‘Niks heeft mij zo boven de coronamiserie uitgetild als het programma “Embarrassing Bodies”‘

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

Met zelfverzekerde tred kwam hij mijn leven binnengewandeld. Knalrood hemd, in een iets te hoog opgetrokken broek. Ogen die geen tegenspraak dulden. Een helm van haar, blond als de zon, strak gekamd met een glimmend goedje. Het was duidelijk: hier liep een jarenvijftigman. Klaar voor een heroïsch gevecht. Hij kwam uit Nottingham. Zijn naam was Brian.

Ik heb het voorbije jaar gretig in hoge cultuur gehapt. Openluchttheater kijken in de zomer. Tolstoj lezen in november. Maar eerlijk is eerlijk, niks heeft mij zo boven de coronamiserie, mijzelf en het hele aardse bestaan uitgetild als de tragedie genaamd Brian, die zich onlangs voltrok in het programma Embarrassing Bodies.

Hij werkte in een pub achter de bar, zo vertelde hij aan tv-dokter Christian, die opgeblonken zat te luisteren alsof hij niet wist waar dit verhaal naartoe ging. Sommige stamgasten hadden iets geroken, zei Brian. ‘Is it you?’ vroegen ze hem op de man af. Zelf begon Brian in de richting van een lek te denken. Want: ‘I wipe myself, I CLEAN myself’, benadrukte hij, maar toch vulde de broek zich al een jaar of vier mysterieus met bruin vocht. Gretig schoof hij op de behandeltafel. Een gratis operatie gloorde aan de horizon. En fifteen minutes of victim fame.

‘I’m gonna pop the finger up’, zei doctor Christian, wellicht om zichzelf op te laden. Nog voor de witte handschoen zich in een glinsterend landschap boorde, lichtte hij al een tip van de sluier: niks mis met de binnenkant, het was simpelweg ‘ quite dirty’ in het voorportaal. Op Brians gezicht trilde een miniem spiertje van ongeloof, maar al snel herinnerde hij zich wat voor man hij was: iemand die nooit iets aan te rekenen valt. Zijn hoofd bleef roerloos als een hagedis toen doctor Christian hem twee minuten later de genadeslag toebracht: ‘I want you to sort of revisit your wiping technique.’ Niemand heeft ooit zo mooi ‘varken’ tegen hem gezegd.

Brian kon gaan. ‘Het is afgelopen’, zuchtte mijn vriend. ‘Terwijl het echte verhaal nu pas begint.’ ‘Stel je die pub in Nottingham voor, waar niemand nog een hotdog bij z’n pint of beer durft te bestellen’, zei ik. ‘Hij moet Engeland uit,’ sprak mijn vriend, ‘wat zeg ik, er is geen plek ter wereld waar hij zich nog kan vertonen, alleen in Soedan of Noord-Korea wordt dit niet uitgezonden. De enige oplossing is een nieuwe identiteit.’ ‘Met gezichtstransplantaties staan ze ook vrij ver’, bedacht ik. We hadden een prachtige avond. We dachten niet langer aan ‘gebrek aan perspectief’. De enige die echt geen perspectief meer had, was Brian. Tenzij Elon Musk hem zou meenemen naar de maan.

In bed bleef het rode hemd door mijn hoofd dansen. Ik was bang dat ik niet zou kunnen slapen. Te veel energie, te veel onopgeloste vragen. ‘We weten eigenlijk wél hoe het afloopt’, zei mijn vriend tegen het donker. ‘Zodra de pubs opnieuw open mogen staat hij gewoon weer ergens achter de toog, met een pamper vol geurvreters aan. Misnoegd over de ‘foute diagnose’. Een Trump met remsporen.’ Dankbaar sloot ik de ogen. De rust liep in mijn lijf. Dit einde was het eerste in tijden waarin ik met heel mijn hart kon geloven.