No Reply Needed

Compleet vergeten waar ik het gelezen heb, maar uit een recent interview met Hugh Grant is één zinnetje blijven hangen. Gevraagd naar wat hij de jaren tussen twee films zoal gedaan had, antwoordde de Britse acteur op flegmatieke maar treffende wijze : “Ik heb mails beantwoord.”

Cybergoeroes mogen dan al een tijdje hard roepen dat mails passé zijn, tijdens een e-mailcursus heb ik geleerd dat er elke dag zowat 247 miljard mails gestuurd worden, dat 62 procent van de mailers de digitale berichten ook in het weekend checkt en dat bij de keuze van een vakantiebestemming internetmogelijkheden en mailboxbereikbaarheid almaar meer een bepalende factor worden.

Tijdens de les werd een voorbeeld gegeven van iemand in het bedrijf die wel 2500 berichten in zijn mailbox had. “Ik doe beter”, gooide ik uitdagend in de groep, want een cursus waar ik een zweem van ’timemanagement’ of andere zelfhulptrucs in vermoed, daar heb ik een natuurlijke weerstand tegen. Journalisten zijn astrante mensen en ze zijn er nog trots op ook. Bovendien had ik die vrijdagmiddag veeeeel dringender dingen te doen, stapels mails beantwoorden onder andere. En zou het trouwens helpen ?

Maar de lesgever die uitgezonden was om aan een bont gezelschap e-mailtips en -tricks te slijten, had toch een paar troeven. Een bijna lege inbox bijvoorbeeld. Daar was ik wel jaloers op, het lijkt me zeer relaxed om ’s avonds zo van kantoor te vertrekken. Verder een overzichtelijk systeem van folders en allerlei slimmigheden die zijn e-mailverkeer automatisch regelen. Georganiseerd als de man was, werd alles glashelder binnen het afgesproken uur uitgelegd en we kregen een recto verso A4’tje mee met een zakelijke weergave van de regels en mogelijkheden. Toch was het vooral het showelement dat mij over de streep hielp. De lesgever hield de cursisten met schwung een spiegel voor. Waarom zou je je telkens laten vertellen dat er een nieuwe mail binnenkomt ? Vergelijk dat met de postbode die voor elke brief afzonderlijk komt aanbellen. Een mail openklikken, lezen, niet goed weten wat je ermee moet, en dan maar dichtklikken om die later nog eens te openen, vergeleek hij met een brief uit de brievenbus halen, lezen en opnieuw in de omslag steken en in de brievenbus terugleggen. Elke mailonderbreking kost je gemiddeld vier minuten tijd, had hij berekend. Dat lijkt me inderdaad een serieus tijdverlies.

Goed, ik heb leren leven met een uitpuilende mailbox en huldig het principe dat ik wel gebeld zal worden als het brandt. Helemaal zen is dat nog niet, maar in elk geval leefbaar. De manier waarop een goede kennis het aanpakt, lijkt me dan weer iets te gewaagd : op vrijdagavond maakt hij met één druk op de knop zijn inbox leeg.

Journalisten zijn heimelijk ook een beetje strebers en dus toog ik met mijn A4’tje meteen aan het werk. Het icoontje dat elke nieuwe mail aankondigt, afzetten. Check. Voornemen om maar enkele keren per dag e-mail te openen. Check. Uitschrijven op nieuwsbrieven die je niet leest. Check. Nieuw jargon memoriseren om het zakelijk en kort te houden : NRN ( no reply needed) en EOM ( end of message). Check. Verwijderde items automatisch lagen leegmaken wanneer de computer uitgezet wordt. Check. Kleur toekennen aan mails… hmmm… check !

Omdat ik door omstandigheden – druk, druk, druk natuurlijk – maar halfweg mijn A4’tje raakte, zit ik nu met een op ontploffen staande mailbox. Ach ja, ik heb mijn mails maar een paar keer per dag bekeken. Bovendien doet die lange rij mails pijn aan de ogen, dat markeren met kleur ook : rode, zwarte en vooral appelblauwzeegroene berichten dansen als een psychedelische letterbrij over mijn scherm. Maar wacht tot ik de andere helft van de cursus onder de knie heb. Ondertussen kunt u mij bellen. EOM

Trui Moerkerke

“De mailbox puilt uit, maar ik huldig het principe dat ik wel gebeld zal worden als het brandt. Helemaal zen is dat nog niet, maar in elk geval leefbaar.”