ONDER DIKKE MENSEN. Ze is zo zacht…

Dikke vrouwen willen zich niet langer verbergen achter hun schaamte.

Ze eisen hun rechten op. Gesprekken over het gevecht met een dik vrouwenlichaam, over sensualiteit en de schoonheid van een beetje vet.

ANNA LUYTEN

FOTO’S : LIEVE BLANCQUAERT

Ze zit minzaam en weelderig aan de vierkante tafel in het kleine flatje. “Hoe ik mijn lichaam ervaar ? ” Ze slaat haar zorgvuldig bijgekleurde ogen neer. Ze strijkt met haar hand langs het tafelkleed. Ze zegt : “Dank u bol”, tegen haar man die haar een glas water brengt. Ze kijkt hem even aan en antwoordt dan : “Er bestaan vele soorten dikke mensen. Het volume dat ik heb, heb ik graag. Ik heb nog een beetje vorm. Dat vind ik toch van mezelf. Ik ben blij met wat ik heb. Want mijn man is er ook tevreden mee. ” Monique Smets is 49. Ze weegt 95 kilo, is 1,64 m groot. “Een maatje vierenvijftig”, zegt ze. “Toen ik mijn vrouw leerde kennen, woog ze vijfenzeventig kilo”, vertelt haar man, Joseph Vanden Bossche (54). “Ze is nu twintig kilo dikker. Het is voortgekomen uit het krijgen van de kinderen. ” Hij zegt dat hij als man met het lichaam van zijn vrouw is meegegroeid. “Je trouwt met een vrouw die een bepaalde vorm heeft. En als die vrouw zwaarder wordt, word je dat lichaam ook gewoon. Je smaak evolueert automatisch mee. Als ik nu een magere vrouw zie, kan ik denken : mijn vrouw is ook zo geweest. Ik zou niet graag hebben dat Monique terug vermagert. Een vrouw die een bepaalde zwaarte heeft,… ik vind dat aangenaam. Magere vrouwen heb ik nooit mooi gevonden. Zo’n beetje gerond is beter. ” Hij zoekt naar woorden. “Er moet iets aan zitten. Bij die smalle vrouwen zou ik schrik hebben. Bang dat ze zich pijn doen. ” Zijn vrouw lacht gelukkig. “Ik ben het nu ook gewend”, vervolgt hij, “dat er pak aan zit. “

“Ik vind mijn gezicht, mijn armen en mijn benen het mooist”, zegt Monique. “Omdat ze niet zo dik zijn. Ik heb vroeger wel veel gedacht : ik zou graag slank zijn. Niet mager, maar slank. Nu kan het me niet zoveel meer schelen dat ik dik ben. Ik geef toe dat ik wel een keer tegen mijn echtgenoot zeg dat hij niet zoveel naar magere vrouwen moet kijken. Ik heb ook ogen. Maar hij is tevreden met mij. ” Dus is het goed.

“Ik wil mannequin worden”, zei Monique vorig jaar nog tegen haar zoon en haar man. “Die twee hebben nooit zo hard gelachen als toen. ‘Ma, komaan, met uw honderd kilo’, riepen ze. Ik heb gezegd : Sorry, vijfennegentig. ” En ze schreef zich in voor de kursus mannequin volslanke dames : “Dat heeft me enorm geholpen. Ik zag tijdens die lessen vrouwen die veel zwaarder waren dan ik. En minder mooi. Dat maakte mij kontent. Vroeger leek het alsof er geen dikkere mensen bestonden dan ikzelf. Op mijn werk, ik werkte in een naai-atelier, was ik altijd de dikste. Ik voelde me vernederd en dus kwam ik niet buiten. “

Haar man : “En als we buiten kwamen soms gingen we samen naar het voetbal dan zegden de mensen : bij Monique zie je eerst de borsten komen en dan het hoofd. “

Monique Smets zit nu bij de vereniging Star Models. Dat bureau organizeert dit najaar de eerste Miss Belgian Big Lady-verkiezing. Volgens de organizatrice Marianne Nelis is dat niet alleen een schoonheidsverkiezing, maar ook een poging om de dikkere vrouwen te emanciperen en een mentaliteitsverandering op gang te brengen. Om zich voor te bereiden op de verkiezing lopen nu in Vlaanderen kursussen catwalk : 12.000 frank. “Het is niet verplicht die kursussen te volgen om te mogen deelnemen aan de Miss-verkiezingen. Een dame die vindt dat ze van zichzelf al présence genoeg heeft, hoeft zo’n kursus niet te volgen. Ik heb de kursus vorig jaar al gevolgd. Twaalfduizend frank lijkt veel en dat is het ook, ik heb mij daarvoor een beetje pijn moeten doen maar in andere agentschappen vragen ze nog meer”, zegt Monique. Zwaardere vrouwen leren er zich maquilleren, zich kleden, zich de juiste passen aanmeten en krijgen tips van een haarkapper. Monique : “Sommige dikke mensen denken er niet meer aan om zich mooi te maken. Ze denken dat ze toch geen aantrekkingskracht hebben. Ik zeg tegen zo iemand : ‘Kind, een beetje blush, een beetje lippenstift, verf uw pinkers en dan voel je je al een stuk beter. ‘ Een dikke vrouw is zeer kwetsbaar. Als je tegen sommigen zegt dat ze iets niet goed doen, zijn ze al geraakt. Dikke vrouwen schreien ook sneller. Bij het oefenen op de catwalk moet je er bijvoorbeeld rekening mee houden dat de bilomvang van dikke vrouwen groter is. Dikke vrouwen kunnen niet zo snel draaien. Soms wordt dat wel eens vergeten. “

Achthonderd vrouwen schreven zich voor de verkiezingen in. “Ik vind het belangrijk dat wij, als zwaardere vrouwen, voor onszelf opkomen”, benadrukt Monique. “Wij moeten ook met onze kledingmaat in de boekjes kunnen komen. Heel dikwijls zijn de modellen in de modereportages supermager en dan schrijft men eronder, in kleine letters, dat de kleren verkrijgbaar zijn tot maat achtenvijftig. Hoe kan je met zo’n mager model een idee krijgen van hoe dat kleedje er in een maatje achtenvijftig uitziet ? “

Mollige vrouwen, voluptueuze vrouwen, vrouwen met een maatje meer, dikke vrouwen hoe ze zichzelf ook mogen noemen beginnen zich steeds meer te verenigen en te verweren. In de VS is er de National Association to Advance Fat Acceptance. In Frankrijk werd voor vrouwen boven de honderd kilogram de vereniging Allegro Fortissimo opgericht. En ook in België trachten steeds meer zware vrouwen in plaats van naar het juiste gewicht naar tevredenheid te streven. Soms gebeurt dat via zelfhulpgroepen. De vzw Obesitas organizeert symposia en verspreid informatie voor het grote publiek. Andere zelfhulpgroepen kregen een naam als Fat Admitted.

“We proberen elkaar te helpen”, zegt Monique. Moest ze rijk zijn, zou ze lingerie verkopen aan dikke vrouwen. “Dat is mijn droom”, verzucht zij. “Ik heb een dubbele D-cup. Ik laat mijn beha’s in de winkel maken, dan zitten ze beter. Dus zijn die beha’s duur. ” Toch wel drieduizendvijfhonderd frank. Voor een eenvoudige beha : “Aan een kanten beha moeten we niet denken. Een kanten schouderbandje wordt bij ons een koord. Dat begint te snijden. Er zijn zoveel zwaardere vrouwen die geen goede beha hebben. En toch is het belangrijk, want het bepaalt je hele postuur. ” “Zeker voor de zwaardere vrouwen is een goede beha belangrijk”, bevestigt haar man. “Maar… ik denk dat er veel schaamte zit onder de mensen. “

“Voor je eigen fierheid moet je wel een beha dragen”, meent Monique. Een schuddende boezem vind ik vies. Het mooiste aan een vrouw zijn toch gezette borsten. Dus moet je die goed onderhouden. “

Soms voelt ze zich kwetsbaar. Vroeger meer dan nu. “Als mannen naar mij keken, vroeg ik mij af : waarom kijkt die man nu ? Is het omdat hij mij mooi vindt of kijkt hij omdat ik te dik ben ? Of ik dacht : ’t is toch maar over mijn borsten dat ze redeneren. ” En toch, vindt ze, hebben dikke vrouwen iets dat magere vrouwen niet hebben. “Ik vind dikke vrouwen mooier in hun gezicht. En een mens zal sneller een goeiedag krijgen van een dikke vrouw dan van een magere. “

Ik vind niets sensueels aan een mollige vrouw”, zegt Ann Van Malderen. Zij is vierendertig, waarvan twintig jaar op dieet. Ze vecht nog steeds tegen haar 79 kilo, 1, 65 m en maat 46-48. “Tijdens mijn puberteit ben ik in een jaar tijd dertig kilo aangekomen. Het heeft mijn hele leven bepaald. Ik kreeg slechte schoolresultaten. Ik werd gepest. Ik voelde me ongelukkig. Ik heb mezelf altijd als dik ervaren. ” Ze kan zich geen moment herinneren waarop ze niet probeerde te vermageren. “Dikke mensen worden niet aanvaard. Ik durf niet eens in mijn eigen tuin in badpak rond te lopen. Uit angst dat de buren mij zien. Het is een complex dat blijft. Ik ben niet sportief aangelegd, omdat ik me als dik persoon nooit aanvaard voelde in een sportklub. Een zwempak of een turnpak aantrekken, is altijd een verschrikking geweest. En door al die diëten heb ik mijn gezondheid kapot gemaakt. ” Dan begon de tocht langs zelfhulpgroepen. “De Weight Watchers. Soms was ik er tevreden. Als ik vermagerd was. Maar als ik dan geen gram was afgevallen en iedereen stond in zijn handen te klappen omdat de groep in totaal vijftig kilo was kwijtgeraakt, voelde ik me zo belachelijk. ” Na haar tweede zwangerschap besloot Ann naar een plastisch chirurg te stappen en een borstverkleining te laten verrichten. “Ik had een borstomtrek van honderdtwintig centimeter en een cup F. Nu heb ik een cup C. Ik voel me nu veel beter. Ik durf al eens iets gedecolleteerd aan te trekken. “

“Het is frusterend, hoe vaak je niet naar een winkel gaat en te horen krijgt van een slank poppetje : mevrouw, maat achtenveertig hebben we hier niet. ” Ann heeft net een operatie achter de rug. Ontsteking van de slokdarm. “Waarschijnlijk is het allemaal te wijten aan mijn dieetprobleem”, meent ze. “Nu wil ik graag andere, zware mensen helpen. Als ik mijn kinderen ga afhalen van school komen er soms moeders naar me toe die ook zwaar zijn. Ze zeggen : ‘Jij hebt een mooi kleedje aan, waar heb je dat gehaald. ‘ Je geeft het adres van die winkel door en je weet : die heb ik gelukkig gemaakt. “

“Ik zie mijn vrouw graag zoals ze is”, zegt haar man Yves Gerhard (39). “Zij maakt er soms meer problemen over dan ik. Ik denk dat dit iets typisch vrouwelijks is. Iedere vrouw ziet wel iets aan haar lichaam dat ze eigenlijk anders zou willen. Mannen denken daar anders over. Ik vind dat ze een mooi lichaam heeft. Ze heeft een zwoele stem en een prachtig gezicht. “

Ann : “Ik ga eerlijk zijn. Ik kan niet zeggen dat ik mijn lichaam mooi vind. Voor de borstoperatie was het nog erger. Het was echt lelijk. Men beweert altijd dat je hangborsten hebt als je een potlood onder je borst kan steken. Ik kon er een volle bus haarlak ondersteken. Ik had hangborsten. Zo’n boezem trekt ook alle aandacht. Ik zei wel eens : moesten mijn borsten op straat van mijn lijf vallen, ik draaide mij niet eens om, om ze op te rapen. “

“Het zelfbeeld dat zwaarlijvige mensen van zichzelf hebben is, vaak zeer negatief”, beaamt Caroline Braet, psychologe en gedragsterapeute verbonden aan de Universiteit van Gent. “Met emancipatiebewegingen voor zwaarlijvige mensen begint daar gelukkig stilaan wat verandering in te komen. ” Overgewicht kan diverse oorzaken hebben. De ene mens stapelt al sneller vet op dan de andere. Vaak erft men het overgewicht van de ouders, maar vooral slechte voedingsgewoonten en psychologische faktoren spelen een grote rol.

Obesitas of zwaarlijvigheid is het kwantitatief of kwalitatief te veel eten. Het is dus vaak het gevolg van een verkeerde keuze in het voldoen van eetbehoefte. Obesitas, dat beschouwd wordt als een ziekte wordt meestal gedefinieerd als een gewichtsoverlast van 20 % boven het ideaalgewicht. Of volgens de schaal van Quetelet : deelt men het lichaamsgewicht door de lichaamslengte in het kwadraat en ligt het resultaat tussen de 25 en 28, lijdt men aan overgewicht. Ligt het resultaat daarboven, dan spreekt men van obesitas. In België zou 12 % van de mensen aan obesitas lijden. Veertig procent zou te veel wegen. Zestien procent van de Westeuropese vrouwen is echt zwaarlijvig. En hun aantal neemt toe. Achter die cijfers schuilt veel ellende. Zwaarlijvige mensen en vooral vrouwen worden vaak voorwerp van spot. En in het dagelijks en maatschappelijk leven wordt de zwaarlijvige met schuldgevoelens overladen.

Diëten kan gevaarlijk zijn. Braet : “Wij pleiten nu eerder voor het veranderen van eetgewoonten. Je ziet bij veel mensen die gaan diëten hoe zij eten aantrekkelijk gaan vinden. Het verbodene krijgt meer waarde. Het gevolg daarvan is dat na het dieet het gewicht vaak weer snel oploopt. Er kan een soort eetverslavingsprobleem ontstaan. Eigenlijk zou je nooit meer dan tien procent van je gewicht mogen verliezen. ” Braet werkt nu vooral met dikke kinderen. Een vorm van preventie. Volgens een Luikse studie zou 11 % van de Belgische kinderen te dik zijn. Tachtig procent van de obesitaskinderen wordt een zwaarlijvige volwassene. En bij zwaarlijvige volwassenen treden meer ziekten op van hart en bloedvaten, ontstaan spier- en ortopedische problemen en ontwikkelt zich meer suikerziekte. “Uit de jongste onderzoeken blijkt dat men best de zwaarlijvigheid tijdens de kindertijd al kan behandelen. Negentig tot vijfennegentig procent van de volwassen obesitaspatiënten die gewicht verliezen tijdens een dieet of een gedragsterapeutische behandeling komen na vijf jaar op hun oorspronkelijke gewicht terug, ” verklaart Caroline Braet.

Ik kan me levendig voorstellen dat een jong meisje van achttien met mijn figuur zich ongelukkig voelt. Alhoewel ik dat verkeerd vind. ” Biche Ehinger (53) is niet dik, hoogstens maat 46. “Ik voel mij goed in mijn vel. Jezelf accepteren en weten wat je kan en niet kan is een van de eerste dingen in het leven die je moet leren. Als je dat kan, sta je al ver. En of er nu tien kilo te veel of te weinig aanhangt… Och, het is allemaal zo triviaal. Naarmate je ouder wordt, word je ook zuiniger met je emoties. Twintig jaar geleden kon ik erom rouwen wanneer ik een mooi glas liet vallen. Nu zeg ik : ‘Och,… ‘ Er zijn minder dingen die ik nog de moeite waard vind om er een traan voor te laten. Maar ik pronk ook niet met mijn lichaam. Zwaarlijvigheid als handelsmerk gebruiken, vind ik fout. Voor mij is het belangrijk dat ik me goed voel. Als ik me niet goed meer zou voelen, zou ik beginnen kuren. “

“Ik vind heel magere vrouwen lelijk. Die slankheidsrage is zo overdreven. Als je vroegere filmsterren ziet : Lana Turner in haar gloriedagen en Marilyn Monroe zouden nu te dik zijn en het waren toch schitterende vrouwen. ” Haar rug vindt ze het mooiste stukje van zichzelf. “Omdat er geen enkel plekje op is. Gaaf. Dat vind ik heel knap. Mijn borsten mogen er ook nog zijn. Ik denk wel dat ik een sensueel lichaam heb. Met de nodige rondingen. Maar die sensualiteit heeft veel met blikken te maken. Het is niet alleen je lijf. Het gaat erom hoe je jezelf bekijkt en hoe anderen naar jou kijken. “

Biche heeft zo van die anekdotes. “Vorig jaar ga ik met snikheet weer met de tram naar een winkel. Er stapt een jonge man op, niet ouder dan vijfentwintig. Wanneer ik afstap, volgt hij mij en vraagt of we niet iets gaan drinken. Ik viel uit de lucht. Ik heb hem beleefd afgewimpeld en dacht : Jongen, ik zou uw moeder kunnen zijn. “

“Ik ben altijd wel mollig geweest, op enkele jaren na. Eten, vind ik heel aangenaam. Ik eet niet veel, maar wel goed. Ik heb nooit een dieet gevolgd. Dat is echt waanzin. Ik vind het zielig voor de mensen die eraan vastzitten. Ik begin niet met joghurt en geraspte wortelen. Het kan niet anders dan dat je daar chagrijnig van wordt. Je leeft toch maar één keer. En dan vind ik dat je dat goed moet doen. Liever goed en kort, dan lang en chagrijnig en rammelig en gefrustreerd. Sommige mensen lijken alleen te leven voor hun lichaam. Elke onnauwkeurigheid en elk foutje zien ze onmiddellijk. Leer in godsnaam relativeren. Wat is dat voor onzin : liegen over je leeftijd of gewicht ? Het heeft niets met je karakter te maken. Een sterke persoonlijkheid, dat kan je ook kweken. Dat heeft te maken met inzicht in jezelf. “

Er zijn dagen waarop ik in de spiegel kijk en zeg : het lijkt nog niet zo erg. En er zijn dagen waarop ik denk : wat staat daar. Zoiets is dan een goede dag of een slechte dag. Maar er zijn ook dagen waarop ik zeg : ‘Het is zo. Ik ben dik. ‘ De ene dag kan ik dat beter verdragen dan de andere. Nu denk ik wel vaker : Och, als ze me niet willen zien zoals ik ben, moeten ze maar naast mij kijken. ” Dany Delfosse (36), 1,63 m en maat 54-56, moeder van drie kinderen : Leslie (10), Stacey (9) en Wesley (5). “Soms lachen ze ons op school uit”, zeggen de kinderen. “Ze zeggen dat wij een dikke mama hebben. ” Leslie : “Ze noemen haar een opgeblazen kalkoen of een volgevreten kip. Ik vind het niet mooi dat ze zoiets zeggen over mijn mama. Dan word ik kwaad. ‘Loop naar de maan’, roep ik dan. Ik word daar soms verdrietig van. “

“Leslie heeft er erg veel problemen mee op school. Ze begon agressief te worden tegen andere kinderen. Eerst was ik kwaad op haar omdat ze zich op school zo gedroeg. Tot ze me op een dag durfde te vertellen wat de kinderen tegen haar zegden. Ik begrijp haar gedrag nu”, vertelt Dany. Johan de Pla (38), Dany’s man : “De kinderen zijn nog maar net terug van een vakantiekamp en ook daar hebben ze het te horen gekregen : uw mama is een dikke boerin. “

Dany : “Toen de kinderen me dat in het begin vertelden, zat ik in de put. Ik zou geschreid hebben. Nu zeg ik : Leslie, beter een dikke mama die u graag ziet dan een magere mama die niet naar u kijkt. Zelfs de kleinste van vijf vertelde dat ze op school gezegd hadden dat ik een ‘dikke madame’ was. Dan denk ik : ja kind, dat is zo. “

Johan : “Je hebt het wel leren accepteren. Vooral sinds die opleiding voor mannequin grote maten. Als echtgenoot krijg je ook opmerkingen. In het begin dat ik Dany kende, kreeg ik van een paar vrienden te horen : je gaat toch niet met die dikke aanpappen. Ik heb me twee weken lang door hen laten beïnvloeden en toen heb ik gezegd : ik zie haar graag. Het is mijn leven. “

“Ik ben nooit mager geweest en ik zal het nooit worden”, zegt Dany. Ook zij kent alle diëten die er ooit zijn uitgedacht. “Alles wat je je maar kan bedenken, alles heb ik gedaan om slank te worden. Tot ik in het ziekenhuis belandde na een kuur met schildklierpoeder. Toen heb ik mijn houding veranderd. En Johan heeft mij enorm geholpen mezelf te accepteren. “

Johan : “Ik heb Dany elf jaar geleden leren kennen. Ze was toen al mollig. Voor mij moest ze niet vermageren. Ik heb haar nooit gezegd dat ze dik was. “

Dany : “In het begin dat we getrouwd waren, probeerde ik nog die diëten en telde ik de kalorieën. Dan zei hij : ‘Alstublieft. Eet. Het is niet meer leefbaar’. ” “Vanaf het moment waarop ze aan een dieet begon was ze niet meer te genieten, dan was ze zichzelf niet meer”, vult Johan aan. “Voor het minste vloog ze uit. Ik had dan liever dat ze at en weer joviaal en normaal was. ” Hij wijst naar de huwelijksfoto. “Je ziet, Dany was niet mager. Haar molligheid vind ik aantrekkelijk. Zij is zo zacht. Haar lichaam is zo zacht. “

De kinderen giechelen als ze hun vader zoiets horen zeggen. Dany : “Ik geloofde hem niet in het begin. En soms heb ik er nog moeite mee. Dan ik zeg : dat kan niet waar zijn. ” “Er zijn nog dagen dat ze me vraagt : hoe kan je van mij blijven houden”, bevestigt Johan.

Dany : “Ik heb mezelf eigenlijk nooit graag gezien. Maar hij kan me wel het gevoel geven dat ik mooi ben. Dat ik ben zoals iedereen. “

Discriminatie op basis van gewicht. Daar klagen alle vrouwen over. “Dikke mensen komen nauwelijk aan bod. Waar je ook gaat”, zegt Dany. Als je wil sporten en je stapt een fitnesszaal binnen, kijken ze je buiten. Als je ergens gaat solliciteren, krijg je problemen. Een vriendin van mij kreeg te horen dat ze niet paste in de groep omdat ze te dik was. Mij hebben ze ooit na een sollicitatie voor een job als receptioniste laten aanvoelen dat het niet gepast was dat een zware vrouw de mensen moest ontvangen. Als je zoiets meemaakt, draag je dat mee. Het is alsof je telkens een klop van de hamer krijgt. Waarom zijn mijn of onze kapaciteiten anders of minder goed dan die van iemand die een maatje veertig heeft ? ” Zomers zijn kwellingen. Vooral terrasjes. “Als de stoelen niet veel te smal zijn, dan is het wel iets anders. Je zit op een terrasje met een groep mensen. De ene neemt een wafel en de ander een ijscoupe. Ik durfde op de duur niets anders meer te vragen dan een glas water. Want je hoort het langs alle kanten : ‘je moet eens kijken naar die dikke, ze is nog niet dik genoeg en nu moet ze nog een wafel nemen. ‘ Je durft niet meer te genieten omdat je al op voorhand aanvoelt dat ze toch weer kritiek gaan hebben. ” Dat is voorbij. “Nu zet ik mij op een terras en als ik zin in ijs heb, dan koop ik mij een coupe en dat ze zeggen wat ze willen… “

“Ik hoop dat de kinderen nooit moeten meemaken wat ik meegemaakt heb”, verzucht Dany. “Ik denk het niet. Ze zijn allemaal tenger, dat hebben ze meer van mij”, meent Johan. Hij is mager. Vijfenzestig kilo. “Dany heeft mij gezegd dat ik niet onder de zestig mag gaan. Anders vraagt ze de echtscheiding aan. Dat vind ze te mager. ” Dany : “Het erge is dat ik niet echt veel eet. Ik eet wel goed, maar hij plundert de ijskast. “

Ook Dany zal deelnemen aan de Miss Belgian Big Lady-verkiezing : “Gewoon om te zeggen : ‘Kijk, ik ben hier. Ik wil me niet meer verstoppen. ‘ Ze zeggen soms dat dikke mensen plezant zijn. Ik weet niet of dat echt zo is. Ik denk dat dikke mensen zich zelfs achter hun vrolijkheid verbergen. “

Ze schreef een brief naar de jury van de Miss verkiezingen. Netjes getikt :

Geachte Jury,

Mijn reden om mee te doen aan de verkiezingen is vooral omdat er vanaf nu naar ons moet worden gekeken als gewone mensen en niet zoals men soms laat verstaan als een ‘monster’. Dat we ook mooi zijn, echte vrouwen, en vooral dat we respekt verdienen zoals ieder ander.

Biche Ehinger : “Ik voel mij goed in mijn vel. Als je jezelf kan accepteren,sta je al heel ver. “

Monique Smets : “Tijdens de kursus zag ik vrouwen die veel zwaarder waren dan ik.En minder mooi.Dat maakte mij kontent. “

Ann Van Malderen : “Tijdens mijn puberteit ben ik in één jaar tijd dertig kilo aangekomen. Dat heeft mijn hele leven bepaald. “

Dany Delfosse en haar man Johan de Pla : “Ze zeggen dat dikke mensen plezant zijn. Ik weet het niet. Ik denk dat dikke mensen zich vaak achter hun vrolijkheid verbergen. “