Nadat hij zijn sporen heeft verdiend in de wereld van de publiciteit, gaat Fred Dawlat ( 43) forellen vissen op internet.

Piet Swimberghe / Foto Hypnovisuals

Vissen is de sport van de toekomst. Wist je dat in de States één zakenman op twee zijn vrije tijd doorbrengt met de hengel in de hand ? Vooral het vissen met de vlieg in snelstromend water op forel en zalm is populair, ook in Groot-Brittannië en bij onze zuiderburen. Ikzelf doe het al jaren en heb zo grote delen van Europa op een andere manier leren kennen, want je komt in prachtige streken terecht met zuiver water en groen. Dat vissen zit zo diep in mij, dat mijn huis volstaat met hengelsouvenirs. In mijn woonkamer hangen er oude vislijnen aan de muur. In een glazen kastje liggen antieke molens, dobbers en andere visprullaria. Iedereen in mijn omgeving weet dat ik visserssouvenirs zoek, en voor mijn verjaardag komen ze aandraven met de meest gekke dingen. Zo heb ik ook een horloge waarvan de cijfers door vliegen zijn vervangen. Een beetje idioot, maar toch wel leuk.

Al jaren droom ik ervan mijn beroep op de een of andere manier te combineren met mijn hobby. Ik had nooit gedacht dat het mogelijk zou zijn. Tot de dag dat ik in het huis Sougné, in de Brusselse Dansaertstraat dé tempel van de vissers tussen oud vissersgereedschap twee antieke, vergeelde kaders ontdekte waarin ouderwetse visangels hangen. Ze werden daar op het einde van de jaren vijftig gedeponeerd door de Britse kolonel Henry Milward, een beroemdheid in vissersland. De man leidde van in de jaren twintig de Milward’s Fishing Tackle Company en was dé fabrikant van vishaken. Omdat iedereen die naam kent, zijn de kaders echte relikwieën. Ik was er meteen weg van en vond dat ook anderen daarvan moeten kunnen genieten. Om ze te mogen reproduceren, heb ik contact gezocht met het Britse bedrijf dat nog steeds bestaat. Daar werd ik tot mijn eigen verbazing met open armen ontvangen. Uiteindelijk belandde ik zelfs in het Forge Mill Museum van Redditch, het stadje in Wales waar de Milward Company is gevestigd. De conservator, Gillian Wilson, heeft me gevraagd om de afdeling hengelvissen helemaal uit te bouwen en om het museum beter bekend te maken in het buitenland. Via die oude kaders ben ik dus een heel nieuwe wereld ingestapt. Ik kwam tot het besef dat een heleboel mensen bezig zijn met de visserij, maar dat alle initiatieven en informatie ontzettend versnipperd worden. Daar doe ik nu via internet iets aan. Onder de benaming Fisherman’s Paradise bied ik op mijn site uiteenlopende informatie aan rond lijnvissen. De vraag naar zo’n centrale informatiebron is zeer groot, want de vissers gaan steeds meer reizen. Omdat ik overal een beetje ben gaan hengelen, weet ik waar je de beste waters, de schilderachtigste plekjes en hotels vindt, en wie de contactpersonen zijn. Terzelfder tijd breng ik de Milward-kaders en andere gadgets voor vissers aan de man. Maar dat is niet het belangrijkste. Mijn site op internet wordt ook een internationaal trefpunt voor wie antiek vissersgereedschap aanbiedt. Daar bestaat enorm veel belangstelling voor. Het oude vistuig wordt in Engeland zelfs door de grote veilinghuizen verkocht, wat bewijst hoe gezocht en waardevol het is. Er worden trouwens overal ter wereld beurzen georganiseerd voor de verkoop van dat soort curiosa. Tot in Japan toe, want daar zitten de grote opkopers. Ook deze info is versnipperd en ben ik aan het verzamelen.

Dit is het avontuur van mijn leven. Sinds een paar maanden stop ik hier al mijn energie in en reis ik binnen- en buitenland af op zoek naar informatie en contactpersonen. Ook dat lijkt een vorm van vissen. Het is onwaarschijnlijk hoe je met internet in een mum van tijd een heel netwerk van contacten opbouwt. Met de klassieke media duurt het jaren eer iedereen je kent. Het is ook fascinerend dat je voor een van de oudste activiteiten van de mens zoals vissen, de meest geavanceerde communicatietechnieken kan gebruiken.

Fisherman’s Paradise via de internet site van de Royal Casting Club of Belgium : http://www.infonie.com/public html/rccb/f-dawlat.htm