VERSTEKELINGEN
Op onverhoedse momenten, gelukkig niet met grote regelmaat, denk ik aan de dieren met wier huid – in postume toestand leder genaamd – de stoelen van mijn doorleefde limousine bekleed zijn. Zouden dat leuke dieren geweest zijn ? Runderen die peinzend in de verte staarden, kauwend op versregels van Lucebert, en die nu allang ‘hervleesd’ of gereïncarneerd zijn, in de gedaante van een rat of toekomstig partijvoorzitter.
“Gij hebt zeker aan de paddo’s gezeten ?”, zei een nuchter iemand toen ik van die gedachtegang gewag maakte. Om de leveranciers van mijn lederen zittingen gedachtig te zijn, hoef ik echter geen planten van de geest te nuttigen. Die runderen hebben daadwerkelijk geleefd en herkauwd, zo zeker als twee plus twee vier is. Tastbaar als luchtkokers op het dek van oude schepen, die in stripverhalen te zien zijn van Jommeke tot Kuifje, en die windhapper genoemd worden, of ook wel paddenstoel.
Somtijds, bij hogere temperaturen, ontwaar ik in mijn auto het parfum van wijlen mijn grootmoeder, die thans toch ook alweer een hele poos dood is. Hoewel een tikje ouwelijk is dat een aangename geur, die doet denken aan lavendelvelden en van die platte sponsjes in poederdozen. Ik zal die geur missen als de auto gesloopt wordt. Hij is onvervangbaar geworden omdat er dagen in meereizen die nooit meer terug zullen komen. Het liefst zou ik mij eindeloos met diezelfde auto blijven voortbewegen. We hebben samen veel avonturen beleefd, en hij verstaat de kunst een geheim te bewaren, in tegenstelling tot wezens met minder kilometers.
Soms werk ik zelf aan zijn motor, daarin geleid door een vriend die kaas heeft gegeten van automechanica. Wij vervangen radiatorschoepen en intercoolerslangen, of nog andere onderdelen met namen die indrukwekkender zijn dan het voorwerp. Een dubbele bovenliggende nokkenas is maar een treurig beest als je het in het wild tegenkomt.
Tijdens die werkzaamheden met ratelsets en inbussleutels gebeurt het al eens dat er een stuk ingewand of ‘beuling’ van de auto opduikt. Een stickertje, streepjescode of notitie die tijdens de productie nonchalant aan de achterkant van iets werd achtergelaten, op een plek die toch niet zichtbaar was voor passagiers en hun spiedende ogen. Een enkele keer vond ik, achter de bekleding van de rechtervoordeur, een opkrullend papiertje met daarop één woord, zonder verdere uitleg.
‘Marianne !’, stond er. In potlood geschreven, met onverklaarbaar uitroepteken.
Het intrigeert mij hoe dat daar al die jaren heeft gezeten, in zijn machtige onbeduidendheid, terwijl de wereld tot in het merg veranderde, voorgangers hun laatste adem uitbliezen en nazaten werden geboren. Het zat daar in uren van doodsstrijd en brekend water. Het zat daar terwijl ik met vrouwen van hot naar her reed, conflicten escaleerden en het noodlot zijn werk deed, zonder milieuattest of exploitatievergunning. Al die tijd reisde dat papiertje mee als verstekeling.
Gelukkig voelt mijn kameraad, de autodeskundige, zich niet bezwaard door dergelijke feiten. Hij is met grijptangen in de weer en vraagt mij hem de spuit aan te reiken om in de versnellingsbak verse vloeistof te injecteren, een groenige substantie die naar de prettig prozaïsche naam MTF 94 luistert. Soms wou ik garagehouder zijn, banketbakker of luchtverkeersleider. Iets waarbij je de handen uit de mouwen kunt steken zonder te verdwalen in onvatbaarheden.
Soms ben ik jaloers op mensen die door geld en vooruitgang geobsedeerd zijn. Beleggingen en investeringen lijken mij geschikte vluchtheuvels om niet te moeten denken aan de weg van alle vlees, of aan je grootvader, die behendig een fietsband plakte met behulp van bandenwippers.
Hij maakte daar een grapje bij dat ik mij woordelijk herinner. Het reist als verstekeling mee, terwijl de verteller een eeuwigheid stil is.
jp.mulders@skynet.be
Jean-Paul Mulders
‘Marianne !’, stond er. In potlood geschreven, met onverklaarbaar uitroepteken
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier