Eenvoudige, lekkere wijnen, die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het om de veertien dagen over hebben in deze rubriek. Château Simple, wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : Madiran.

Madiran wordt samen met Cahors tot de beste wijnen gerekend van het Bordelese hinterland. Maar er is een groot verschil : Madiran, gelegen op zo’n 20 km van Pau, ligt namelijk veel verder weg van Bordeaux. Vroeger kon de wijn over de Adour naar de haven van Bayonne worden verscheept en op die manier ontsnappen aan de boycot van Bordeaux.

Madiran ligt gemiddeld 230 m boven de zeespiegel, op enkele uitlopende heuvelruggen van de Pyreneeën, aan de zuidkant van de Armagnac-streek. Het wijngebied beslaat vandaag zo’n 1000 hectaren, maar na de verwoestingen door de fylloxeraplaag werd er bijna een halve eeuw lang niets van herplant. Zo kwam het dat de belangrijkste en verplichte druivensoort, de tannat, zelfs niet meer onder vorm van plantgoed beschikbaar was. Pas in de jaren ’70 kon men op grote schaal stekken nemen van volwassen planten en pas van dan af kwam de heraanplant goed op gang. Het paradoxale is dat, toen in 1948 de AOC (Appellation d’Origine Contrôlée) werd toegekend, Madiran virtueel volkomen dood was.

Nu is Madiran uitgegroeid tot een 1000-tal hectaren met een drietal coöperaties en ongeveer 30 individuele wijnboeren. Het maximaal toegelaten rendement is 45 hectoliter per hectare, van wijn met minstens 11 natuurlijke alcohol. De opgelegde en typische druivensoort tannat ze zou in 1030 door de benedictijnermonniken uit Vougeot in Bourgogne zijn aangevoerd geeft zoals de naam al doet vermoeden, uiterst tanninerijke rode wijn. De appellationregels maken dan ook ontristen verplicht, zodat de groene steeltjestak van de druiventros niet mee de gistkuip ingaat en daar nog bijkomende groene bitterheid kan afgeven. Ook moet er zo rijp mogelijk worden geplukt en mag men tot 60 procent bijmengen met cabernet of de lokale geurige servadon.

Dat alles belet niet dat Madiran in zijn jeugd donker en bitter is en zijn waar gelaat maar begint te tonen na enkele jaren flesrijping.

Madiran vormt met eendenconfit (in ganzenvet gesmoord eendenvlees) of met versgeroosterde eendenborst een ideale combinatie. Oude Madiran is tegelijk fluwelig en gestructureerd en staat aan tafel als een reus. Dat komt onder meer omdat tannat-wijn zeer goed op barrique kan verouderen. De Fransen spreken van un vin viril par excellence. Madiran kan echter ook jong voor het fruit worden gedronken, maar dan moet er wel een flinke dosis cabernet aan toegevoegd zijn.

Clos de l’Eglise, Madiran 1994

Vigneau-Pouquet à Crouseilles

Mooie, goede en strakke kleurconcentratie met een nuance van rijp. Toegeplooide neus die pas na flink walsen zijn diepte van rijp en toch bitter fruit openbaart ; doet wat denken aan tabak. Compacte en stevig bittere smaak, een ongenadige geweldenaar. Een Madiran van vroeger die nog moet komen. (GB, 145 fr.)

Domaine Aubert, Madiran 1993

Y. Dupuy à Maumusson

Iets minder kleur dan de vorige met een nuance van beginnende evolutie. Rijpe neus van exotisch fruit, iets overrijp, typisch granaatappel. Soepele, moderne, goedgestructureerde en toch fruitige smaak met ietwat ruwgebleven tannines. (Delhaize, 183 fr.)

Domaine Cabé, Madiran 1994

P. Lamarque à Aydie

Flauwe en wat dunne kleur, zeker in het gezelschap van de twee vorige wijnen. De neus is ijl, dun en scherp met een ?lege? onderbouw. Vergeleken met de twee vorige is dit een ?onbestaande? neus. Neutrale smaak die in niets opvalt. Een brave tafelwijn. (Colruyt, 143 fr.)

Hier staan drie types Madiran met de grootst mogelijke onderlinge verschillen. De traditionele Clos de l’Eglise is voor de toekomst vijf jaar wachten schijnt aangewezen , de moderne Domaine Aubert met zijn fruitkorf is er nu, en de Domaine Cabé ?is er? ook, maar komt van nergens.

Volgende aflevering in Weekend Knack van 18 juni : Tempranillo.

HERWIG VAN HOVE