SHARON STONE. De ijskoningin over Hollywood

Met haar rol als revolverheldin in de parodiërende western “The Quick and the Dead”, wil Sharon Stone komaf maken met haar imago van vrijpostig sekssymbool. Gesprek met een ijsgodin over het lot een ster te zijn.

PATRICK DUYNSLAEGHER

Gevraagd naar wat ze doet als ze zich in het publiek moet vertonen en er niemand is om haar te beschermen, antwoordde Sharon Stone ooit : “Ik draag een hoed. ” En tijdens dit interview in Hotel du Cap aan de Franse Rivièra draagt ze een zéér grote hoed zo enorm is het strooien, oosters geïnspireerde ding op haar hoofd, dat ik maar moet geloven dat de vrouw die eronder verborgen zit echt Sharon Stone is. Haar ijsgroene ogen krijg ik zelden te zien, maar waar ik niet naast kan kijken, is het mysterieuze litteken dat een lange streep trekt door haar hals, alsof iemand haar de keel heeft willen oversnijden. Over de oorsprong ervan zijn verschillende versies in omloop : een auto-ongeval in haar tienerjaren, een recent ongeval, of iets waar ze niet wil over praten, wat natuurlijk de hypotese dat er kwaad opzet in het spel was, alleen maar aanwakkert. Onbeschermd is ze ondanks het hoofddeksel zeker niet : bij de geringste verplaatsing is ze omringd door een klein regiment lijfwachten met zendertjes in hun oren. En daarrond zwermen managers, publiciteitsjongens, assistenten, kapper, maquilleuse, vertrouwelingen en ik vergeet allicht nog een paar onmisbare funkties in het leven van een Hollywood-superster op verplaatsing.

Het is al sinds Madonna geleden dat er nog een ster aan de Azurenkust neerdaalde die zo’n opgeklopte hysterie en drukdoenerij veroorzaakte. De krampachtige pr-lieden van de produktiemaatschappij Columbia TriStar lopen paniekerig rond met walkie-talkies om haar verplaatsingen te koördineren, wat toch niet belet dat het geplande interview met méér dan twee uur vertraging begint. Als mevrouw Stone dan toch eindelijk terug is van haar lunchafspraak kan het gesprek beginnen. Eerst wordt het groepje gegadigde journalisten naar het Eden Roc-restaurant geleid, om tien minuten later naar het dakterras gedirigeerd te worden. Tja, misschien loonde het lange wachten en heen en weer geloop toch de moeite. Maar Sharon Stone heeft er duidelijk geen zin is ze zou liever ergens anders zijn. Ik ook.

De aktrice is in Cannes voor “The Quick and the Dead” (vanaf 5 juli in onze bioskopen), een parodiërende western die ten onrechte door de Amerikaanse kritiek werd afgeschoten, maar nu de eer krijgt om het filmfeest aan de Azurenkust af te sluiten. Sharon Stone speelt een vrouwelijke versie van de Clint Eastwood-held uit de spagetti-westerns : “The Woman With No Name”. Het is de eerste film die Stone ook produceerde. Logisch om daarmee ook van wal te steken. “Ik heb veel bijgeleerd, ” begint ze ootmoedig. “Ben vastbesloten om op die weg verder te gaan. Ik heb een produktiemaatschappij opgestart. Heb verschillende opties. Dat meisje daar in ’t blauw met het donker haar is mijn partner. “

Eerder bekloeg Stone zich erover dat ze zelfs als coproducer geen inspraak kreeg bij de montage en afwerking van de film, wat toch moeilijk te begrijpen is. “Mijn eigen schuld. Ik moest maar zo stom niet zijn. Het stond gewoon niet in mijn kontrakt vermeld. Mijn vader, een zeer wijs maar eenvoudig man, leerde me dat een gegeven woord heilig is. Inmiddels leerde ik dat dit zeker niet opgaat in de filmbizz. ” Ze giechelt even ondeugend en zegt dat ze inderdaad andere ideeën had over de montage, maar geraakt er niet echt uit als ze moet uitleggen welke ideeën dat precies waren.

“God, ik had het perfekt willen zien. Het is moeilijk uit te leggen, wat ik precies bedoel. Ik heb sindsdien drie films gemaakt, dus is mijn ervaring met deze film wat aan het vervagen, ik zie het allemaal niet meer beeld per beeld voor me. Na de opname van “The Quick and the Dead” had ik een dagje vrij, toen deed ik meteen “The Specialist” en daarna “Casino”, vijf maanden lang. Toen nam ik dertig dagen vakantie en daarna volgde de film “Last Dance”. Het zou niet fair zijn om The Quick and the Dead nu opnieuw te proberen maken. Ik ben blij met het resultaat en fier dat hij als slotfilm werd gekozen voor het festival van Cannes. Nooit gedacht dat dit klein filmpje, de allereerste film die ik probeer te produceren, zulke kansen zou krijgen. “

Een van de voornaamste redenen waarom aktrices producer worden, is om hun toekomst voor de camera veilig te stellen. Iedereen weet dat vrouwen die de kaap van de 40 hebben bereikt, zo goed als afgeschreven zijn als bankable ster wier naam volstaat om een film gefinancierd te krijgen. Sharon Stone is 37.

Of ze zich van haar leeftijd bewust is ? “Ik word er met mijn neus op gedrukt telkens ik van onder de douche kom. De ene dag zeg ik tegen mezelf (opgewekt) : hé, ik ben 37, de andere dag (wanhopig) : verdomme, ik ben al 37 ! Op éénzelfde dag kan ik trouwens van het ene uiterste in het andere vallen. Ik nader inderdaad met rasse schreden de middelbare leeftijd, de leeftijd waarop vrouwen in Hollywood de sexy, sensuele rollen ontzegd worden. Terwijl ik dit zeker niet wil opgeven. “

Tot nog toe heeft ze geen klagen over de rollen die ze aangeboden krijgt. Sinds het sukses van “Basic Instinct” uit 1992 staat ze op elke A-lijst bovenaan. Haar salaris : zes miljoen dollar per film. Ze is op het punt aangekomen dat ze mee kan beslissen over de regisseur, haar co-sterren, het script, de fotografieleider. “Ik dacht dat ik dat allemaaal nog beter zou kunnen doen als ik ook echt zou produceren. Het is mijn droom om al het talent in goede banen te leiden, om iedereen te stimuleren een zo goed mogelijk produkt af te leveren. Niet dat het altijd zo uitdraait, maar je kan het tenminste proberen. “

De reden waarom Stone zich op de produktie stort, heeft ook te maken met de drastische transformaties in het filmbedrijf sinds de oude studiotijd. “Het is meer een op winst beluste industrie dan een artistieke aktiviteit. En vaak zijn de studiobazen cinematografisch niet zo onderlegd. Als medeproducer kun je je film beter beschermen tegen allerlei inmenging, tegen de diktatuur van de proefvertoningen, de wispelturigheid en onzekerheid van studiobazen, wier job telkens aan een zijden draadje hangt. Het maken van studiofilms is zeer gekompliceerd. “

De aktrice kan ervan meespreken. De opnamen van “Sliver”, haar eerste film na “Basic Instinct”, waren rampzalig. Stone en William Baldwin hadden stormachtige voyeuristische seks samen, maar maakten er geen geheim van dat ze elkaar niet konden uitstaan. Voor Stone was het zo’n ellendige ervaring dat ze warempel een paar kilo’s aankwam zowat het ergste wat een Hollywood-superster overkomen kan. Voor haar volgende film “Intersection” kon ze wel goed opschieten met regisseur Mark Rydell en co-ster Richard Gere, maar hier werd volgens haar hun werk verknoeid onder druk van de studiobazen die in hun drang om iedereen tevreden te stellen, de pit uit de film sneden.

Ondanks deze nare ervaringen heeft Stone haar hart verpand aan het teamwerk op de set. “Ik voel me echt thuis in de film. Telkens ik naar de studio of de lokatie rij, heb ik dat zalige gevoel deel uit te maken van een hecht team dat nooit door een machine zal kunnen vervangen worden en dat uit het niets een produkt maakt dat kwetsbaar, vergankelijk en ook uniek is. Je krijgt een boel mensen bij elkaar die allemaal een droom hebben, die ze samen proberen te realizeren. “

Wat gedacht van de onzin die hoe langer hoe meer het bedrijf domineert, zoals duidelijk blijkt uit het hele gedoe rond een gesprekje met SharonStone ? Het hele mediacircus van de celebrity maatschappij ?

“Hoe ik daarmee omga ? Ik moet me erbij neerleggen. Het maakt nu eenmaal deel uit van het lot een ster te zijn. Ik probeer er zo nuchter mogelijk op te reageren. Maar ik kan het ook niet helpen dat van zodra ik ergens een paar minuten stilsta, dat meteen voor een opstootje zorgt. Het is zeer intens en zelden leuk. Meestal voel ik me er onwennig bij en vind ik het zelfs behoorlijk beangstigend. ” Ze herinnert zich de heisa toen ze hier drie jaar geleden “Basic Instinct” kwam voorstellen, slechts over twee lijfwachten beschikte en er bijna inbleef toen ze de trappen van het festivalpaleis beklom. “Ik werd niet echt gekwetst, maar iemand stampte zo hard op mijn voeten dat er een teennagel werd uitgerukt die nooit meer zal teruggroeien. En iedereen maar duwen en schreeuwen. “

Als ik deze tragedie probeer te relativeren door te suggereren dat het misschien een voet-fetisjist is die er met de teennagel vandoor is, lacht Sharon Stone : “Hopelijk, dan heeft hij er tenminste ook iets aan gehad, een klein beetje perversiteit kan nooit kwaad. “

Een klein beetje perversiteit is niet meteen de term waarmee je Stones tot nog toe enige onsterfelijke bijdrage aan de zevende kunst zou kunnen omschrijven : de veel geciteerde ondervraging in het politiekantoor in “Basic Instinct” waarin ze de detectives danig in de war brengt door geen slipje te dragen. Scène waarin de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven zijn riskante camerastandjes niet spaart, zodat ook wij zien wat Michael Douglas aanschouwt. Stone bereikte het zenit van haar roem met haar provocerende vertolking van de biseksuele, moordlustige misdaadschrijfster Catherine Tramell. Een overwinning op al wie niet in haar geloofde, onder wie ook Verhoeven zelf die haar al had gecast als Arnold Schwarzeneggers boosaardige vrouw in “Total Recall”. Toch liet hij haar maar liefst vijf maanden wachten zodat hij ongeveer elke aktrice op de planeet de rol kon proberen aan te smeren. Pas toen bleek dat niemand anders geïnteresseerd was, werd Stone ingehuurd.

Stone beweerde later dat Verhoeven haar voor de spraakmakende ondervraging met een smoesje had overgehaald om haar broekje thuis te laten : niemand zou iets zien. Sindsdien heeft ze een clausule in haar kontrakt. “Elk bloot, halfbloot of seksueel geladen beeldje moet door mij gezien en goedgekeurd worden, zoniet komt het niet in de film. ” Voorzorgsmaatregelen die niet beletten dat haar belangrijkste wapenfeit haar blijft achtervolgen. (Ze spinde er zelf een variatie op in de scène in “Sliver”, waar ze in een poepsjiek restaurant onder tafel haar slipje uittrekt.) Toen ze enkele dagen na dit interview in het legendarische restaurant Moulin de Mougins een aids-benefietdiner voorzat, gevolgd door een veiling voor hetzelfde goede doel, suggereerde een bieder dat Stone haar panty’s te koop aanbood. “Iedereen met 7,50 dollar (prijs van een bioskoopticket in Amerika, nvdr.) weet dat ik geen ondergoed draag, ” riposteerde de aktrice.

Stone introduceerde in “Basic Instinct” een nieuw type vrouw, de onweerstaanbare sex babe die niet langer slachtoffer is van haar seksualiteit, maar dit als wapen gebruikt. Hoe laaghartig ze zich ook gedraagt, hoe gul ze ook is in het etaleren van haar anatomie, ze weet dit steevast te kombineren met de allure van een oud-Hollywood-ijsgodin. Alsof Grace Kelly ook haar kleren zou uittrekken. Geen wonder dat de postmoderne feministe Camille Paglia een grote fan van haar is.

Stone weet dit echter allemaal te relativeren. “Ik denk niet dat het allemaal zo nieuw was ; alles verloopt cyclisch. In de jaren ’40 had je toch veel films die voortgestuwd werden door vrouwen. Het was natuurlijk oorlogstijd. Vrouwen hadden een aanmoediging nodig omdat zij het land runden terwijl hun mannen ver weg een oorlog aan het vechten waren. Maar zelfs als je nog verder terugblikt, naar de stille film, zie je heel sterke vrouwenrollen. Neem nu Louise Brooks, een aktrice die één en al glamour en mysterie was. “

Het seks-symbool van de jaren negentig groeide op in een keurig middleclass gezin met vier kinderen inMeadville, Pennsylvania, een stadje zo groot als een voorschoot. “Had ik gekund, dan was ik vanaf mijn twaalfde in Frankrijk gaan leven in plaats van me af te vragen wat ik daar in hemelsnaam verloren had in Pennsylvania. “

Op haar 19de zag ze de wereld : als internationaal model frekwenteerde ze de jet set van de late jaren ’70. Haar carrière voor de filmcamera begon bescheiden in 1980 met een piepklein rolletje in “Stardust Memories” van Woody Allen ze mag in een droomscène de ruit van een treinvenster kussen. Acht jaar later vegeteerde ze in minderwaardige B-films als “Action Jackson” en “Above the Law” met Steven Seagal.

Het eerste deel van haar filmografie is een samenraapsel van domme aktieprenten, hijgerige seksdrama’s, curiositeiten die elke definitie en alle gezond verstand tarten en waarin ze oogt als een opgeblazen Barbiepop. Geen wonder dat ze een prominente plaats kreeg in het onweerstaanbare boek “Bad Movies WeLove”, waarin Edward Margulies en Stephen Rebello grasduinen in Hollywoods potsierlijkste fiasko’s. Dat ze bereid werd gevonden om voor dit boek het voorwoord te schrijven, bewijst in ieder geval haar gevoel voor humor.

“Het feit dat dit boek geschreven werd door twee vrienden van mij en ze een apart hoofdstuk aan mij wijdden (“The Stone Age” getiteld, nvdr.), bewijst ook dat ik nog echte vrienden heb. Dat is toch geweldig. Ik maakte die films om te overleven, ik had geld nodig. Ze worden nu als camp gesmaakt, omdat geen menselijk wezen zich ooit zo gedraagt als in deze films. Het was grappig en onnozel, maar het is voorbij. “

“The Quick and the Dead” is in zijn genre een schitterende pastiche van de westerns van Sergio Leone, maar het is niet meteen de film waarmee SharonStone eindelijk au sérieux zal worden genomen. Al was het voor de aktrice zelf een zeer persoonlijke ervaring. Het was haar eerste film sinds haar akteer-coach in 1993 aan aids is gestorven. De aktrice kan nauwelijks haar tranen bedwingen als ze aan haar leermeester terugdenkt. “Hij was als een vader voor mij. Ik was er de put van in en maakte van die film gebruik om me over mijn leven te bezinnen. Anders dan Julia Roberts die nog een kind was toen ze plotseling wereldberoemd werd, kwam de roem relatief laat in mijn leven. Ik had tenslotte al 18 films gemaakt. Dat hielp me zeker om het hoofd koel te houden. “

De film die definitief zou moeten breken met haar imago van vrijpostig seks-ikoon is “Casino” waarin Martin Scorsese het Las Vegas van de jaren ’70 rekonstrueert, toen het gokparadijs nog in de greep van de onderwereld zat en nog niet op een pretpark voor het hele gezin leek. Twee andere aktrices waren in de running voor de rol van gangstermeid Melanie Griffith en Kate Capshaw maar moesten in het zand bijten toenStone interesse toonde. “Iedereen wil met Scorsese werken, omdat je onder zijn regie het beste geeft van jezelf. “

In het universum van Scorsese hebben vrouwen weinig in de pap te brokken. Stone noemt het zelf een cinema van “big boys” en “big guns”. Reden te meer waarom halsreikend wordt uitgekeken hoe ze zich in dit machowereldje overeind zal weten te houden. Ze speelt de vrouw van Robert De Niro, een miezerige gokker die zich opwerkt tot een van de pijlers van de Vegas-elite. Ze omschrijft haar rol als een door iedereen misbruikt en misprezen klein wezentje dat toch maar de mafia in Vegas wist te verschalken. Zij en De Niro hebben een intens hartstochtelijke relatie. “Op het eind verliest ze haar verstand, maar weet zeker dat ze ervoor zorgt dat hij ook het zijne verliest. “

Ze heeft kennelijk de smaak van tragische, uit het leven gegrepen rollen te pakken.

Vorig weekend beëindigde ze de opname van haar nieuwe film, “Last Dance” van Bruce Beresford. “Geen waar gebeurd verhaal, alhoewel het best had gekund en de film zo realistisch mogelijk is : we draaiden in een echte gevangenis, in een echte executiecel. Het is een heuse karakterrol, een vrouw die niks meer met mezelf te maken heeft : andere komaf, ander aksent, andere fysiek, andere opvoeding, andere vriendenkring. Om zo iemand te spelen, moet je je volledig overgeven aan die rol tot er niets van jezelf overblijft. Het was een verbijsterende, bijna spirituele ervaring. Ik had het nooit klaargespeeld zonder de steun van de crew. “

Sharon Stone in “The Quick and the Dead” : een vrouwelijke versie van de Clint Eastwood-held in een schitterende western-parodie.