Sarah Bettens, frontvrouw van K’s Choice en sinds kort inwoner van Santa Cruz, ziet zichzelf niet oud worden, en hoopt op verlichting.

Wat is het eerste wat je doet als je terug in Antwerpen komt?

Meestal komen mijn ouders me afhalen, ontbijten we samen en bel ik m’n twee beste vriendinnen om een afspraak te maken.

Waar ga je het liefst uit eten?

In Antwerpen bij De Broers Van Julienne, een vegetarisch restaurant. Het allerliefst eet ik in Chinatown in San Francisco. Een half-Chinese vriend kent daar de beste adressen. Eethuizen waar een toerist nooit binnen zou stappen, zo ongezellig. Maar je krijgt er de meest fantastische maaltijd.

Wat bevalt je het meest aan Amerika?

Mijn man. (lacht) Het zonnige klimaat en de nabijheid van de zee is onbetaalbaar.

Zie je Vlaanderen nu anders?

Zes jaar geleden kon ik me niet inbeelden dat ik ooit zou verhuizen. Nu zie ik Vlaanderen niet langer als de ideale plek om te leven. Het is corrupt en Antwerpen is een van de meest racistische steden.

Hoe ziet de perfecte dag eruit?

’s Morgens gaan surfen en daarna, goed moe, ontbijten. In de namiddag tennissen of fietsen. Met sport kan ik me het best ontspannen. En om af te sluiten een barbecue op het strand.

Welke plaats heeft je tot hier toe het meest weten te bekoren?

Israël, waar we enkele weken geleden speelden. Een ware cultuurschok. Australië was ook heel mooi. Van de steden trok Toronto me het meest aan.

Welke boeken liggen er op je nachtkastje?

De Tuin Der Onschuldigen van Kristien Hemmerechts. En De Goelag Archipel, waar ik me al een half jaar probeer door te worstelen. Maar ik geniet ook van een Brusselmans en was recent enorm aangegrepen door Het Dagboek Van Anne Frank.

Welke cd’s koester je?

De dubbele live-cd van The Indigo Girls. De nieuwste van Shawn Colvin. The Best Of Eurythmics. De rooie en de blauwe van The Beatles. De soundtrack van Le Professionnel en Abba Gold, om puur nostalgische redenen.

Wat is het grootste genot?

De liefde. Het moment dat je je één voelt met iemand anders en al de rest niet meer telt.

Wat is het hoogtepunt van je leven tot nog toe?

Toen David naar Amerika was teruggekeerd omdat hij geen toeristenvisum meer had en hij vanuit de luchthaven van San Francisco belde om me ten huwelijk te vragen.

Hoe zie je je oude dag?

Ik zie mezelf niet heel oud worden. Maar ik wil wel 50 worden zoals onze manager: hij doet nog aan beachvolley en fitness, en blijft in contact met jonge mensen.

Wat zit steevast in je reiskoffer?

Een fotoalbum, een discman, een DAT-recorder, een fototoestel, een dagboek, een laptop, oordopjes, wierook voor in de kleedkamer en een hackysack, een klein balletje.

Waar ben je bang voor?

Dat het plots bergaf zal gaan. Dat er iets vreselijks gaat gebeuren dat mijn schijnbaar onbezorgd leventje overhoophaalt.

Wat zou je aan jezelf willen veranderen?

Ik zou graag sterker en minder egoïstisch zijn. Verlichter, kortom.

Waar kan je je blauw aan ergeren?

Aan domheid. De onwil om verder te kijken dan wat de buurvrouw vertelt.

Ben je ijdel?

Zeker, en ook dat wil ik veranderen. (lacht) Ik let altijd goed op wat ik aantrek en verzorg de huid van m’n gezicht.

Ben je veeleisend voor anderen?

Ja. Ik verwacht, binnen de groep bijvoorbeeld, altijd evenveel enthousiasme van de anderen. Ben ik voor een week in Antwerpen, dan ben ik teleurgesteld als vriendinnen niet direct tijd voor me vrijmaken.

Peter Van Dyck / Foto’s Lies Willaert