Vertoef je hier in hartje Londen of Parijs ? Alleen details verwijzen nog naar het oorspronkelijke oude stadshotel in de Marais, maar het karakter van deze imponerende flat is verfrissend Angelsaksisch van inspiratie.

Voor meer informatie verwijzen we naar het ontwerpbureau van François : 09 361 00 35 en naar zijn designgalerie in Knokke, Argentaurum : www.argentaurum.com

In Londen bewoont vrijwel niemand zo’n monumentale ruimte, tenzij hij natuurlijk een loft betrekt. Maar hier brengen we een bezoek aan een appartement in een zeventiende-eeuws stadspaleis dat in 1626 werd opgetrokken voor een edelman midden in de Marais ; het Musée Picasso is net om de hoek. De flat ligt een eindje van de straat, nagnenoeg onvindbaar in een stille steeg : een plek waar iedereen van droomt. “Hoewel goed verstopt, is dit toch geen duistere plaats”, legt de Gentse architect Eddy François uit, die tekende voor de inrichting. “Door de hoge plafonds en vensters aan twee zijden, aan de oost- en westkant, valt er prachtig licht binnen. Je voelt je hier dus niet opgesloten in de stad.”

De bewoners zochten behoorlijk lang naar een leuke woonruimte, wat in Parijs geen eenvoudige opgave is. Van deze plek waren ze meteen helemaal weg, omdat het geen gewone flat is, opgedeeld in kamertjes. “Het was een grote lege, ruïneuze zaal, ideaal om er een duplex van te maken. Het was wel ‘casco’ : er waren de balken, één binnenmuur en de vensters, voor de rest niets. Aangezien je in Parijs aan de buitenkant niets mag veranderen, concentreerden we ons volledig op het interieur. Ik besloot meteen om wat er origineel was maximaal te bewaren, ook de muur tussen keuken en woonkamer”, vertelt de architect. “De indeling lag trouwens voor de hand, met een grote leefruimte beneden en slaapruimte boven. Ook de verdeling was eenvoudig, met dwars op de vensters gerichte tussenwanden. Er kwam een wand bij, tussen de woonkamer en de gang. Zo ontstond er een symmetrisch grondplan met veel perspectief. Door extra hoge deuren te gebruiken houden we het ruimtegevoel intact. De deuren staan trouwens bijna steeds open.”

Toch is dit geen transparante flat geworden : wanden, muren en andere afscheidingen spelen een belangrijke rol in de architectuur. Net naast het terras vinden we de ietwat afgezonderde keuken, met een grote glazen tafel die door François zelf op maat werd ontworpen. “De keuken is de helderste en zonnigste ruimte, daartoe dragen de glazen tafel, de gelakte muren en verlichte keukenkasten bij. De gladde afwerking zorgt ervoor dat het licht extra wordt weerkaatst, wat de ruimte visueel sterk vergroot. De vloer is bijzonder afgewerkt, met een soort terrazzo gemaakt met stukjes gerecycleerde wijnflessen. In deze luchtige, informele ruimte wordt er gekookt en gegeten, en worden ook de gasten ontvangen.”

Kosmopolitisch

Een enorm contrast met de woonkamer, waarvan het intieme karakter versterkt wordt door een donkerbruine wand. “Dit was een bestaande, geaccidenteerde muur met onder meer een nis die we hebben hergebruikt. De kleur past ook bij het grijs van de keuken”, aldus de architect. Door de fors geproportioneerde meubels en objecten versterkt François het architecturale karakter van het interieur. “Deze monumentale objecten, zoals de vaas van Ettore Sottsass in de keuken en de luidsprekervazen van Andrea Branzi in de woonkamer, zijn afgestemd op de grote schaal van de architectuur. Daar past natuurlijk ook de tentoonstellingkast bij, de Grande Arco van Branzi, die toch meer is dan een meubel. Ik ben niet bang voor dergelijke krachtige objecten, ze decoreren geen interieur, maar geven er inhoud aan. In deze woning zit er dus wel een geest van minimalisme, maar er is ook een meerwaarde. In die zin leun ik meer aan bij de Italiaanse ontwerpers. De verschillende tradities die in deze flat verweven zitten, weerspiegelen het kosmopolitische karakter van de mensen die er wonen.”

In de werkkamer boven kreeg het bureau van Ettore Sottsass een centrale plaats. “Ook dit meubel bevat een rijke inhoud. De designer liet zich inspireren door de Indiase stapeltempels. Net zoals zijn goede vriend Carlo Scarpa, voor mij een heel boeiende architect, was Sottsass een van de eersten die elementen van vreemde culturen in zijn werk versmolt, wat helemaal bij deze flat past. Achter het bureau hangt er een schilderij van Perry Roberts, dat weer helemaal anders, strakker, van inspiratie is.” Het doek werd speciaal voor deze plek geschilderd.

Niet alleen hebben de meubels en kunstwerken in deze flat karakter, ook het kleurenpalet is behoorlijk sterk. Zo is de badkamer fel blauw getint. “Niet zomaar blauw”, stipt François aan. “Als je in Parijs met blauw werkt, dan denk je meteen aan Yves Klein. Net als hij zijn wij ook niet bang voor vormen en kleuren.”

Tekst Piet Swimberghe l Foto’s Jan Verlinde