Ontsnappen uit de dagelijkse ratrace: wie droomt daar soms niet van? De Britse auteur Alastair Humphreys betreurt dat het vaak alleen bij dromen blijft en spoort iedereen aan om effectief te dóen: niet langer wachten maar een spaarpotje aanleggen, een datum prikken en plannen. “Want avontuurlijk leven is een keuze.”
Later – als ik groot, in goede conditie, lottowinstgewijs rijk of op pensioen ben – dán ga ik op avontuur. Dan wandel ik naar Compostella, zeil ik rond Kaap Hoorn, trek ik door Australië met een camper of… (vul hier zelf uw droomvakantie in). Maar wat is er mis met volgend jaar, vraagt professioneel avonturier Alastair Humphreys zich af. De man weet waarover hij het heeft : hij fietste de wereld rond, roeide de Atlantische Oceaan over en wandelde de Sahara door. “Ik verdien mijn kost met praten en schrijven over die avonturen, omdat mensen er echt door geboeid zijn”, schrijft hij in zijn laatste boek, Grand Adventures. “Toch gaan ze er zelf niet op uit. Jammer. Mensen denken vaak dat avonturiers uitzonderlijk zijn, maar ik ben niet moedig, sterk of atletisch. Ik ben rond de wereld gefietst met een doodgewone fiets en een klein budget ; ik reed vaak verloren en ging traag vooruit. Usain Bolt is geboren met snelle genen, Einstein was geniaal, maar een avontuurlijk leven leiden is een keuze.”
Humphreys is een gepassioneerd prediker van dat avontuurlijke leven. In zijn vorige boek, Microadventures, spoorde hij iedereen aan om net dat te doen : heel kleine avonturen beleven. Maar ook niet te klein. Een dagje wandelen op de Hoge Venen is geen microavontuur, Humphreys wil dat je iets avontuurlijker bent. De Belgische kust afwandelen langs de vloedlijn, van de geboorteplek van je moeder naar die van je vader fietsen, naar huis joggen na een avondje uit, je verjaardag in het bos vieren in plaats van op café, met volle maan onder de sterren slapen op de hoogste plek van je provincie : dat soort ideeën bevat alle ingrediënten van een Echt Avontuur.
Nood aan ontsnapping
Humphreys walks the talk. Toen hij onlangs een lezing gaf in Napels, verdwaalde hij zoals elke toerist in de achterafstraatjes, bezocht Pompeï en at pizza. Maar ’s avonds klom hij een heuvel op om er de zon te zien ondergaan boven baai en stad, om dan onder de sterren te slapen. ’s Ochtends wandelde hij weer naar beneden, recht een café in voor koffie en ontbijt. “Ik voel al mijn hele volwassen leven de nood om te ontsnappen. Misschien is het een weigering om echt volwassen te worden, misschien tolereer ik het moderne leven niet altijd goed. Op een drukke Londense metro of met mijn belastingaangifte voor mijn neus heb ik soms zin om luid te gillen. Het leven onderweg is veel gemakkelijker, dus moet ik af en toe weg. Ik ben daar niet trots op, maar het is verslavend, een pauzeknop voor het dagelijkse leven, die ik af en toe indruk. Anderzijds is een avontuur ook mijn manier om te zien wat ik kan, fysiek en mentaal. Het is geen kwestie van mezelf terugtrekken uit de wereld, maar eerder van vol in het leven te duiken.”
Geen uitvluchten meer
Naar het Signaal van Botrange fietsen, dat lukt misschien nog wel. Wie het groter ziet, botst volgens Humphreys vaak op grote obstakels. “Er is een Noorse uitdrukking, dørstokkmila, de ‘stoep-mijl’. Die verwijst naar hoe moeilijk het soms is om in gang te schieten en je huis uit te geraken. Een datum prikken, sparen en plannen voor een Groot Avontuur kan intimiderend zijn. Op reis vertrekken vraagt minder cojones dan beslissen dát je iets gaat doen.”
Maar Humphreys wil ons helpen. Voor zijn boek sprak hij met tientallen avonturiers en reizigers, die argumenten aandragen tégen alle uitvluchten die we voor onszelf bedenken. Zoals het idee dat een groot avontuur of een verre reis duur is, of niet iets wat je met een gezin met kleine kinderen doet. Of als vrouw alleen. Dat je partner het niet zal zien zitten. Dat je nooit zo veel vrijaf kunt nemen op je werk.
Laat ons beginnen met geld. ‘Als ik de lotto win, ga ik op reis’, denken veel mensen. “Maar de kans dat je die wint, is miniem”, stelt Humphreys. “Je spaart dat lottogeld beter voor je reis.” Wandelen, fietsen, kamperen, goedkope vliegtickets, een dichtbije bestemming kiezen : met 1300 euro kun je volgens hem al een fenomenale trip maken. “Die verzamel je door een jaar lang elke week 25 euro te sparen. Matt Stevens, die over land van Londen naar Vietnam reisde, deponeerde elke dag al zijn kleingeld in een spaarpot en had na een jaar 962 Britse pond (ca. 1270 euro).” Geld is dus een kwestie van prioriteiten, vindt Humphreys, en heb je de eerste stap gezet in je spaarplan, vertel dan zo veel mogelijk mensen dat je volgend jaar de Schelde van bron tot monding gaat afwandelen, Mardi Gras in New Orleans zult vieren of naar Odessa wilt liften. Sociale controle werkt, net als aanmoediging.
Ook voor vrouwen en niet-piepkuikens
Tijd is de nieuwe luxe, wil het cliché. “Gemakkelijk is het nooit om tijd vrij te maken, maar het maakt me triest hoeveel mensen willen wachten ’tot ze op pensioen gaan’. Misschien halen ze dat niet. Begin daarom gesprekken met de mensen in je buurt die iets over je tijd te zeggen hebben. Je partner, je gezin, je werkgever. Onthoud vooral dat de timing nooit perfect zal zijn. Als je daarop wacht, geraak je waarschijnlijk nooit je voordeur uit.”
Eropuit trekken is gemakkelijker als je jong, vrij en single bent, geeft Humphreys toe. “Mijn reizen zijn waardevol maar ook een beetje egoïstisch, ze hebben me tijd, geld, maar ook relaties gekost. Wil je partner ook op pad, dan heb je geluk. Moeilijk wordt het als die dat niet ziet zitten. Dan heb je overredingskracht nodig, of een wederhelft die je de vrijheid gunt om alleen op pad te gaan.”
‘Ik ben niet fit’, ‘Ik ben een vrouw’, ‘Ik ben oud’ : onze uitvluchten zijn eindeloos. Maar volgens Humphreys zijn avonturiers zeker niet allemaal jonge mannen in goede conditie. “Ik was niet fit toen ik aan mijn fietstocht rond de wereld begon, dat kwam onderweg. Heel wat oudere avonturiers kiezen in plaats van een nieuwe veranda of een verbouwing van de keuken, voor een interessante reis, omdat ze daar meer aan denken te hebben op lange termijn.” En neen, reizen is niet gevaarlijker voor vrouwen. Paula Constant, die met kamelen door de Sahara trok, vertelde aan Humphreys dat vrouw zijn zelfs een voordeel is. Je wordt gemakkelijker door mensen aangesproken, geholpen en uitgenodigd. En ja, soms word je lastiggevallen, maar dat gebeurt thuis ook, dus dat mag je niet tegenhouden.
Ja maar, denkt u nu, wat als ik op weg naar Compostella ontdek dat ik wandelen door Frankrijk vervelend vind ? Geen probleem, stelt Humphreys. “Een avontuur is geen ticket naar Mars. Als het niets voor jou blijkt, kom je gewoon terug naar huis. Ik definieer avontuur niet graag, want het betekent verschillende dingen voor verschillende mensen. Maar als je iets doet wat voor jou nieuw is, wat je mentaal en fysiek uitdaagt, wat een beetje als een risico aanvoelt en waarbij je je dagelijkse leven even achterlaat, dan ben je goed bezig.”
Tekst Nathalie Le Blanc & Foto’s uit ‘Grand Adventures’ en ‘Microadventures’
“Tijd vrijmaken is niet gemakkelijk, maar het is triest hoeveel mensen willen wachten tot hun pensioen”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
