De metroseksueel is al lang niet hip meer, en menig trendwatcher heeft hem dan ook ten dode opgeschreven. Wie er de zomermode op nakijkt, begrijpt ook meteen waarom (pagina 41). De rokkenjager is terug, en hij houdt ervan uit te dagen. Nochtans is er nauwelijks wat veranderd. De mannenmode is nog altijd een booming business. Volgens de vakbladen kopen mannen bovendien trendbewuster en spontaner dan ooit tevoren. Ook als het om intieme aangelegenheden gaat, zoals hun ondergoed (pagina 99) of het badkamerritueel (pagina 88 en 95). De metroseksueel – niets meer of minder dan een man die zelfbewust zijn uiterlijk en imago verzorgt – is dus springlevend.

We blijven het lastig hebben om er de vinger op te leggen, op het mannelijke geslacht. Zeker als de catwalks in Milaan en Parijs de enige graadmeter vormen. Wie zich daarop blindstaart, ziet het ene seizoen stoere bonken en zes maanden later romantische zielen. De conclusies die we eraan vastknopen, de voortdurende heruitvinding van de nieuwe man zeg maar, zeggen niet eens iets over de mannen zelf. Die conclusies gaan vooral over mannelijkheid en hoe we die definiëren. Over wat we, door de ogen van modeontwerpers, vinden dat daarin thuishoort en wat niet.

In de vrouwenmode is die horde al lang genomen. Die wisselt sneller van windrichting dan Paris Hilton van schoenen, en achteraf zijn nieuwevrouwbedenkingen niet nodig. Of richt u meteen een zelfhulpgroep voor dames op als bloemjurken en kanten bloezen hip zijn ? Met mannen op de catwalk hebben we, zorgvaders of niet, meer moeite. Deze zomer trekken ze een playboyplunje en dierenhuid aan, en heten ze viriel te zijn. Maar als er sprake is van pailletten en transparante stofjes, dan luidt het dat ze vervrouwelijken. En als de twee trends zich dan ook nog eens tegelijk voordoen, is het helemaal een zootje : een welles-nietesspelletje dat uiteindelijk niets oplevert. Maar het is dan ook al uitentreuren herhaald : het sterke geslacht is het enige dat werkelijk geëmancipeerd is.

Nochtans zijn al die trends niet zo tegenstrijdig. Ze komen er in veel gevallen gewoon op neer dat mannen zichzelf in de verf zetten, verzorgen en mooi maken. Ze zijn dan niet allemaal een geboren veroveraar (pagina 56), voor almaar meer mannen is kleding een spel, een communicatiemiddel ook, en niet alleen een noodzaak. De stijfkop die niet van zijn gewoonten af te brengen is, wordt stilaan een uitzondering. En dat die evolutie met kleine stappen en vestimentaire miskleunen gepaard gaat, zoals de Britse pakkenmaker Jeremy Hackett opmerkt (pagina 78), ach wat.

Verwacht in dit nummer dan ook geen verdere beschouwingen over de man anno 2007. Die is oud nieuws. Al blijven we natuurlijk niet onbewogen bij al die pronkzucht en charmes. Meer nog, we geven ze lik op stuk met een verkiezing van het meest sexy exemplaar (pagina 62). De meest bekoorlijke Vlaming wel te verstaan – de huishoudelijke vrede op de redactie had een ruimer perspectief wellicht niet overleefd. Aan u de eer om de knoop finaal door te hakken op weekend.be. Neem het ons niet kwalijk als uw lekkerste stuk er niet tussen zit. Sommigen lopen nu eenmaal warm voor spieren, anderen vallen voor een man die de keuken in vuur en vlam zet (pagina 135). Of misschien houdt u wel van een man wiens belangrijkste wapen humor is, zoals de Sint-Niklase schepen Wouter Van Bellingen (pagina 104). En mocht de man van uw dromen dan toch geen metroseksueel blijken te zijn, laat het dan niet aan uw hart komen. U kunt er zelfs uw voordeel mee doen. U schaft hem gewoon zelf die sexy zomeroutfit aan.

Tessa blogt !

Van muizen en mensen, op www.knack.be

Reacties : wim.denolf@knack.be

Wim Denolf