‘Diary’ van Corinne Day, uitgeverij Kruse Verlag. Begin oktober zijn de foto’s te zien bij The Photographer’s Gallery, Great Newport Street, WC2 London.

De Britse modefotografe Corrine Day lijkt het ongeluk aan te trekken. Bij haar naam staat anders wel een hoofdstuk in het boek der modegeschiedenis, want samen met stiliste Melanie Ward maakte ze in het begin van de jaren ’90 het definitief beeldmateriaal bij de ontluikende, toen nog opwindende en door grunge- en britpop-geïnspireerde Londense mode- scene. Samen met Juergen Teller en David Sims introduceerde ze de reality photography bij de modebladen, met schabouwelijke prenten van meisjes in morsige kamers en jongens in caravans. Het was ook Day die als eerste Kate Moss in haar prille tienerschoonheid portretteerde. De algemene media daarentegen zagen in dat alles geen tijdgeestbepalende grootstadskunst, maar blokletterden heroin chic, de term die een eigen leven ging leiden, die elke foto vol wazige blikken en knokige meisjeslichamen over dezelfde kam schoor, en die zelfs in een speech van Bill Clinton opdook. De modepers deed er jaren over om de kritiek te neutraliseren, middels ‘jullie begrijpen het niet’-columns en -artikels. En nu is Corrine Day na lange afwezigheid terug met Diary, een fotoboek dat schuld bekent en zegt dat de criticasters niet ver van de waarheid zaten. Diary is een visueel dagboek dat de afgelopen tien jaar van Day’s leven illustreert, en het is geen prettige rit. De foto’s vertellen expliciet over haar persoonlijke hel (ze kreeg een hersentumor en onderging griezelige operaties) en van de vrienden rondom haar, grotendeels haar modellen uit de heroin chic-periode, die drugs spuiten, instorten en te veel drinken. En feestjes bouwen en plaatjes draaien in goedkope appartementen. Heel erg echt dus, maar Day’s naam en reputatie zitten het project in de weg. Ten eerste is er sinds Nan Goldin al iets te veel biechtfotografie verschenen, en ten tweede is het verdacht dat ze net nu opnieuw modefoto’s begint te nemen, die in weinig verschillen van haar oud werk. Diary twijfelt tussen nestbevuiling en zelfverheerlijking, en dat is te veel denkwerk om van de foto’s te genieten (nou ja). (PDP)

Peter De Potter