Joke van Leeuwen kan zich geen leven voorstellen zonder tekenen en schrijven. Zij heeft een hekel aan arrogantie en koestert objecten met een verhaal.

Waar speelde u als kind het liefst mee?

Ik was altijd met papier en letters in de weer. Ik had schriften vol met verhalen. Of ik begon aan een woordenboek voor een nieuwe taal, dat niet verder raakte dan de letter B… Of ik ontwierp Het Leeuwenbekje, een huiskrantje waarvoor iedereen kopij mocht leveren.

Weet u nog wat het eerste verhaal was, dat u schreef?

Vaak waren het jongensboeken met een meisje in de hoofdrol. Over een jongen en een meisje die samen op een walvis de wereld bevaren, bijvoorbeeld.

Is schrijven een vak?

Het is veel méér. Ik kan me niet voorstellen dat ik het niet zou doen.

Wat is het boeiendste eraan?

Het gevoel dat je soms iets in je hoofd cadeau krijgt, dat er opeens iets invalt waarvan je vaak niet weet waar het vandaan komt.

Welk van uw boeken ligt u na aan het hart?

Dat verschuift. Als ik nu één moet kiezen, is het Iep!, omdat ik dat in een nogal treurige tijd heb geschreven en dan blijkt dat je in staat bent om die treurnis om te zetten in iets waar andere mensen om gaan lachen.

Wat is een ideale dag voor u?

Dat kan een dag zijn die begint met een inval en een mooie zin.

Verzamelt u?

Fluitjes, zonder dat ik er verstand van heb. Ik krijg er ook vaak geen geluid uit, maar als ik ergens een gek exemplaar zie, koop ik het. Het neusfluitje heb ik zelf geknutseld.

Wat hebt u altijd bij u?

Ik zou willen zeggen ‘een pen en papier’, maar dat vergeet ik vaak. Mijn gedachten, denk ik. Die kun je overal lezen.

Als u morgen op reis mag vertrekken, wat wordt dan uw bestemming?

Ik zou graag alle Europese hoofdsteden eens bezoeken en ik ben ongeveer aan de helft. Dus er blijft nog wat over, zoals Boedapest of de Scandinavische hoofdsteden.

Brengt u reissouvenirs mee?

Soms wel. Zoals die kalebas uit Tanzania, of de maskers uit Venetië. Ik ga niet speciaal iets zoeken, maar als ik iets moois zie, koop ik het.

Welk voorwerp in huis heeft een bijzondere betekenis?

Een schilderij van Mario Paric, een Bosnische vriend die met zijn gezin een tijdlang bij mij in huis gewoond heeft. Hij is onder andere schrijver, maar vond heel lang de bruikbare woorden niet meer. Toen is hij pastels gaan maken en dit is daar een van.

Waar heeft u een zwak voor?

Voor dingen met een verhaal. Zoals het briefje van mijn grootmoeder dat ze als kind schreef aan haar vader, eind vorige eeuw. Of een oude druk van Alice in Wonderland met daarin twee opdrachten van kinderen, uit een heel verschillende tijd en waarvan je weet dat ze nu dood zijn. Dat vind ik bijzonder.

Waar hebt u absoluut een hekel aan?

Arrogantie, een bot soort autoritair gedrag.

Wat betekent schoonheid voor u?

Ik vind mensen mooi als ze persoonlijkheid en karakter uitstralen. Schoonheid heeft alles met uitstraling te maken. Dat beeld van Jos Dirix ook: ruw en onaf, maar tegelijk rond en teder. En precies daarom word je het niet beu.

Wat is uw grootste angst?

Waar ik niet van wakker lig, maar waar ik toch aan denk: dat mijn kind iets zou overkomen.

Uw werk werd vaak bekroond, wat betekent dat voor u?

Het is een erkenning. Emotioneel gezien zijn er andere dingen die mij sterker raken, maar ik ben er wel heel blij mee.

Noem u uzelf een gelukkig mens?

Ik zou wel iets kunnen verzinnen wat ik mis, maar ik heb geleerd om te zien wat er wel is.

Hilde Verbiest / Foto’s Lieve Blancquaert