Nathalie Cardon

‘Hoeveel vrouwen zouden er in hun leven al niet eens voor een primaat gevallen zijn?’

Nathalie Cardon Eindredactrice Knack Weekend

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal

Hoe zou het ondertussen zijn met die vrouw die verliefd was op een aap? De bezoekster van de Antwerpse Zoo die onlangs een contactverbod kreeg opgelegd met de chimpansee waarmee ze naar eigen zeggen ‘een verhouding’ had. Adie heette ze, en ze was er het hart van in. “Hij houdt van mij, en ik van hem”, huilde ze. Op amateurbeelden, klaarblijkelijk geschoten door haar man Çois, zagen we wat dat inhield: veel lieve woordjes en kussen achter glas, de aap deed mee wat hij kon. Sociale zelfmoord, zeiden zijn verzorgers. Telkens als het dier Adie had gezien, werd hij door de andere apen uitgestoten. Bij het kleurenwiezen mocht hij nooit meedoen, zelfs niet als ze een man te kort hadden.

Bij het kleurenwiezen mocht de aap nooit meedoen, zelfs niet als ze een man te kort hadden

Wat hebben we gelachen om Adie, in onze Vlaamse huiskamers. Want mensen zijn niet zoals dieren en wij zijn niet zoals mensen die dat niet doorhebben. Maar tussen ons gezegd en gezwegen, hoeveel vrouwen zouden er in hun leven al niet eens voor een primaat gevallen zijn? De helft van de realityprogramma’s is gebaseerd op de aantrekkingskracht van mannetjes met weinig impulsbeheersing en armen sterk genoeg om in bomen te slingeren. En wie smalend beweert daar ongevoelig voor te zijn, vervangt spierkracht maar door ‘daadkracht’ of ‘verbale bravoure’. Apen zijn er in vele vormen. Eens ze je aandacht hebben weten te vangen, met hun speelse vitaliteit, is het knap moeilijk om niet elke dag naar die dierentuin te trekken. Voor je het weet geef je je gehurkt over aan een paringsdans tegen een raam. Is er trouwens iets erotischer dan vrijen met een gekooide? Na de daad trek je huiswaarts, naar je leven dat plots tot sepiatinten verbleekt is. Je droomt van Aap, voelt dichtregels opkomen. Je hebt het gevoel dat je zijn ziel hebt gezien, ook al ken je hem niet in zijn normale doen. Je bent er niet bij als Aap zijn eigen kak tegen de muren gooit of het op een krijsen zet wanneer hij zich beledigd weet. Zolang de aap niet uit de mouw komt, bestaat het perfecte geluk.

In het keuzevak psychoanalyse en kunst, dat ik destijds koos omdat ik dacht dat er niet voor geblokt moest worden, leerden we dat er in elke relatie drie elementen zijn: ik, de ander en het gemis. Mannen die op zaterdag een koersbroek met zeemvel aantrekken om de leemte in hun huwelijk te ontvluchten, vinden we doodnormaal. Maar een vrouw die een aap in haar armen wil sluiten, dat is andere koek. Die eindigt als een hilarisch journaalfragment dat de hele wereld rondgaat. Hoe slijt Adie dezer dagen de uren waarop ze vroeger haar dierlijke energie voelde stromen? En hoe krijgt arme Çois de put van haar verdriet gedempt, de man die het zijn vrouw zo gunde dat ze aan haar trekken kwam op een ander? Toegeven dat je zelf de jungle niet in huis hebt, is van een zelden geziene grootmoedigheid.

Met de aap komt het goed. Zijn maten hebben hem nog een paar weken uitgelachen om zijn voorliefde voor vrouwen met een pittig acajoukapsel, maar daarna was de lol er wel af en lieten ze hem weer meezwieren op de schommel van autobanden. Tenminste, ik geloof dat het zo is. Ik ga het voorlopig niet checken. De laatste keer dat ik met mijn zoon in de Zoo was, zo’n tien jaar geleden, sloeg een aap zodra hij ons zag manshoog opgericht aan het masturberen. We hebben toen besloten dat we ‘geen dierentuintypes’ zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content