Spookrijder

Vannacht heb ik de Ja-Kwak bezocht met Barbara en Lode. De Ja-Kwak is een sauna op de dertigste verdieping van een gebouw dat lijkt op het Empire State Building. Ik zei dat ik fobisch was voor sauna’s die te hoog in de lucht zijn gevestigd. Lode zuchtte en rolde met zijn ogen. “Jij met je gedoe ook altijd”, zei hij. Hij vroeg waar ik nog allemaal schrik voor had. “Voor alles wat té is,” antwoordde ik dapper, “te hoog, te diep, te ver, te raar. En te gewoon natuurlijk. Dat maakt het niet gemakkelijk.”

Naar de dertigste verdieping kon je alleen met een lift in art-decostijl. Die gromde vervaarlijk toen ik uit hoogtevrees de ogen sloot. Bij nader inzien was de lift een oude schoolbus die ons langs een slingerend pad naar boven bracht. Daar rook het naar wasco en aardbeienvelden. Boven een gecapitonneerde poort stond te lezen: Sauna & flora. Dat vond ik wel grappig, zij het niet zo grappig dat ik ervan in een deuk lag. Bij de ingang stond een rij witte slippers met goudborduursel, gerangschikt volgens schoenmaat. Er lag een kaartje bij met in sierlijk handschrift de woorden: ‘personen met teenkaas gelieve zich te onthouden’. Boven de ‘aa’ was een emoji getekend met een kroontje, wat ik een beetje raar vond. Je hebt mensen die emoji’s verafschuwen. Zelf gebruik ik ze graag en gretig, hoewel ik de grens trek bij stickers van dansende honden die kushandjes werpen in de vorm van hartjes, uiteenspattend als rode confetti.

Ik vroeg hoe dat was, het hiernamaals. Zij antwoordde ontwijkend dat ze het debuut van Cigarettes After Sex een geweldige plaat vond

Ter bestemming aangekomen, bleken Barbara en Lode zonder uitleg het hazenpad te hebben gekozen. Ik stond alleen in een hall met lichtzuilen, waar vrouwen in diverse verschijningsvormen mij vriendelijk toewuifden. “Ik heb op je gewacht”, zei een van hen. “Waar heb jij al die tijd gezeten? Je had vast betere dingen te doen, hè.” Ze kneep mij in de wang alsof ik een kapoen was. Ze had de boezem van Scarlett Johansson, maar de oogopslag van mijn tante Agnes die al sinds 1989 dood is. Ik vroeg hoe dat was, het hiernamaals. Zij antwoordde ontwijkend dat ze het debuut van Cigarettes After Sex een geweldige plaat vond.

Nog voor ik dat kon beamen, werd ik wakker in mijn vertrouwde omgeving, waar schimmelnagels bestaan, socialisten die corrupt zijn en druppels die je ijskoud in de nek vallen vanuit een dakgoot. Ik spoelde de ontgoocheling weg met een hete douche. Vervolgens zette ik koffie en nam plaats achter de computer. Een website eiste het bewijs dat ik een mens was en geen robot. Ik klikte hokjes aan met verkeersborden, waarop hokjes volgden waarin etalages stonden.

Nieuwsgierig tikte ik daarna in Google ‘Ja-Kwak’ in. Van een sauna was geen sprake, maar ik vond wel Jan Kwak, geboren te Rotterdam op 28 september 1915. Aanvankelijk was hij kantoorbediende, maar hij ontpopte zich als verzetsheld toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Dat vond ik een eervolle wending, hoewel Kwak gefusilleerd bleek te zijn op zijn zesentwintigste. Op het internet was zijn afscheidsbrief te zien, in hemelsblauw en beginselvast handschrift. Ik dacht aan mensen die dapperder waren dan ik ooit zal worden, maar spookrijder werden in de mistbanken van de geschiedenis.