‘Ik ga zwemmen, met als listig plan na het zwemmen gratis te kunnen douchen’

‘Als je in de politiek ging, dan zou ik op je stemmen’, schrijft een lezer die vindt dat ik te veel bij de pakken blijf zitten: ‘Werp het venster open, ontleed andere delen van het leven, van andere mensen, van liefde, seks, hoogspringen, voetbal, neen voetbal niet, zeilen, de Zuidpool enz… Ik kijk uit naar het volgend leesgenot.’

De lezer heet Rudolf. Ik schrijf terug dat ik ook bijna Rudolf heette, maar dat Adolf nog te vers in het geheugen lag. Mijn oma was bang dat de andere kinderen mij op de speelplaats Dolfke zouden noemen.

Ik besef dat het waar is wat Rudolf zegt. De laatste tijd lees ik te vaak analyses van de Baerten, de Noelsen, de Criekemansen en andere heren die het uiteindelijk ook niet weten. Ik laat mij verlammen door de gasprijs en door de atoombom. Mijn vader had veertig jaar geleden ook al schrik voor de atoombom. Uiteindelijk stierf hij niet aan radioactieve straling, maar aan een doordeweekse dichtslibbing van de kransslagaderen. We mogen niet vergeten te leven, ook en vooral als het de wereld niet voor de wind gaat. De kat speelt met een kurk, champagne blijft smaken en als het koud wordt, kunnen we nog altijd dicht tegen elkaar aankruipen.

Dat bedenk ik terwijl ik luister naar de eucharistieviering, omdat die mij herinnert aan mijn godvruchtige grootvader. De eucharistieviering wordt uitgezonden vanuit een kerk in Brugge, waardoor de voorganger vol enthousiasme predikt over de geilihe heest. Terwijl hij de kracht bezingt van een mosterdzaadje, lees ik in de krant een bijdrage waarin een millennial klaagt dat ze oud wordt. Het moet lastig zijn: je het sluitstuk van de evolutie voelen en dan vaststellen dat er toch weer gewoon een nieuwe generatie staat te dringen.

Na de eucharistie eet ik aardappelen met spruitjes, omdat aardappelen op hun retour zijn en ik spruitjes een geruststellende groente vind. Daarna ga ik zwemmen, met als listig plan na het zwemmen gratis te kunnen douchen. Ik ben alleen in het zwembad met twintig gespierde redders in opleiding. Ze doen aan vlinderslag en redden knalgele oefenpoppen die lijken op Poetin. Dat is een vreemd gezicht. Toch denk ik niet dat ik mij in het zwembad al eerder zo veilig heb gevoeld. Misschien zijn de redders dermate gefixeerd op hun poppen dat ze een mens van vlees en bloed zouden laten verdrinken. Dat komt dan wellicht in Het Laatste Nieuws, onder een pakkende titel.

Na mijn gebruikelijke veertig baantjes bemerk ik op weg naar de douche pas het bordje: ‘Heden alleen koude stortbaden beschikbaar (energiebesparing).’ Alweer een plan B minder dus. Ik twijfel of ik tot thuis zou wachten, maar verman mij en spoel mij af met ijskoud water. Op de douchegel staat: ‘Met Siberische den – ook voor de zeer gevoelige huid.’ In Siberië wordt er momenteel gemobiliseerd tegen ons. Daarvoor ben ik gevoelig. Toch weiger ik de Siberische den als mijn aartsvijand te zien.

Tegenwoordig krijg je de ene koude douche na de andere, maar er komen vast weer betere tijden voor wie lang genoeg wacht op de tram. In afwachting van een zeiltocht naar de Zuidpool, aarzel ik tussen liefde en hoogspringen.