Vincent Daneau werkt in Binche maar heeft zijn hart aan de hoofdstad verpand. Van voormalige stallingen maakte hij een bijzonder stijlvolle woning.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Binche is een charmant stadje met hoge middeleeuwse vestingsmuren. ?Heel pittoresk, maar veel te rustig en beschermend voor mij?, zegt Vincent Daneau. Hij groeide daar op en werkt er nog steeds, maar iedere avond keert hij terug naar de hoofdstad waar hij zijn anker definitief uitwierp. Want hij houdt van het rumoerige stadsleven. ?Ik woon ook in een leuke wijk, aan het Rouppeplein, geen chique buurt, maar er hangt een speciale sfeer. En je bent op loopafstand van de opera, de theaters, de cinema en de terrasjes?, vertelt hij. Vincent heeft het geluk een mooi huis te bewonen : een enorm pand van verschillende verdiepingen hoog. Hij kocht het in één uur tijd : ?Ik stapte door de grote poort, zag de traphal en was meteen verknocht aan dit huis dat net zo oud is als de Eiffeltoren.?

Maar hij woont niet in het hoofdgebouw aan de straatkant, waarin hij een aantal flats liet opknappen. Zo kon hij wat onkosten van de renovatie recupereren. Hijzelf bivakkeert achterin de oude stallingen, van waaruit hij een aangenaam uitzicht heeft op de hoge achtergevel van het gebouw. Aanvankelijk leek dit de meest onconfortabele plek van de woning, omdat het er nogal duister is en de zon maar eventjes binnengluurt. Geen zonovergoten ankerplaats, maar door zijn ligging, ver van de straat, is het erg rustig. De ietwat vreemde indeling zorgt voor een aparte sfeer die je niet hebt in een klassieke woonst met een voorspelbaar grondplan. In de woonkamer, groot en langwerpig, ruimden de voederbakken van de paarden de plaats voor een antieke marmeren schouw. De werkvloer bleef onveranderd : de ruwe vloertegels zijn behouden en opgekuist. Ze milderen het deftige uitzicht van de schouwmantel. ?De aannemer wilde deze schouw hier niet plaatsen, omdat hij hem niet passend vond in deze oude stalling. Ik heb daarvoor een jaar moeten aandringen?, vertelt Vincent. Het was ook een gok om zo’n stuk in deze onbehouwen omgeving neer te poten. Het resultaat is verrassend geslaagd en past volkomen bij de omgeving, waarin tegenstellingen tussen pure pronk en zwierige decoratie overal aan bod komen. De zetels van de zithoek werden gewoon opgevist tussen het grof huisvuil, maar wel opnieuw overtrokken met leder.

De blauwe muren van de eethoek getuigen eveneens van een gedurfde aanpak. Vincent Daneau heeft een zwak voor diepblauw dat fel contrasteert met het blanke schrijnwerk en de mahoniehouten meubels. Ook het meubilair van de eetkamer verdient wat aandacht, de lage zetels werden door Jules Wabbes ontworpen, een Brusselse interieurarchitect die vooral in de jaren vijftig en zestig furore maakte en nu aan herontdekking toe is. Zijn simpel getekend meubilair stond onder invloed van het Scandinavische design.

Dit interieur is geen ode aan de tijd van toen. Het is wel een uitgezuiverd decor : er staat niets te veel en elk object is uitgezocht. Bovendien bulkt de decoratie van de confrontaties. Op de tafel met de stoelen van Wabbes staan frivole kandelaars uit de Napoleon III-tijd. In de woonkamer wordt er antiek brons uitgestald uit de gieterij van Ferdinand Barbedienne, een van de beroemdste bronsateliers van Frankrijk. Deze manufactuur leverde werk af van topkwaliteit. In de vorige eeuw lieten daar hele generaties beeldhouwers hun oeuvre vereeuwigen in brons. Daneau is tuk op dit edele materiaal, omwille van zijn kleur, patina en verfijning. Zijn voorkeur gaat naar beelden in Grieks-Romeinse stijl. Zijn eerste trouvaille, een mooie vruchtenschaal, tikte hij jaren geleden op de kop, toen dit bronswerk nog niet zo prijzig was als tegenwoordig. Hij vindt niet dat in mooie interieurs enkel dure objecten thuishoren. Volgens hem moet je kostbaarheden met decoratieve prullaria vermengen. Daarom hangt er tussen woonkamer en eetkamer een Marokkaanse lamp van glas en blik. Een aardig decoratiestuk dat amper een paar duizend frank kost.

De ligging van de woning, gedeeltelijk weggestopt achter een groot gebouw, is een nadeel. Maar met een redelijk beperkt budget werd toch een aardige woonst gecreëerd door de meeste ruimten te behouden, weinig te slopen en een uitgelezen decoratie. Hoewel de oppervlakte beperkt is, geeft de woning een gevoel van veel ruimte. Dat komt door de specifieke indeling, de veelkleurige beschildering en opsmuk. De verschillende hoekjes hebben elk een andere stijl : op elke plek doe je andere impressies op.

Op de vorige pagina : een ouderwetse wintertuin maakt de verbinding tussen het voorhuis en de voormalige stalling. Op deze pagina met de klok mee : zicht vanuit het salon op de keuken ; Daneau heeft een zwak voor classicistische beelden, liefst van marmer of brons ; decoratie-objecten hoeven niet kostbaar te zijn, wel verfijnd, zoals dit schilderij en de Napoleon III-kandelaars van brons ; de sobere hoek van de woonkamer, moderner van stijl, als tegengewicht voor de burgerlijke pronk.