POUSSE-CAFE

LENE KEMPS

ARMEENSE MODE

“Ik ben hier nu een jaar en de winkel is een gekend adres geworden”, zegt Aznive Afsar (27). “In het begin had ik mijn twijfels over de buurt, maar het feit dat het hier geen straat vol modewinkels is, lijkt in mijn voordeel te werken. ” Aznive is Armeens. Haar grootvader weefde tapijten en haar vader is kleermaker. Zelf startte ze enkele jaren geleden een textielbedrijf. Eerst produceerde ze voor anderen, nu uitsluitend voor haar eigen label : Arax, de naam van een rivier in Armenië.

Aznive is geobsedeerd door mode. Ze leerde wat Nederlands om eventueel naar de Antwerpse Akademie te kunnen gaan. Omdat ze toen al als boekhouder werkte dat leek haar uiteindelijk een meer realistische studierichting werden het avondlessen in Saint-Luc. “Ik wist niets van techniek”, zegt ze. “Patronen maken, stof knippen, in elkaar zetten… Tot dan toe had ik op gevoel gewerkt. In het begin dachten mijn professoren dat ik het nooit zou leren. Ik vermoed dat ze zelfs weddenschappen hebben afgesloten. Maar ergens halverwege het eerste jaar viel alles op zijn plaats en had ik het plots beet. “

Aznive drukt erop dat Arax een louter commerciële kollektie is en dat ze, als de financiële mogelijkheden er zijn, een lijn wil lanceren onder haar eigen naam. “Die zal er helemaal anders uitzien”, zegt ze. “Dan wil ik met verfijnde stoffen werken, prachtig geweven zoals ik dat thuis altijd heb gezien. ” De Arax-lijn is eenvoudig. Voor de zomer waren er rechte linnen rokken (1600 frank), eenvoudige jurkjes (2000 frank) en ruime hemden (1900 frank). Voor de winter zijn er getailleerde jasjes, korte vestjes met een bontkraagje, rechte rokken. Aznive verkoopt aan fabrieksprijzen. “Daarom wil ik geen andere verkooppunten”, zegt ze. “Die nemen hun eigen winstmarge en dan gaat de prijs omhoog. Het leven is al zo duur. Ik wil de mensen iets moois bieden voor een redelijke prijs. “

Arax, Malibranstraat 11, 1050 Brussel, tel. (02) 649.27.53.

BEYOND FASHION

Een jaar geleden opende Birgitta de Vos haar winkel B-Yond op de Zavel in Brussel waar ze haar kledingkollektie Just B verkoopt. Gefrustreerd door het feit dat ze zich in de mode enkel met het uiterlijk van de mens kon bemoeien, koos ze voor een kombinatie van kleding en meer spirituele zaken : essentiële oliën, tarotkaarten, yoga-oefeningen… “Het is zo belangrijk je goed te voelen”, zegt ze. “Kleding kan daarbij helpen, maar slechts tijdelijk. Ik heb altijd zoiets gehad van : als ik iets voor de buitenkant doe, moet ik ook de binnenkant aanpakken. ” Belgen staan huiverachtig tegenover de kombinatie en moeten behoorlijk wat drempelvrees overwinnen voor ze B-Yond binnenstappen, al zorgt Birgitta ervoor dat ze niet te nadrukkelijk met het geestelijke aspekt worden gekonfronteerd. “Negentig procent van de omzet wordt nog steeds door de kleding gemaakt”, zegt ze. “Dat vind ik jammer. Ik had het leuk gevonden als ik mensen had kunnen inspireren tot zelfonderzoek, of interesse voor de diepere lagen van het bewustzijn. Ik blijf er gewoon mee doorgaan hoor, zolang er belangstelling is zelfs miniem blijf ik het waardevol vinden. “

De Just B-lijn bestaat vier jaar en heeft wereldwijd zo’n 200 verkooppunten. “Ik probeer de kollektie zo simpel mogelijk te houden”, zegt Birgitta. “De persoonlijkheid van de drager moet overheersen, niet de kleding. ” Pas lanceerde ze in de winkel in Brussel een nieuwe lijn : B-Yond, gemaakt van gerecycleerde wol. “Het ekologische aspekt wil ik niet te fel benadrukken”, zegt Birgitta. “Mensen willen niet op hun verantwoordelijkheden worden gewezen, ze willen gewoon iets moois kopen. “

Birgitta’s uiteindelijke droom is meerdere winkels : Londen, Parijs, Amsterdam en Brussel bijvoorbeeld. “Maar alleen om de prijzen te drukken. Want eigenlijk vind ik dat er al veel te winkels zijn. Er is van alles te veel. Er moet opgeruimd worden. “

B-Yond, Lebeaustraat 35, 1000 Brussel, tel. (02) 502.08.02.

JUWELEN

In de kelders van de winkel op de Parijse place Vendôme heeft Boucheron een museum ingericht. Het bevat juwelen maar ook objekten een transistor-radio bijvoorbeeld die in de loop der tijden door het befaamde huis werden gemaakt en zijn teruggekocht. Het huis Boucheron werd in 1858 opgericht door de ondernemende Frédéric. Omdat hij weinig startkapitaal had en de gevestigde handelaars niet meteen met hem wilden werken, maakte hij naam met kostbare, doch ongewone ontwerpen. De stijl sloeg aan en zoon Louis kon een reeks andere winkels openen. “Mijn grootvader heeft de juwelen uit duizend-en-één-nacht getaxeerd”, zegt Alain, de huidige Boucheron, achterkleinzoon van Frédéric. Louis heeft immers de schatkamer van de sjah van Perzië beheerd en de juwelen van de maharadja van Punjab ontworpen. Het is Alain die besloten heeft het merk uit te bouwen en nevenprodukten als parfum en een goedkopere juwelenkollektie te lanceren. De Brusselse juweliers Verhoogen mogen een tachtigtal stukken uit het Boucheron-museum tentoonstellen : dasspelden, parfumflesjes, poederdozen, uurwerken, een libelspeld uit 1900, een zoutflakon aan een ketting uit 1887, een soepele armband uit goud en diamanten uit 1938 (foto) enzovoort. Een blik op het verleden, aangevuld met enkele hedendaagse stukken.

Boucheron-tentoonstelling : 22 tot 29 september, van dinsdag tot zaterdag, van 10 u. tot 18 u.30, maandag van 14 tot 18 u., Juweliers Verhoogen, Waterloolaan 53 en 57b, 1000 Brussel, tel. (02) 513.49.44.

ONLY FOR MEN

Alleen voor mannen, staat er op het visitekaartje van Xavier Delcour. Hij spendeerde twee jaar op La Cambre en zocht daarna zijn eigen weg. Bij de laatste uitgave van het Salon Européen des Jeunes Stylistes in Hyeres won hij de prijs voor de beste mannenkollektie en kreeg er de persprijs bovenop. Voor de mannenbeurs in Parijs prezenteerde hij een vereenvoudigde en meer commerciële versie van die Hyeres-kollektie : een Helmut Lang-achtige lijn van strakke T-shirts, transparante jasjes en rechte broeken. Vrouwelijke materialen als zachte crêpe, glanzend nylon en strak lycra. Maar ook leer en plastic. Mannelijke vormen. Felle kleuren : rood, wit, zwart. “Ik had verschillende types voor ogen”, zegt Xavier. “Je kan er in mijn kleren als een rockster uitzien, maar ook sjiek. Ik wil geen agressieve silhouetten, veeleer zachte en licht melancholische beelden. “

Xavier Delcour : tel. (02) 512.40.70.

OP HET NACHTKASTJE VAN ELS STUBBE

Bij het kiezen van een boek laat ik me leiden door recensies, maar ook de gekende tafel in de boekhandel waarop de nieuwe uitgaven geëtaleerd worden. Daarnaast zijn er een reeks auteurs van wie ik alles verslind : Milan Kundera, Isabel Allende, Jeroen Brouwers, Benoîte Groult, Kristien Hemmerechts, Geert Van Istendael. Het boek dat mij onlangs sterk raakte, was Kerewin van de Nieuwzeelandse schrijfster Keri Hulme. Wat mij biezonder trof, was de Maori-symboliek en de informatie die je over die andere kultuur krijgt, vanuit een vreemd referentiekader dat je dwingt de dingen anders te bekijken. Dezelfde elementen zijn ook sterk aanwezig in de Nieuwzeelandse film Heavenly Creatures en je vindt ze ook in het werk van Isabel Allende of Jane Campion.

Kerewin gaat over tederheid en geweld, over eenzaamheid en hoe mensen die het moeilijk hebben om met elkaar te kommuniceren, elkaar toch begrijpen. Een kunstenares heeft zich teruggetrokken in een zelfgebouwde toren ergens in Nieuw-Zeeland. Ze heeft gebroken met haar familie en is op zoek naar een nieuwe manier van leven. Ze komt in kontakt met een Maori-fabrieksarbeider die pleegvader is van een jongetje dat niet kan praten. Drie mensen dus die ontzettend geïsoleerd leven en toch een vorm van kommunikatie ontwikkelen. Tegen de achtergrond van de mystiek en de symboliek van de Maori-kultuur. Zo gaat de man uit Kerewin zowel heel teder als vrij gewelddadig met het jongetje om, in die mate dat je het logisch zou vinden dat het kind daar weggehaald zou worden. Wanneer je nadenkt en die kultuur begint te ontleden, kom je niet alleen tot een genuanceerder beeld, maar besef je dat je je oordeel moet herzien.

Waarschijnlijk komt mijn groeiende fascinatie voor die andere kulturen voort uit het feit dat ik in Nederland woon en werk. In het begin was ik me totaal niet bewust van de andere, Nederlandse kultuur waarin ik was terechtgekomen. Maar er zijn ontzettend veel verschillen. Aanvankelijk reageerde ik vanuit mijn eigen referentiekader, tot ik merkte dat ik daarmee geen stap vooruitkwam. (MW)

Els Stubbe is kultuurprogrammator in het Vlaams Cultureel Centrum De Brakke Grond in Amsterdam.