‘Je beseft dat je relatie erop zit als je wederhelft je in een angstreflex uit een kajak duwt’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

Hoe kies je een vakantiebestemming? Ik heb een reis naar Slovenië vastgelegd omdat ‘het daar zo mooi schijnt te zijn’, maar volgens schrijver-filosoof Alain de Botton is dat verkeerd. Ons leven is één grote innerlijke reis, zegt hij in een promofilmpje voor z’n School of Life, en wie slim is stemt zijn geografische bestemming daarop af. Zo kan een trip naar de woestijn van Utah je helpen om meer te relativeren. En wie geplaagd wordt door angsten, voelt die mogelijk wegstromen aan de Ierse westkust, kijkend naar golven die tegen kliffen beuken. De ideale vakantie is een vorm van therapie. Je amuseren is goed, persoonlijke groei is beter.

Vallen levenslessen te plannen via een punaise op de wereldkaart? Zelf geloof ik eerder in de transformerende kracht van tegenslag en pech onderweg. Dankbaarheid voor alledaags comfort beginnen cultiveren in een hel van een hotel. Beseffen dat je relatie erop zit als je wederhelft je in een angstreflex uit een kajak duwt.

Je beseft dat je relatie erop zit als je wederhelft je in een angstreflex uit een kajak duwt.

Voor mijn persoonlijke topper wat mentale groei betreft moeten we naar Praag, 2019. Mijn tienerzoon en ik hebben net soep gegeten die naar communisme smaakt, bijna met bord en al naar ons hoofd gesmeten. Op zoek naar frisse moed wijzen we elkaar op de imposante concert halls in het hart van de stad, alwaar we een foldertje in de handen gedrukt krijgen. Kijk eens aan, hier wordt vanavond Het Zwanenmeer gedanst. Er zijn zelfs nog kaarten voor de beste plekken. Zou het kunnen dat dit een soort Firenze is, waar de cultuur uit de muren spuit? Zelfs zoonlief zegt geen nee tegen een paar uur tutu’s. Zo’n gebouw zie je tenslotte maar één keer vanbinnen. Al heeft het achter de façade, dat valt een paar uur later niet te ontkennen, eerder iets van een parochiezaal waar de kuisvrouw woedend is opgestapt.

Terwijl de muziek begint – een cassetje dat sputtert – dwaalt mijn blik langs losse elektriciteitsdraden. Het doek gaat omhoog. Hebben we ons van avond vergist? Het kan toch niet dat die kartonnen bomen het decor vormen voor een volwassen spektakel? En de ‘prins’, gaat die eigenlijk nog iets anders doen dan zijn bolle billen naar het publiek draaien terwijl hij naar een punt in de coulissen wijst? Hoog, man, spring omhoog!

Achter ons proberen twee Britse dames hun lach te dempen. Ik denk aan mijn verloren honderd euro en tel de danseressen: een krap dozijn, met de finesse van een volksdansgroep. Triest, maar nog niet half zo sneu als de serie van 32 pirouettes, het hoogstandje waar elke ballerina met een beetje arbeidsethos een daverend applaus mee scoort: halverwege besluit onze hoofdzwaan er gewoon mee te kappen. Misschien moest ze nog naar de apotheek, pillen halen tegen draaierigheid. Dit kan toch niet meer. “Oh dear, here he comes again.” Onze achterburen dreigen te stikken wanneer de tot barstens toe gevulde witte legging weer eens op wandel gaat. Mijn zoon en ik kijken naar elkaar. Misschien hebben ze gelijk. Misschien is Billenman Die Niet Dansen Kan wel het grappigste wat er ooit vertoond is.

Het was al bij al nog snel voorbij. Als ik de kleine lettertjes op de flyer had gelezen, had ik dat geweten: het ging om ‘ highlights’ uit Het Zwanenmeer, niet het hele verhaal. Maar het was genoeg, meer dan genoeg, om jaren op verder te kunnen. Niet alleen spreken zoon en ik op geregelde tijdstippen de woorden “Zwanenmeer, always remember” uit, deze klepper heeft mij ook verzoend met het leven zelf: het is belachelijk kort, zelden wat je verwacht, maar wie de humor kan zien, samen met wie hij graag ziet, creëert eigenhandig waar voor zijn geld. En nu jij, Alain.