WIJN

Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple (181), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : rode tafelwijn.

Tafelwijn wordt zeldzaam : in de rekken van de supermarkten, waar hij tot voor een tiental jaren veelvuldig present was, moet je nu al goed zoeken om er te vinden. In België is er eigenlijk nooit een zeer grote markt voor geweest. De bodemkwaliteit, zeker in het Vlaamse land waar de koopkracht groter is, wordt gevormd door de ‘kleine AOC’ uit Frankrijk én door de grote instroom van min of meer appellation-achtige wijnen uit de Nieuwe Wereld.

Als we zeggen ‘moeilijk te vinden’ bedoelen we eigenlijk dat Franse tafelwijn moeilijk te vinden is, Italiaanse vino da tavola in tweeliterflessen vindt men namelijk overal. De enige reden die we hiervoor kunnen bedenken is de karafwijn – valpolicella, bardolino of chianti – die als vin (trouvaille) du patron in de talloze pizzeria’s wordt gepresenteerd tegen woekerprijzen. Zure, fletse, magere en schrale rommel, ingekocht voor enkele euro’s per liter en die vele tientallen keren duurder in karaffen over de toonbank gaat.

Toch is de non-kwaliteit van de Franse tafelwijn er in zekere zin ook nog wel, maar nu vermomd als kleine, recente, nieuwe AOC’s. Het is wijn zonder bodemgebondenheid, zonder persoonlijkheid en zonder tafelpotentieel. Hij kan aan een gerecht geen meerwaarde geven. Maar deze kleine wijntjes, al dan niet met appellation, gaan wel uit de markt. Tot nauwelijks tien jaar geleden dronk men in Italië en Frankrijk hoofdelijk nog meer dan 80 liter wijn per jaar, nu nog nauwelijks 40. De fameuze Margnat-flessen met twee liter tafelwijn, eerste keuze van clochards in Parijs en omstreken, bestaan dus niet meer. Er is al veel gesnoeid, maar blijkbaar nog niet genoeg.

Tafelwijn of vin de table heeft bij ons, onder invloed van de Fransen, een negatieve bijklank : de Fransen zweren namelijk enkel bij de appellation als naamgeving. In de Angelsaksische wereld echter is tablewine juist een positief begrip, namelijk : een wijn voor bij de maaltijd, die een zekere structuur vertoont en daardoor een gerecht beter kan doen smaken.

Maar er is nog meer aan de hand. De kleine appellations in Frankrijk zijn in grote moeilijkheden : de consumptiewereld aanvaardt niet meer dat de definitie van wijn alleen van zijn appellation moet komen en stapt massaal over naar Nieuwe-Wereldwijnen waar op de etiketten meer directe informatie staat, waaronder de gebruikte druivensoorten. Welnu, volgens de Franse appellation-regels is het vermelden van de druivensoorten verboden. De wijnen uit Chili, Zuid-Afrika en Australië knagen zo aan het Franse aandeel op de exportmarkten en de Fransen, met hun kleine, tafelwijnachtige wijntjes met appellation-namen maar zonder informatie op het etiket, moeten eraan geloven.

De toestand is zo dramatisch dat René Renou, de voorzitter van het wijncomité van het Franse INAO onlangs een voorstel lanceerde om bij de kleine appellations de druivensoorten wel op het etiket te vermelden en daarnaast een appellation d’excellence te creëren, een AOCE voor de meer prestigieuze namen. Dat komt er natuurlijk op neer dat deze kleinere AOC’s een soort zelfverklaarde tafelwijn worden of een soort ‘landwijnen’. De professionele organisaties van deze vins de pays zijn dan ook heel erg ‘anti’. Het laatste woord is nog niet gevallen.

Vino Rosso d’Italia, Delhaize

Op het tegenetiket lezen we : “Deze wijn gaat uitstekend samen met de familiale keuken”, wat dat ook moge betekenen. In het glas komt een goede, zachte kleur met een aanzet van evolutie, de neus draagt wat dun-scherp fruit, maar is wel present. In de mond komt echter een heel miniem bitter-zuur smaakje. Misschien goed voor marinades. (Delhaize : 2,09 euro)

‘Le Ménestrel’,

Vin de table d’Espagne

Zwakke kleurconcentratie, wel met een frisse nuance. Een zuiderse neus, een beetje discreet maar na opschudden herkenbaar als Spaans, zeker als men het weet. De smaak is dun en naakt-bitter-scherp, geen spoor van fruit. Goed voor sangria met veel suiker en veel overrijp fruit. (Carrefour : 1,56 euro)

Scalini, Rosso, Vino da Tavola, Italia

Haast geen kleur, kort bij rosé. De neus is neutraal-onbestaande, ook na opschudden. De smaak wringt niet, maar is kort bij nul. Ver onder de biergrens. (Colruyt : 2,98 euro voor 2 l)

Bonnes Vignes, Vin de table

Français, Delhaize

Goede, donkere kleur met een nuance van vers. De neus is iets vegetaal, maar goed fris, ook na opschudden en zelfs wat geknoopt. De smaak is in de aanzet nipt drinkbaar maar vertoont op het einde alle mogelijke fouten, zoals naakt bitter. Onder de biergrens. (Delhaize : 1,99 euro)

La Vigna, Rosso,

Vino da Tavola, Italia

Normale kleurconcentratie met een nuance van rijp en zonder purper, de neus is scherp zoeterig als van snoepgoed en de smaak is bitter-zuur en, gelukkig maar, zeer kort. Koel te drinken bij grote dorst als er niets anders voorhanden is. (Carrefour : 3,03 euro voor 2 l)

Herwig van Hove I Foto’s Gerald Dauphin