POUSSE-CAFE

LENE KEMPS

CYBERHOTEL

Tussen de zuilen van de bar van het Brusselse hotel Metropole zitten praten over Internet met direkteur Serge Schultz affirmeert het fin-de-siècle gevoel op een speciale en serene manier. Misschien wordt de originele leeszaal uit 1894 ooit nog wel eens een cybercafé…

Serge Schultz is direkteur van het enige 19de-eeuwse hotel dat Brussel rijk is. Het is precies in die unieke sfeer van in stand gehouden aristokratie en internationale luxe dat zijn idee voor een WWW-pagina op het Internet vorm kreeg. Hotel Metropole is niet aan zijn proefstuk toe. Nog vóór de eeuwwisseling, in 1895, bood het zijn klanten elektriciteit en telefoon aan. Serge Schultz voegde er in 1985 als eerste hotel in België een faxservice aan toe en in juni dit jaar een homesite op Internet. Begin volgend jaar kunnen klanten ook beschikken over een laptop met modem. Serge Schultz : “Via een vriend raakte ik geboeid door de geweldige mogelijkheden van het Internet als kommunikatiemedium. Ik kocht een modem, mijn nachten werden korter en stilaan groeide een projekt om tegelijk met het honderdjarig bestaan van Hotel Metropole onze aanwezigheid op het WWW te kunnen aankondigen. Belle epoque maar dan digitaal. “

Schultz ontwikkelde zelf de homepages van het hotel. Het resultaat is een verrassende kennismaking met honderd jaar geschiedenis en een onuitputtelijk gastenboek : van koningin Fabiola tot Gerard Depardieu, Jean Cocteau, Bianca Jagger, Jean Marais en Yehudi Menuhin. De Website leidt je naar het café, de bar en de tarievenlijst van de kamers kortingen voor wie via Internet reserveert en naar de recepten van de chef van L’Alban Chambon, het restaurant van Hotel Metropole. Schultz : “Ik heb Internet benaderd puur vanuit persoonlijke passie. Pluspunt van het Net vind ik het herontdekken van persoonlijke kommunikatie, met andere Internetters, met klanten en mensen die je toevallig ontmoet, telkens in een sfeer van joviaal kontakt. ” Niet echt verwonderlijk dus dat Hotel Metropole het eerste Belgische Internetsalon herbergt. Internet Forum wil providers, fanaten, geïnteresseerden en absolute beginners samenbrengen om gedurende twee dagen ideeën en info uit te wisselen. (MW)

Internet Forum op 12 en 13 oktober in Hotel Metropole, tel (02) 358.39.73. Website Hotel Metropole : http : //www. ib. be/metropole.

DEKKERS ON THE BEACH

“Het is begonnen als een kunstenaarsprojekt”, zegt Marlies Dekkers over haar eerste Undressed beachwear kollektie. “In Amsterdam is een prachtig zwembad uit de jaren 1900 en daar wilde een aantal kunstenaars iets mee doen. Aan mij werd gevraagd om een badkollektie te ontwikkelen. Daar had ik allang zin in en klanten vroegen er ook regelmatig naar. Ik ben er dus meteen aan begonnen. Omdat het in eerste instantie een artistiek projekt was, waren er geen commerciële beperkingen. “

Marlies lanceert haar eerste lijn onder de slogan : de triomf van de suggestie. “Het gaat om grenzen en de overschrijding ervan”, zegt ze. “Het intrigeert me dat op een strand de regels helemaal anders zijn. Je kan er topless zonnen en dan worden die borsten niet als erotisch beschouwd, dat is de afspraak. Als je op straat loopt zoals je op het strand ligt, dan verschuiven die regels en worden de blote lichaamsdelen weer provocerend. Vreemd toch. Bij het maken van de lijn merkte ik dat er in de badmode allerlei stilzwijgende afspraken bestaan. Zo mag je bijvoorbeeld geen verstelbare bandjes aan een bikini-topje zetten, want dan lijkt het te veel op een beha en lingerie is dan weer wel erotisch. Er ging echt een schokgolf door de industrie heen omdat ik lingeriematerialen en -technieken gebruikte. Voor mij was het een zoektocht. Wanneer is iets uitdagend en wanneer niet ? Waar liggen de grenzen en hoe ver kan je ze verschuiven ? Ik heb bijvoorbeeld een badpak gemaakt met een kort mouwtje, maar dat wel de borsten bloot laat, en dan blijkt dat die boezem opnieuw erotisch wordt. Je hebt meer aan en toch ben je sensueler. “

De beachwear zit in dat schemergebied tussen lingerie en badmode. “Je kan het net zo goed als een body dragen, of als clubwear of zo”, zegt Marlies. “Het is allemaal een spel van willen bedekken en verhullen. “

Undressed defilé, middernacht, 13 oktober in de Pacific Antwerpen, Jan van Gentstraat 7, tel. (03) 248.28.77

OLA COLA

Op 16 november zal het tachtig jaar geleden zijn dat het patent op de coca-colafles werd gedeponeerd. Ontwerper Alexander Samuelson kreeg in 1915 de vreemde opdracht : teken een karakteristieke fles die ook in het donker herkenbaar is. Als eerbetoon aan de internationaal gekende golvende rood-wit-lijn schreef de Igedo-modebeurs in Düsseldorf een wedstrijd voor jonge ontwerpers uit. Honderdvijftig Duitse modestudenten stuurden hun kreaties in. Winnares Rachel Böhringer won met een nauw aansluitende jurk in rode stretch en bruin transparant chiffon.

HANG BONT ROND

Walter Lecompte gelooft in jong, vernieuwend en modieus bont. Om die reden lanceerde hij samen met een trio jonge ontwerpers een kledinglijn, waarin hij bont kombineerde met stof en leer. In die kollektie bleken vooral de accessoires biezonder goed aan te slaan : een vest, mof, pluizig topje, cache-coeur, muts of (op de foto) een kortecape in wit Tjekiam-lam met zwarte nertsstaarten. “Via de kleine spullen komt bont weer in het modebeeld en dat is positief”, zegt Lecompte. “Mijn vader was ook bontbewerker. Hij heeft zijn brood verdiend met het maken van kraagjes, manchetten en sjaaltjes. Uiteindelijk doen die trimmings de mensen zin krijgen in grotere stukken : in jasjes en mantels. ” Als het niet goed gaat met het bont komt dat deels door een gebrek aan kreativiteit, meent Walter Lecompte : “Alles blijft te braaf en klassiek. ” In zijn accessoire-kollektie vind je dus niet de twee stereotiepe beestjes voor over de schouders of de aloude Davy Crockettmuts. “Ook de materie-keuze speelt een grote rol”, zegt Lecompte. “Ik werk graag met lamsvel of met konijn. We eten het vlees en gebruiken de vellen. Nerts blijft uiteraard een topper, maar we moeten het op een voouitstrevende manier bewerken. ” De accessoires liggen zowel bij Lena Lena in Gent en Antwerpen en bij Stijl in Brussel, als bij Kashiyama in New York. “Bont blijft een luxe-artikel”, besluit Lecompte. “Daar heeft de prijs natuurlijk veel mee te maken. Maar het tij keert. Er groeit weer een positief klimaat en de reakties van de winkels zijn goed. “

Walter Lecompte, tel. (02) 512.08.23.

OP HET NACHTKASTJE VAN MARLEEN BREMS

Na intens genoten te hebben van Zout op mijn huid, heb ik alles van Benoîte Groult gelezen. Dagboek voor vier handen van de zussen Benoîte en Flora Groult blijkt veruit het beste. De meisjes Groult beginnen hun intiem dagboek over het liefdesleven van twee zusters op 6 mei 1940, bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en zetten er een punt achter op 18 januari 1945. De twee dagboeken werden samengevoegd, maar kronologisch geordend, zodat je dag na dag de evolutie van de oorlog kan volgen. Tal van gebeurtenissen worden zowel door Benoîte (20) als door Flora (15) verteld, maar telkens met andere nuances. Beiden hebben trouwens een totaal andere schrijfstijl. Het koncept van het tweevoudig dagboek is dus geen schrijverstruuk, maar er zijn wel degelijk twee meisjes van vlees en bloed aan het woord. De zussen bekritizeren elkaar voortdurend, terwijl ze het op andere momenten ontroerend eens zijn. Hun kijk op het oorlogsgebeuren is verrassend en totaal anders dan het beeld dat wij van die Tweede Wereldoorlog hebben. Tegelijkertijd beleven ze ook hun puberteit met de ontplooiing van hun liefdesleven. Wanneer gaan ze hét doen ? Hoe veroveren ze in godsnaam een man ? Hoe geraken ze van een ongevraagde aanbidder af ? Natuurlijk zijn hun verhalen sterk gekleurd door de periode waarin ze zich afspelen, maar fundamenteel is er niet echt veel verschil met de manier waarop meisjes vandaag hun puberteit beleven. De preutsheid was destijds misschien iets groter, maar de zussen Groult schreven alvast biezonder openhartig. In gedachten zijn het heel vrijgevochten vrouwen, in daden iets minder. Alhoewel Benoîte een grote stap zet door tegen het advies van haar familie in te gaan samenwonen. Ook de relatie van de dochters met hun moeder is mooi in beeld gebracht. Meestal lees ik vlug en met een zekere oppervlakkigheid, maar bij dit boek las ik vaak zinnen en passages twee, drie keer opnieuw. Puur uit plezier. De twee zussen schreven ook nog een ander boek : Liefde tegen liefde, over een driehoeksrelatie waarbij Benoîte de echtgenote is, terwijl haar zus het relaas van de minnares voor haar rekening neemt. Ook een soort dagboek dus, maar wranger en cynischer van ondertoon. Niet meer dat zuivere leesgenot van Dagboek voor vier handen. (MW)

Marleen Brems is huisarts en assistente geneeskunde aan de KUL.