WIJN

Eenvoudige wijnen die geen pijn doen in de portemonnee. Daar willen we het over hebben in deze rubriek. Château Simple (176), wijn voor beginners, die ook de kenners wel bevalt. Deze week : kleine witte pinotwijn.

De consumptie van rosé en witte wijn in België stijgt. Gewoonlijk wordt dat fenomeen toegeschreven aan een groter terrasverbruik van wijn als generator van zomerse conversatie. De onderliggende veronderstelling is dan dat wijn aan de familie- of de restauranttafel nog altijd rood is. Maar dat is helemaal niet zo zeker. De traditionele Belgische en Franse keuken in ons land is aan een transformatie onderhevig en wordt meer internationaal, met smaakaccenten uit ‘den vreemde’. De vreemde gerechten zelf vinden ook meer en meer een plaats op onze tafel : je kan ze tegenwoordig als Chinese of Thaise prefabmaaltijden kopen in onze supermarkten. Het stijgend verbruik van wit en rosé zou dus wel eens aan deze ontwikkeling te danken kunnen zijn, eerder dan aan een groeiende terrasconsumptie.

Maar niet alleen de kleur van de geconsumeerde wijn evolueert, ook het alcoholgehalte stijgt voortdurend. Tot 20 jaar geleden was wijn van 14 graden alcohol een grote zeldzaamheid. In dat geval dacht men haast uitluitend aan Amarone. Nu is het moeilijk om nog wijnen te vinden met een alcoholgehalte dat lager is dan 13 graden. De offi-ciële uitleg is dat dit te wijten zou zijn aan de recente zorg voor meer rijpheid en, meer algemeen, aan de opwarming van de aarde. Maar het zou ook kunnen dat men tegen de kruidigheid van de geglobaliseerde keuken wil optornen door de wijnen ‘straffer’ te maken. (De gedachte waarbij men zou speculeren op het verslavend effect van een grotere alcoholconsumptie willen we voorlopig afwijzen). In sommige kringen denkt men de functie van wijn in de moderne keuken te kunnen redden met straffe witte en straffe rosé. Niets is minder waar : tegen expliciete pikantheid is geen kruid gewassen. Het is niet de alcohol die kan ‘blussen’ maar de ruime slok van water, bier of kleine wijn. Met pili-pili moet je geen wijnsynergie verwachten, hoogstens kan een ruime dronk enigermate ‘helend’ werken. Want een gevoel van pikantheid is eigenlijk een pijnreactie van het lichaam en de vraag rijst dan ook waarom haast heel de wereld, behalve Frankrijk, erop verlekkerd is. Een groot deel van het succes van pikante voeding is te danken aan ‘het attractieve van het beredeneerde gevaar’ : vergelijk met rotsbeklimmen, solozeilen, joggen tegen de pijngrens… Maar er is meer aan de hand : het lichaam maakt als antwoord op de pijnprikkels endorfines aan, morfineachtige stoffen die we als aangenaam ervaren en die verslavend zijn. Dus…

Daarbij zorgt capsaicine, de drager van de pikantheid, voor een bacteriologisch gezonde darmflora en doet zweten, wat in de hitte nog wat verkoeling kan brengen. De ingenomen hoeveelheid is natuurlijk bepalend voor de mogelijke gevolgen.

Vandaag zoeken we weer eens naar kleine wijntjes die ruim kunnen gedronken worden bij moderne, geglobaliseerde, kruidige en pikante gerechten : de kleine witte van pinotdruiven.

Misschien is het ook tijd om het a priori te verlaten, waarbij wijn bij de hele maaltijd moet. Waarom niet een pilsje als aperitief, een amberbier met een gevulde Spaanse peper, en een wijn bij een stoofpotgerecht ? Of nog : champagne als aperitief, water bij de maaltijd en een glorieuze sauternes bij het dessert ?

De kleur van de geproefde wijnen heeft overal een mooi geel accent, typisch voor pinotwijn.

Pinot Gris Premier Cru 2001,

Moselle Luxembourgeoise,

Vinsmoselle.

De neus is discreet maar wel zuiver, de smaak is heel eenvoudig van opvatting. Wijn met goede blussende eigenschappen. Voor bij zacht pikante gerechten. (Colruyt : 5,63 euro).

Pinot Blanc 2002, Vin d’Alsace,

Pfaffenheim.

Frisse pinotneus maar een wee accent na opschudden. Volkomen neutrale smaak, zonder einde, zonder structuur en zonder definitie. Moet voor een wijnliefhebber tegenvallen. (Carrefour : 4,45 euro).

Tokay Pinot Gris 2002, Vin d’Alsace, Ingersheim.

Licht weeë neus van pinot, maar hij ruimt goed bij opschudden. Zachte smaak met iets puntigs op het einde. Goede blussende eigenschappen voor bij zacht pikante gerechten. (Delhaize : 4,86 euro).

Tokay Pinot Gris 2002, Vin d’Alsace, Roemerberg.

Statige neus die zelfs aan diepte wint bij opschudden, maar de smaak is plat zoet. (Colruyt : 7,14 euro).

Pinot Blanc Premier Cru 2001, Moselle Luxembourgeoise,

Vinsmoselle.

Discrete maar zuivere neus en frisse probleemloze smaak. Goede blusser. (Colruyt : 5,41 euro).

Pinot Blanc 2002,

Vin d’Alsace,

Ingersheim.

Zwakke neus maar wel met een fris accent. Ook de smaak is zwak, zonder een greintje karakter. Eindigt op een zuur accent. (Delhaize : 4,86 euro).

Herwig van Hove I Foto’s Gerald Dauphin