naar haar maatje 34 – ooit 32 ? Ze lacht, terwijl ze de gestoomde sojamelk onder haar groene thee roert en er sierlijk enkele druppels honing in laat vallen. “Kijk, ik denk dat ik nu een 38 heb. Ik kom van 44-46. Dus ja, ik ben de laatste tijd wel wat afgevallen. Maar daar is absoluut geen psychologische verklaring voor. En nee, er is dus ook niet weer sprake van drugs. De reden is simpel : toen ik na een dieet van zeventien jaar rond mijn tweeëndertigste normaal begon te eten, sloeg mijn lichaam aanvankelijk alle calorieën krampachtig op. Het was nu eenmaal altijd gewoon geweest om elk stukje voedsel dat het binnenkreeg, gretig vast te houden en ten volle te gebruiken. Vandaar dat ik zo vlug verdikte. Intussen, na een consistent voedingspatroon van vier jaar, heb ik een vertrouwensrelatie met mijn lichaam opgebouwd : het weet wat ik wil. En ik ben dus ook op mijn normale, natuurlijke gewicht beland. Maatje 38 zal het wel blijven, denk ik.”

“Of ik nu mensen teleurstel met mijn nieuwe gewicht, daar hou ik me eigenlijk echt niet mee bezig. Als ik al als rolmodel diende voor sommige vrouwen, dan zat hem dat vooral in hoe ik me voelde. En dat is nog altijd hetzelfde als toen ik maat 46 had. Niemand hoeft mij te zeggen hoe ik eruit moet zien. Als die vrouwen die in mij geloofden zich vastklampen aan mijn maten en niet aan mijn woorden, dan zijn we geen stap verder. In godsnaam, stop eens met naar mijn gewicht te kijken. Kijk naar mijn persoon, luister naar wat ik te vertellen heb. Dat is het gevecht dat ik moet leveren, al sinds mijn tienerjaren. En het ziet er soms naar uit dat het nooit zal eindigen.”

“Ik was inderdaad bitter jong toen ik thuis wegging. Veertien. Maar er gebeurde nu eenmaal veel in mijn gezin wat niet gezond was en waarmee al evenmin gezond werd omgegaan. Mijn ouders worstelden allebei met een ernstige alcoholverslaving en ik was een bang klein meisje dat zich veel meer vragen stelde over de wereld dan goed was. Ze hadden al zoveel problemen met zichzelf, laat staan dat ze mij de aandacht konden geven die ik nodig had. Dus ik besliste heel intuïtief om mijn eigen weg te gaan. Ik leefde bij vriendjes, vriendinnen, overal waar ik een slaapplaats kreeg. Intussen experimenteerde ik zowat met alle soorten drugs. Als niemand je in je onzekere tienerjaren leert hoe je moet omgaan met die angst in je binnenste, als niemand je op dat moment afdoende kan troosten, dan begin je om het even waar vreselijk wanhopig naar antwoorden te zoeken. Drugs waren mijn manier om te overleven. Een methode om de pijn te tolereren. Life is hard, you know. Zeker als je zo jong bent.”

“Ook mijn eerste modellenwerk was een pure overlevingsstrategie. Financieel dan toch. Ik had ervoor in wat opera’s meegespeeld, stel je voor (lacht), maar kreeg dan toevallig een opdracht aangeboden om te defileren op een kleine modeshow in een bar. Ik schrok van het geld dat ik kreeg voor die twee uurtjes supergemakkelijk werk, dus ik zag daar plots een deur op een welkome kier staan. Mijn vriendje stuurde wat foto’s naar agentschappen en van het ene kwam het andere. Voor ik het wist, zat ik in Parijs en begon iedereen zijn mening te geven over mijn achterste.”

“Parijs had echt geen medelijden met me. Mens, wat een wrede stad was dat. Zeker als je geen woord Frans spreekt en geen geld hebt. Ik was amper zeventien toen ik er de eerste keer een jaar verbleef. Bangelijk jong is dat. Ik stierf van heimwee. Ook al wist ik niet echt naar wat. Ik leefde er in een klein appartementje en ik herinner me vooral dat ik het er non-stop koud had. En ik had amper geld voor een deftige winterjas of warme schoenen.”

“Eén keer de cover van Elle halen, that means shit. Toch zeker financieel. Mijn eerste stappen waren dan ook echt geen makkelijke. Ik had blijkbaar nogal een ongewone look. Ze konden me niet thuisbrengen : ‘Ze heeft wel iets Amerikaans, maar tegelijk iets Europees, ook een exotisch trekje. ‘ Die onduidelijkheid bleek een hindernis. Bovendien ben ik nooit een makkelijk, manipuleerbaar mensje geweest. Om maar te zeggen : de deuren openden zich niet vanzelf. Ik was een klein kind in Parijs : ik had nog veel babyvet en werd daar elke dag op aangesproken. Iemand die je achterste vastgrijpt, je wijst op beginnende cellulitis en zegt dat zoiets écht niet kan : dat is dodelijk voor het jonge meisje dat ik toen was.”

“Toen ben ik echt zwaar drugs beginnen te gebruiken. Als model heb je er nu eenmaal onbeperkt toegang toe. In het modellenmilieu ontdek je dat cocaïne je gewicht laag houdt, en dus klampte ik me daar aan vast. Niemand vertelde me immers hoe ik op een gezonde manier kon afvallen. Niemand heeft me ooit uitleg gegeven over voeding. Ik had een duidelijk dilemma : ofwel drugs ofwel dik worden. En dat laatste was voor mij een absoluut doembeeld. Want dat zou betekenen dat ik zonder werk viel: ik had geen opleiding, geen huis, niks. Vele andere modellen hadden ondersteunende familie en vrienden, voor hen leek het soms meer op een spannende zomervakantie. Voor mij was het een kwestie van overleven.”

“Al wil ik de mode-industrie niet volledig de schuld geven voor mijn drugsverslaving. Ik geef trouwens niet graag iemand de schuld. Ik was natuurlijk ook een voor de hand liggend slachtoffer : alleen, geen feedback van vrienden of familie, onzeker en angstig. Dat ik zo jong ben weggelopen van huis, verraadt al veel van mijn labiliteit toen. Drugs waren een manier om mezelf van de ellende te ‘genezen. ‘ Samen met niet-eten, waren drugs mijn methode om controle op mijn leven terug te vinden. Want dat was het enige waarover ik controle hád : datgene wat ik in mijn mond stopte en dus ook hoe mijn lichaam eruitzag. Zo ging de bal aan het rollen. Ik leefde op cappuccino, sigaretten, wijn en heel af en toe een sneetje brood. Sommige dagen verging ik van de honger en at ik plots een zak vol hamburgers. Als je je lichaam al zo vroeg misbruikt, in de jaren waarin het nog niet eens volgroeid is, dan breng je het enorm veel schade toe. Mijn lichaam heeft vreselijk afgezien. Ik heb veel geluk gehad dat ik het hier nog allemaal kan navertellen.”

Wild Orchid

“Met mijn filmdebuut in Wild Orchid hoopte ik mijn modellencarrière te overstijgen en mijn leven een nieuwe wending geven. Hoe ik de vernietigende kritieken over de film en mijn acteerprestatie verteerde ? Dat was fucking verwoestend . Wat wil je, ik was amper twintig. Elke recensie heb ik gelezen. Nu kijk ik erop terug met een overweldigend gevoel van schaamte en, meer nog, zelfmedelijden. Ik heb lang niet meer naar de film willen kijken, maar toen ik het onlangs deed, begon ik bijna te huilen. Wat een klein meisje was ik toen. Echt een kind nog. Ik acteerde verschrikkelijk : zo onzeker en bang. Weerzinwekkend hoe de producers me hebben uitgebuit. Hoe ze misbruik hebben gemaakt van mijn naïviteit en vooral van mijn verliefdheid op Mickey Rourke. Ik wist trouwens niets van films maken. Als ik voor een fotoshoot een jongen moest kussen, dan leidde dat altijd tot een zedig, mooi, subtiel beeld. Maar in een film ziet het er net veel meer uit dan het eigenlijk is. Net op een moment dat ik me met mijn familie wou verzoenen, kregen ze zoiets te zien. Het was alsof ik porno had gedaan.”

“Ook mijn huwelijk met Mickey Rourke werd breed uitgesmeerd in de pers. Wat er fout liep tussen ons ? We waren allebei diep gekwetste mensen, die elkaar vonden in een gemeenschappelijke pijn. Dat is geen gezond uitgangspunt. We konden elkaar niet de ruimte geven om te genezen en beter te worden. Het was een bijzonder tragische liefde. Een heel onrijpe liefde ook, gebaseerd en gefocust op obsessie en dwang. En ja, het was soms wel gewelddadig. Al heeft de pers dat uiteraard schandalig uitvergroot. Dat litteken op mijn schouder bijvoorbeeld van een schot dat Mickey op me gelost zou hebben. Dat was een ongeluk, een vreselijk ongeluk. Mickey had een filmrevolver in zijn tas zitten, geladen. Hij gooide de tas in een hoek en het ding ging af. Vreselijk, maar wel degelijk een ongeluk. Mickey is er maanden niet goed van geweest.”

“Sommigen vinden het eigenaardig dat ik hem nu verdedig, terwijl hij me jarenlang heeft mishandeld. Maar woede en haat zijn nutteloze en schadelijke emoties. Het leven is er te kort voor. Hij was ook zo diep ongelukkig. En ik ben de eerste om te weten hoe je dan jezelf kunt verliezen. Ook mijn aandeel daarin is trouwens niet min. Dingen gebeuren niet zomaar in het leven : meestal zeg je er zelf ‘ja’ tegen. We creëren vaak zelf de wegen en omstandigheden om zaken te laten gebeuren. Vooral in relaties is dat zo. Nu zijn we heel goede vrienden. Ik zie hem innig graag.”

“Sinds onze scheiding ben ik single. Ik leef met mijn vier honden in Malibu, en voel me intens gelukkig. Liefde is essentieel, belangrijk en mooi. Maar ik heb beseft dat ik zelf kan zorgen voor wat ik vroeger in een relatie zocht. Ik heb dieper en intiemer leren liefhebben de voorbije jaren, niet meer binnen de enge grenzen van een relatie. Intussen heb ik ook weer een intense band met mijn familie en dat is me enorm dierbaar. Als ik iemand vind die perfect op dezelfde golflengte staat, dan zeg ik niet neen. Maar ik wil geen tijd meer verspillen uit angst voor eenzaamheid. Vaak verlangen mensen naar een relatie uit onzekerheid, of wanhoop. Mijn motivatie is helemaal anders nu.”

“Tegen mijn dertigste was ik volledig afgekickt. Een eerste belangrijke wake up call was gegeven door de ingrijpende hartoperatie, die ik rond die leeftijd heb ondergaan. Ik had drie gaten in mijn hart, vooral als gevolg van mijn jarenlange ondervoeding. Daarna ben ik naar Nepal getrokken met een groep artsen en ontwikkelingswerkers om weeshuizen, sloppenbuurten en kleine gemeenschappen in de Himalaya van geneesmiddelen te voorzien. Daar werd ik voor het eerst geconfronteerd met mezelf. Een tijdlang uit je comfortzone weg zijn, is de beste les die je kunt krijgen. Het is zo heilzaam voor je karakter, je zelfbeeld. Ik voelde er voortdurend schaamte. De mensen sterven er van de honger, moeders hebben geen melk voor hun baby’s, en ik heb mezelf gewoon twintig jaar vrijwillig uitgehongerd. En waarvoor ! Intussen heb ik twee humanitaire projecten opgestart in Tibet, waarvoor ik me honderd procent geef.”

“Mijn humanitaire werk is het eerste in mijn leven waarop ik echt trots ben. Waarbij ik voldoening voel. Als model ken ik dat niet. Ook al feliciteren mensen me omdat ik een of andere cover heb gehaald. Mij doet het niks. Ik vind het zelfs een beetje beschamend : ik voel niet dat ik het verdiend heb. Want ik heb er niets voor moeten doen. Mijn projecten in Tibet voelen wél juist aan. The act of giving is a true accomplishment, you know. Beroemd of niet. Rijk of niet.”

“Terug van Nepal ben ik letterlijk beginnen te eten. In één jaar tijd werd ik vijftien kilo zwaarder. Het was psychisch niet gemakkelijk om volgen, dat geef ik toe. Ook al omdat het, net zoals al het andere in mijn leven, publiekelijk gevolgd werd. En omdat de mode-industrie waar ik vroeger voor werkte, het openlijk afkeurde. Maar het lukte : ik werd ook nauwgezet geholpen door therapeuten en diëtisten. Op een bepaald moment bereikte ik maatje 44, en dat was het moment waarop ik mezelf ben beginnen graag te zien. Ironisch genoeg. Ik besefte : ik ben oké, gezond zelfs, en mijn familie houdt van me. Ik heb leren los te laten. Dwanggedachten te verpulveren. Ongelooflijk wat een emotioneel verband er bestaat tussen je lichaam en die kermis in je hoofd.”

“Met mijn maatje 44 ging ik werken als plus size-model. En dat terwijl de gemiddelde Amerikaanse vrouw maat 46 heeft. Je kunt opwerpen dat ik het schoonheidsideaal onderstreepte door mezelf plus size-model te laten noemen, terwijl ik er eigenlijk gewoon maar gezond uitzag. Maar eigenlijk ben ik al blij met elke minder magere vrouw die de mode-industrie voor de lens brengt. En natuurlijk is het absurd dat de mode-industrie een gezonde, mooie, natuurlijke vrouw plus size noemt. Daarom heb ik het ook altijd belangrijk gevonden om erover te communiceren. Om mijn ideeën en ervaringen te verkondigen. Ik geef al jarenlang lezingen over eetstoornissen, vooral in scholen. Ook met vrouwen ga ik spreken over ons zelfbeeld, ons lichaam. Ik heb bovendien mijn leven als weggelopen tiener beschreven en bewerkt voor een televisieserie. Het kan volgens mij mensen helpen.”

“Ik weet niet of de mode-industrie het geweer ooit nog van schouder zal veranderen. En weer met minder piepjonge en gezonde vrouwen zal koketteren. Ik vertrouw liever op de consument. De vrouw zelf zal misschien wel tot inkeer komen. En als we nu eens met zijn allen de industrie zouden boycotten : geen magazines meer kopen die uitpakken met graatmagere kindvrouwtjes of producten van bedrijven die antirimpelcrème laten aanprijzen door tieners (lacht en zucht). We hebben het natuurlijk niet allemaal zelf in handen. Zolang de mode-industrie ons dat griezelig magere ideaal voorhoudt, blijven we geneigd dat te geloven. Het is een wisselwerking : zij die het ons voortonen, wij die de magazines blijven kopen. Hier en daar piept soms beterschap. De campagnes van Dove vind ik bijvoorbeeld fantastisch. Ach, eigenlijk is het triest. Zeventien zijn en maatje 34 hebben, dat zijn maar vijf minuten van je leven. Dat de media er net die vijf uitpikken, en dat de hele mode-industrie erop is geënt, dat is toch uitzinnig.” n

Tekst Guinevere Claeys

“In het modellenmilieu klampte ik me vast aan cocaïne om mijn gewicht laag te houden. Over gezonde voeding wist ik niets, het was ofwel drugs ofwel dik worden.”

“Sommigen vinden het raar dat ik Mickey Rourke verdedig, terwijl hij me jarenlang heeft mishandeld. Maar woede en haat zijn zulke nutteloze en schadelijke emoties.”