Marie Vinck (41) studeerde aan toneelschool Studio Herman Teirlinck. Met haar levensgezel Stef Aerts, Joé Agemans en Thomas Verstraeten vormt ze FC Bergman, weldra op tournee met de productie Werken en dagen.
Standvastigheid
‘Als theatermaker moet je door een fase van lelijkheid. Dat is een heel vervelend, maar essentieel deel van de job. Met FC Bergman concipiëren we een voorstelling in ons hoofd: we verbeelden ons hoe het eruit moet zien. Tijdens het maakproces dat erop volgt zijn er altijd momenten waarop niets lijkt te deugen. Als we aan het twijfelen slaan, is het Thomas die steeds de magische woorden ‘stick to the plan‘ uitspreekt. Hij herinnert ons eraan dat we dat oorspronkelijke concept op een helder moment hebben bedacht en dat daar op zich niets mis mee was.’
Onze weerbaarheid schuilt in het besef dat het leven moeilijk kan zijn, maar dat we daartegen bestand zijn.
Niet weten
‘De gedachte dat iedereen maar wat aanmoddert, biedt troost. We zijn allemaal op zoek, maar niemand weet het antwoord. Er schuilt een kracht in dat niet weten. Net uit dat wroeten, ploeteren en zoeken ontstaat veel schoonheid: schilderijen, boeken, theatervoorstellingen. Misschien is de les wel dat we het toch beter doen dan we denken.’
Carpe diem
‘Hoe minder dromen, hoe meer verwondering. Laat de dingen gebeuren. Als je je te veel voorneemt, sta je de verwondering in de weg. Met FC Bergman droomden we er onder meer van ooit op het Festival van Avignon te staan. Toen we effectief op dat festival speelden, was dat natuurlijk fantastisch, maar voelde het toch niet zoals we het ons hadden voorgesteld toen we jong waren. Concrete ambities waarmaken heeft me nooit voldoening gegeven. Weinig verwachten en dan overdonderd worden levert veel meer op.’
Perfect willen zijn als partner, vriend of ouder heeft geen enkel nut. Je doet er zowel jezelf als anderen geen plezier mee.
Veerkracht
‘Het rationele bewustzijn is overroepen. Ik heb altijd veel waarde gehaald uit rationaliteit, maar ik geloof ook steeds meer in de intelligentie en het zelfgenezend vermogen van ons lichaam. Onze dochter Gloria heeft bijvoorbeeld, zoals veel kinderen wellicht, last van angsten. Zeker als ze in bed ligt. Ze is bang van banale, maar evengoed van grote dingen, zoals onweer en de dood. Ik leer haar dan niet om haar gevoelens weg te redeneren, maar om ze te doorvoelen en erop te vertrouwen dat ze ook weer zullen wegstromen. Onze weerbaarheid schuilt in het besef dat het leven moeilijk kan zijn, maar dat we daartegen bestand zijn.’
Ouderschap
‘Er is geen grotere spiegel dan je kind. Alles wat in mezelf wringt, komt bij Gloria aan de oppervlakte. De laatste jaren voel ik dat heel sterk: alles wat je zelf nog niet hebt verwerkt of op een rijtje hebt, daar confronteert het ouderschap je mee. Zo kamp ik zelf ook met angsten die meer met me op de loop gaan dan ik zou willen. De irrationele angsten van Gloria verplichten mij nu om die als een zorgende persoon te benaderen. Onrechtstreeks leer ik dus ook beter voor mezelf te zorgen.’
Dat mijn dochter in een wereld moet leven waarin veel misloopt, geeft me een heel beklemmend gevoel.
Loslaten
‘Ik ben iets te onbevangen in het ouderschap gesprongen, maar misschien hoort het wel zo. Mijn kinderwens was zo sterk dat argumenten à la ‘je kunt op deze wereld toch geen kinderen zetten’ totaal geen indruk op me maakten. Pas nu ik een kind heb, voel ik de draagwijdte van mijn keuze. Dat mijn dochter in een wereld moet leven waarin veel misloopt, geeft me een heel beklemmend gevoel. Er is veel om je zorgen over te maken: de klimaatproblematiek, het alles overwoekerende individualisme, de technologie die in ieders leven is binnengedrongen en veel verbinding heeft weggehaald. Je mag wel niet té veel nadenken over wat mensen elkaar wereldwijd dag na dag aandoen. Dan word je gek. Het leven blijft hoe dan ook een prachtig cadeau.’
Goed genoeg
‘Perfectionisme is na te streven in je werk, maar niet in je leven. Perfect willen zijn als partner, vriend of ouder heeft geen enkel nut. Je doet er zowel jezelf als anderen geen plezier mee. Je verstart, maakt de dingen rigider dan nodig en haalt er alle leven uit door vast te houden aan het ideaalbeeld waaraan je wil voldoen. Ik ben gaan inzien dat perfectionisme in je privéleven je helemaal niet perfect maakt, maar vooral vermoeiend, vervelend, veeleisend en ongelukkig. In mijn jonge jaren haalde ik nog veel eigenwaarde uit mijn discipline, maar met het ouder worden heb ik geleerd meer te genieten. Ik begin steeds meer het adagium ‘goed is goed genoeg’ te omarmen.’
Werken en dagen is nog tot 12 oktober te zien in de Bourlaschouwburg in Antwerpen. Daarna volgt een tournee door Vlaanderen en in het buitenland. toneelhuis.be/nl/programma/werken-en-dagen
Lees ook: Voetbalanalist Imke Courtois: ‘Het is niet omdat je een kind krijgt dat je plots geen eigen verlangens meer koestert’
